Αν ακούσει κανείς προσεκτικά σήμερα το πρωί, πέρα από τις καμπάνες και τους εορταστικούς ήχους, θα διακρίνει μια παράξενη, γλυκιά ησυχία. Είναι η ησυχία της παύσης. Τα Χριστούγεννα του 2025 δεν είναι απλώς άλλη μια ημερομηνία στο ημερολόγιο, ούτε άλλος ένας κύκλος κατανάλωσης. Είναι η ανάγκη μας να βρούμε ένα «καταφύγιο» σε μια εποχή που όλα γύρω μας μοιάζουν ρευστά.
Για εμάς που ζούμε ή επιστρέφουμε αυτές τις μέρες στην Πελοπόννησο, τα Χριστούγεννα έχουν μια ιδιαίτερη μυρωδιά. Είναι η οσμή του ξύλου που καίγεται στο τζάκι ενός πέτρινου σπιτιού στη Μάνη, είναι η υγρασία της Αργολικής γης την αυγή, είναι το άρωμα από το φρεσκοτριμμένο καρύδι και το μέλι που πλημμυρίζει τις κουζίνες.
Αυτές οι αισθήσεις δεν είναι απλή νοσταλγία. Είναι η ραχοκοκαλιά μας. Σε μια χρονιά που μας πίεσε με την ακρίβεια, την τεχνολογία που συχνά μας απομονώνει και τις διεθνείς αναταράξεις, η επιστροφή στο «χωριό», είτε αυτό είναι πραγματικό είτε η πνευματική μας αφετηρία, λειτουργεί ως βάλσαμο.
Το τραπέζι, σύμβολο επιβίωσης
Σήμερα, το χριστουγεννιάτικο τραπέζι δεν στρώνεται απλώς για το φαγητό. Στρώνεται για τη συζήτηση. Είναι η στιγμή που ο παππούς θα διηγηθεί για δέκατη φορά την ίδια ιστορία και, παραδόξως, φέτος θα την ακούσουμε με περισσότερη προσοχή. Είναι η στιγμή που τα κινητά τηλέφωνα, ίσως για λίγο, θα μείνουν στην άκρη, δίνοντας χώρο στο άγγιγμα και το γέλιο.
Η ανθρωποκεντρική διάσταση της γιορτής κρύβεται ακριβώς εκεί: Στην ικανότητά μας να νιώθουμε ασφαλείς ανάμεσα στους δικούς μας ανθρώπους. Το 2025 μας δίδαξε πως τίποτα δεν είναι δεδομένο και πως η μεγαλύτερη πολυτέλεια δεν αγοράζεται με κάρτες, αλλά κερδίζεται με την παρουσία μας.
Η αλληλεγγύη της διπλανής πόρτας
Δεν πρέπει όμως να ξεχνάμε πως τα Χριστούγεννα είναι και μια υπενθύμιση της μοναξιάς που υπάρχει γύρω μας. Ο άνθρωπος της διπλανής πόρτας, ο ηλικιωμένος που οι δικοί του λείπουν στο εξωτερικό, ο νέος που παλεύει να τα βγάλει πέρα μόνος του.
Η πραγματική γιορτή φέτος στην Αργολίδα, στην Πελοπόννησο και σε όλη την Ελλάδα κρίνεται από το πόσο «ανοιχτό» είναι το βλέμμα μας. Μια καλημέρα, ένα πιάτο φαγητό ή ένα τηλεφώνημα σε κάποιον που δεν το περιμένει, είναι οι πράξεις που δίνουν νόημα στη Γέννηση. Η ανθρωπιά δεν είναι έννοια θεωρητική. Είναι η απόφαση να μην αφήσουμε κανέναν πίσω στο σκοτάδι.
Καθώς η μέρα θα κυλά και τα φώτα θα χαμηλώνουν, το ερώτημα που θα μείνει είναι τι θα κρατήσουμε από αυτά τα Χριστούγεννα. Η ελπίδα για το 2026 δεν βρίσκεται στις μεγάλες υποσχέσεις, αλλά στην ζεστασιά που νιώθουμε σήμερα. Στην πίστη ότι, παρά τις δυσκολίες, ο άνθρωπος παραμένει το κέντρο του κόσμου.
Από το anagnostis.org, σας ευχόμαστε μια ημέρα γεμάτη από εκείνη την ηρεμία που μόνο η αγάπη μπορεί να προσφέρει.
Χρόνια Πολλά, με φως στις καρδιές σας.
