Υπάρχουν στιγμές, που η καρδιά πονάει και το μυαλό δεν μπορεί να απαντήσει στο μοιραίο ΓΙΑΤΙ. Οι λέξεις μικρές και τα συναισθήματα τεράστια.
Νιώθεις να σε πνίγει, αυτό που έχεις μέσα σου, που γίνεται βρόγχος σφιχτός στο λαιμό, να σου δένει την ψυχή και την σκέψη. Ύστερα πάλι μαζεύεις, όσα κουράγια σου έχουν απομείνει και θέλεις να πεις από καρδιάς λίγα λόγια, σκόρπιες σκέψεις, για έναν αληθινό φίλο.
Έτσι και εγώ τούτη την θλιβερή ώρα, με όση δύναμη ψυχής μου έχει απομείνει αποχαιρετώ με απέραντη θλίψη, βαθύ πόνο και συγκίνηση αλλά και με πολλή αγάπη και ευγνωμοσύνη το φιλαράκι μου τον ΘΑΝΑΣΗ.
Πολυαγαπημένε μου ΘΑΝΑΣΗ.
Ήσουν για μένα μέλος της οικογένειας μου, συνοδοιπόρος και φίλος, θερμός και αφοσιωμένος συμπαραστάτης στους αγώνες, στις δύσκολες στιγμές ,στις χαρές και τις νίκες, αλλά και τις πίκρες και απογοητεύσεις. Πάντα στην πρώτη γραμμή χωρίς ποτέ να κάνεις βήμα πίσω, χωρίς δεύτερη σκέψη ή δισταγμό¨ έβγαινες¨ μπροστά απέναντι σε όλα και σε όλους, στις παρέες στις εκλογές, στα γήπεδα στην καθημερινότητα μας, Δεν φοβόσουν ,να ταχθείς και να εκτεθείς. Να εκφράσεις τις απόψεις σου και τις θέσεις σου με πάθος αλλά και με εκείνο τον έντονο τον ξεχωριστό αυθορμητισμό σου που σε χαρακτήριζε, χωρίς υστεροβουλία χωρίς εμπάθεια, χωρίς φανατισμό.
Ήταν μια κοινή στάση ζωής και για τους δύο μας και κάτι που μας ένωνε μέχρι τέλους. Και φυσικά πάντα μέσα από όλες τις δυσκολίες τις διαφωνίες και τις αναποδιές, νικητής έβγαινε η φιλία μας , η πέρα από σκοπιμότητες ουσιαστική και πραγματική μας φιλία. Μου είναι δύσκολο να συμβιβαστώ στην ιδέα, πως σε έχασα τόσο ξαφνικά, τόσο πρόωρα, τόσο άδικα. Μου είναι δύσκολο, να συμβιβαστώ με το σκληρό παιχνίδι της μοίρας, έτσι όπως εκφράστηκε στην κοινή μας πορεία με τον μαθητή να φεύγει για το μεγάλο ταξίδι πριν το δάσκαλο. Μια κοινή πορεία ζωής αφότου πρωτοανταμώσαμε εδώ στο Γυμνάσιο του τόπου σου, εσύ σαν μαθητής στην Α τάξη και εγώ σαν εκπαιδευτικός στα πρώτα μου βήματα, Μια κοινή πορεία ζωής που επισφραγίστηκε όταν η κόρη μου ΚΑΤΕΡΙΝΑ έγινε πνευματική ανάδοχος(νονά) της ΜΑΓΔΑΣ της μονάκριβης σου κόρης.
Μου είναι δύσκολο να συμβιβαστώ με το ότι βιάστηκες να φύγεις από τη ζωή πιο γρήγορα από μένα, και να ξέρεις ότι σου έχω θυμώσει για αυτή την απροσδόκητη ,την μοιραία απόδραση σου.
Μου είναι τελικά πολύ δύσκολο να συμβιβαστώ με την απώλεια σου , με την δυσαναπλήρωτη απουσία σου. Για αυτό λοιπόν συνεχίζω ,να σε βλέπω όρθιο, δραστήριο χαμογελαστό μαχητικό στοχαστικό στις επάλξεις της κοινωνικοπολιτικής και αθλητικής μας καθημερινότητας. Από δω και πέρα θα σε ψάχνω μόνο στην καρδιά μου, από όπου δεν πρόκειται να φύγεις ποτέ. Όσο και αν προσπάθησα δεν βρήκα τις λέξεις που να μπορούν να εκφράσουν αυτά που νιώθω τούτη την ώρα του δύσκολου αποχαιρετισμού. Τίποτε δεν μπορεί να αποδώσει την θλίψη και τον ανείπωτο πόνο που με έχει κυριέψει από τον αδόκητο χαμό σου.
Από μια ρωγμή της ψυχής μου βγαίνει η ευχή για το κουράγιο στην απορφανισμένη οικογένεια σου στην αγαπημένη σου σύντροφο την ΧΡΙΣΤΙΝΑ και στα λατρεμένα σου παιδιά ΜΑΓΔΑ και ΓΙΑΝΝΗ. Ξέρουν ότι τόσο εγώ ‘όσο και οι κοινοί μας φίλοι θα είμαστε εκεί δίπλα τους κοντά τους όταν χρειαστεί.
Ευχαριστώ το Θεό, που μου χάρισε την ευλογία να σε έχω φίλο μου.
ΑΧ βρε φιλαράκι «Μέρα Μαγιού μου μίσεψες, Μέρα Μαγιού σε χάνω» και όπως πραγματικά πολύ εύστοχα είπε και ένας φίλος μας «ΘΑ ΜΑΣ ΛΕΙΨΕΙΣ ΡΕ ΜΠΑΓΑΣΑ».
ΑΝΑΠΑΥΣΟΥ ΕΝ ΕΙΡΗΝΗ.
Εύχομαι και ελπίζω, ότι θα σε δω, όταν θα έρθω εκεί.
ΚΑΛΟ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ, ΑΛΗΣΜΟΝΗΤΕ ΦΙΛΕ.
(Διονύσης Διατσίγκος).
