Η Τραχήλα, στο άκρο της Μεσσηνιακής Μάνης, είναι η επιτομή του σκληροτράχηλου μανιάτικου τοπίου: βράχια που κατεβαίνουν κάθετα στη θάλασσα, πέτρινα σπίτια που αντιστέκονται στον χρόνο, στενά σοκάκια που μυρίζουν αλμύρα και αγριολούλουδα.
Γραφικό ψαροχώρι, όπου η απλότητα συναντά την αυθεντικότητα, η Τραχήλα διατηρεί τον τραχύ αλλά και γοητευτικό χαρακτήρα της Μάνης∙ ένα μέρος όπου η φύση και η ιστορία σμίγουν σε αρμονία.
Κοντά στο χωριό υπάρχει Σπήλαιο, γνωστό με την ονομασία «Καταφύγιο» ή «Τριώροφο της Τραχήλας», το οποίο διαθέτει σημαντική σπηλαιολογική πανίδα και ίχνη παλαιότερης κατοίκησης, καθώς στους προηγούμενους αιώνες λειτουργούσε ως καταφύγιο σε περιόδους επιδρομών.
Από τον Ιμπραήμ στο σήμερα
Την 21η Ιουνίου του 1826 η Τραχήλα βομβαρδίστηκε από τον Τουρκοαιγυπτιακό στόλο, στα πλαίσια της εκστρατείας του Ιμπραήμ πασά εναντίον της Μάνης, ενώ τα επόμενα χρόνια γνώρισε ανάπτυξη καθώς υπήρξε κέντρο διαμετακομιστικού εμπορίου με τα γειτονικά ορεινά χωριά και θαλάσσιος συγκοινωνιακός κόμβος.
Διοικητικά, η Τραχήλα υπήχθη αρχικά το 1835 στον δήμο Θαλαμών του νομού Λακωνίας, ενώ από το 1841 μέχρι το 1912 υπαγόταν στον δήμο Λεύκτρου (του νομού Λακωνίας κατά τα διαστήματα 1841 – 1899 και 1909 – 1912 και του νομού Λακωνικής την περίοδο 1899 – 1909). Στη συνέχεια αποτέλεσε κοινότητα της επαρχίας Οιτύλου, ενώ το 1938 περιήλθε – μαζί με την υπόλοιπη Έξω ή Δυτική Μάνη – στην επαρχία Καλαμών του νομού Μεσσηνίας. Το 1997 προσαρτήθηκε στον καποδιστριακό δήμο Λεύκτρου και από το 2011 ανήκει στον καλλικρατικό δήμο Δυτικής Μάνης.
Η διάβρωση και οι εφοπλιστές
Τα τελευταία χρόνια, η Τραχήλα της Μεσσηνιακής Μάνης αντιμετωπίζει στην παραλιακή της ζώνη, εντονότατα προβλήματα διάβρωσης από τη θάλασσα, ιδιαίτερα στις θέσεις «Πετροπουλέικα», «Αργυρέικα», «Μιχαλέικα» και «Δημουλέικα» (λιμάνι).
Από την Τραχήλα κατάγεται η εφοπλιστική οικογένεια Μουνδρέα, με μέλη, μεταξύ άλλων, τους Γεώργιο Μ. Μουνδρέα (1896 – 1968) και Νίκο Μουνδρέα (1939) και ο ποιητής Γιώργος Δανιήλ (Γεώργιος Γεωργακαράκος, 1938 – 1991).
Photos: Γιάννης Λάσκαρης
