Η Μάνη, αυτόνομη, τραχιά και περήφανη, δεν έχει κρατήσει ζωντανό μόνο το πολεμικό της πνεύμα και την ιδιαίτερη πολιτισμική της ταυτότητα. Όπως δείχνει γενετική μελέτη του 2017, αποτελεί και μία ζωντανή γενετική κιβωτό της αρχαίας Ελλάδας.
Σύμφωνα με τη μελέτη «Genetics of the Peloponnesean populations and the theory of extinction of the medieval Peloponnesean Greeks», οι Μανιάτες εμφανίζουν τα χαμηλότερα ποσοστά σλαβικής γενετικής πρόσμιξης σε όλη την Πελοπόννησο, με τη Μέσα Μάνη να καταγράφει τιμές που κυμαίνονται από 0,7% έως 1,6%, όταν σε άλλες περιοχές της Πελοποννήσου τα ποσοστά αγγίζουν το 14,4%.
Η γενετική απομόνωση του πληθυσμού αποτυπώνεται και στο γεγονός ότι το 95% των συμμετεχόντων στη μελέτη μοιράζονταν κοινά τμήματα DNA, ένδειξη ισχυρών ενδοοικογενειακών δεσμών και μακρόχρονης απομόνωσης. Μέσω ανάλυσης PCA και ADMIXTURE, οι ερευνητές κατέγραψαν ότι οι Μανιάτες αποτελούν διακριτό γενετικό πληθυσμό, διαφορετικό από άλλους Πελοποννήσιους, Ηπειρώτες, Νησιώτες αλλά και Μικρασιάτες.
Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει και η μερική γενετική συγγένεια με πληθυσμούς της Νότιας Ιταλίας και της Σικελίας, περιοχές όπου ιστορικά επιβίωσαν ισχυρά στοιχεία ελληνικής παρουσίας από την αρχαιότητα. Αυτή η σύνδεση ενισχύει τη θεωρία ότι η Μάνη κατοικήθηκε από Δωριείς, όπως υποστήριζε και ο Ηρόδοτος, με τη γλωσσική παράδοση της περιοχής να επιβεβαιώνει την ύπαρξη αρχαιοελληνικών ιδιωμάτων και λέξεων.
Η μελέτη αυτή επιβεβαιώνει τον διαχρονικό χαρακτήρα της Μάνης ως φρουρού της ελληνικής ταυτότητας – όχι μόνο ιστορικά και πολιτισμικά, αλλά και γενετικά. Οι Μανιάτες φαίνεται πως δεν διατηρούν μόνο τις παραδόσεις και τους πέτρινους πύργους των προγόνων τους, αλλά και ένα DNA που ταξιδεύει χιλιάδες χρόνια πίσω, συνδέοντας απευθείας την αρχαία Ελλάδα με το παρόν.
