Πρωινό Πέμπτης στο Άργος. Ο ήλιος διαπερνά τα φύλλα των δέντρων στην πλατεία και τα τραπεζάκια γεμίζουν σιγά-σιγά με τις πρώτες παρέες. Ο ελληνικός καφές αχνίζει, το τάβλι χτυπά ρυθμικά, αλλά η κουβέντα έχει αλλάξει. «Δουλεύεις, δουλεύεις, και πάλι μετράς τα ψιλά», λέει ο Μανώλης, 52 ετών, οδηγός ταξί. Κανείς δεν απαντά – όλοι απλώς κουνάνε το κεφάλι.
Η φράση του δεν είναι υπερβολή. Σύμφωνα με έρευνα που παρουσιάστηκε στο The Upfront Initiative, το 70% των εργαζομένων στην Ελλάδα βιώνει εργασιακό άγχος, ενώ ένας στους τρεις δεν είναι ικανοποιημένος από τη δουλειά του.
Στην Αργολίδα, τα ποσοστά αυτά παίρνουν πρόσωπο. Και πίσω απ’ αυτά, υπάρχει μια καθημερινότητα γεμάτη πίεση, σιωπή και, συχνά, απελπισία.
Μ’ αρέσει η δουλειά μου, αλλά νιώθω αόρατη
Η Ελένη, 39 ετών, εργάζεται σε φούρνο στο Ναύπλιο. Ξυπνά καθημερινά στις 5 το πρωί. Στήνει τα ράφια, σερβίρει, καθαρίζει. «Δεν με ενοχλεί η δουλειά. Με ενοχλεί που δεν υπάρχει αναγνώριση. Κάνεις τα πάντα και δεν ακούς ούτε ένα “ευχαριστώ”», λέει.
Παρόμοια και η περίπτωση του Τάσου, 45 ετών, δημοσίου υπαλλήλου στο Ναύπλιο. «Είναι όλα προβλέψιμα. Το ωράριο, οι διαδικασίες, η αδράνεια. Πηγαίνεις στη δουλειά και δεν νιώθεις ότι αφήνεις κάτι πίσω σου. Ούτε ότι χτίζεις κάτι», μας λέει με ειλικρίνεια.
Η Αναστασία, 28 ετών, εργάζεται ως σερβιτόρα σε παραλιακό καφέ στην Ερμιόνη. Το βλέμμα της λέει περισσότερα από τα λόγια της. «Ξεκινάμε τώρα και δεν θα σταματήσουμε μέχρι τον Οκτώβρη. Δουλεύουμε 12ωρα, χωρίς ρεπό. Ζούμε με τετράμηνα. Ό,τι μαζέψουμε, μέχρι την επόμενη χρονιά».
Στην ίδια περιοχή, στην Ερμιονίδα, η Λίνα, 33 ετών, αποφάσισε να αλλάξει πορεία. Άφησε τη δουλειά της ως λογίστρια και άνοιξε εργαστήριο κεραμικής. «Βγάζω λιγότερα, αλλά νιώθω δημιουργική. Επιτέλους έχω λόγο να ξυπνάω το πρωί», τονίζει.
Η σιωπηλή παραίτηση είναι η νέα κανονικότητα
Ο Θανάσης, 31 ετών, εργάζεται σε εταιρεία στο Κουτσοπόδι. Περιγράφει αυτό που ειδικοί αποκαλούν “σιωπηλή παραίτηση” (quiet quitting). «Δεν είναι ότι βαριέσαι. Είναι ότι σταματάς να “καίγεσαι” για μια δουλειά που δεν σε σέβεται. Κάνεις τα απαραίτητα για να κρατηθείς, όχι γιατί πιστεύεις σε κάτι», εξηγεί.
Πρόκειται για μια μορφή εσωτερικής παραίτησης που εξαπλώνεται γρήγορα, ιδιαίτερα ανάμεσα στους νέους, αλλά και σε μεγαλύτερους που νιώθουν αποκομμένοι από την αξία της εργασίας τους.
Ο Σωτήρης, 43 ετών, αγρότης στον Ίναχο, κρατά διαφορετική στάση. «Το χώμα σε γειώνει. Είναι δύσκολο, αλλά νιώθω ελεύθερος. Δεν έχω αφεντικό πάνω απ’ το κεφάλι μου. Ό,τι κάνω, είναι δικό μου».
Σε αντίθεση με πολλούς, νιώθει ότι ο κόπος του έχει ουσία – κι ας μην αποφέρει τα χρήματα που θα ήθελε.
Η επαγγελματική απογοήτευση είναι ζήτημα δημόσιας υγείας
Η Βάσω, 59 ετών, εκπαιδευτικός στο Άργος, αγαπά τη δουλειά της. «Είναι το μεράκι μου. Αλλά πια δεν ξέρω πού τελειώνει το πάθος και πού αρχίζει η εξουθένωση», λέει.
Η εργασιακή εξάντληση δεν είναι ατομικό φαινόμενο. Επιδρά στην κοινωνική συνοχή, την ψυχική υγεία και την καθημερινή ζωή εκατομμυρίων πολιτών. Στην Αργολίδα, σε κάθε πόλη, σε κάθε επάγγελμα, το φαινόμενο είναι παρόν.
Όπως λέει η Ντίνα, 50 ετών, υπάλληλος σε σούπερ μάρκετ: «Όταν ξεκινάει η βδομάδα και σκέφτεσαι μόνο πότε θα τελειώσει, κάτι δεν πάει καλά».
Η Αργολίδα έχει ανθρώπους με φιλότιμο. Με πείσμα. Με όρεξη για δουλειά. Όμως αυτό δεν φτάνει. Οι εργαζόμενοι δεν ζητούν μόνο χρήματα. Ζητούν σεβασμό, ασφάλεια και αξιοπρέπεια.
Γιατί το ψωμί της δουλειάς έχει αξία μόνο όταν συνοδεύεται από ελπίδα.
Με πληροφορίες από ρεπορτάζ της ΕΝΤΥΠΗΣ ΕΚΔΟΣΗΣ
