Ο Υπουργός κ. Χρυσοχοϊδης ως πολιτικό πρόσωπο και ως υπουργός είναι, αναμφίβολα, καταξιωμένος, ιδιαίτερα για τη διαχρονική προσφορά του στο Υπουργείο Προστασίας του πολίτη.
Όμως, η πρόσφατη εκδήλωση και ομιλία του στην Καλαμάτα δημιούργησε σοβαρούς προβληματισμούς στον κάθε καλόπιστο ακροατή για τη στρατηγική του Υπουργείου σε θέματα που συνδέονται, κυρίως, με την παραβατικότητα και την ενδοοικογενειακή βία.
Ξεκινώ από την πολιτική συνεργασίας με Δήμους, που είναι κατ’ αρχήν σωστή, γιατί η ασφάλεια στην κοινωνία απαιτεί τη συνεργασία όλων των δομών του κράτους, κατά τις αρμοδιότητες του καθενός, όπως τις προσδιορίζει ο Νόμος. Όμως, το Μνημόνιο Συνεργασίας μεταξύ Υπουργείου και Δήμων έχει ως μόνο ουσιαστικό περιεχόμενο την οικονομική υποχρέωση των δήμων να αγοράσουν, να διαθέσουν και να συντηρούν τεχνικά μέσα εποπτείας χώρου (κάμερες). Δηλαδή, οι Δήμοι συνυπογράφουν να καλύπτουν από τον δημοτικό προϋπολογισμό κρατικές οικονομικές υποχρεώσεις. Επιπλέον, αποδέχονται ότι έχουν συνυπευθυνότητα για την παραβατικότητα, χωρίς όμως απολύτως καμία δυνατότητα ουσιαστικής παρέμβασης.
Ως προς την παραβατικότητα τώρα, αυτή συνδέεται κυρίως με τα ναρκωτικά, όπως παντού άλλωστε, με πρωταγωνιστές κάποια μέλη της κοινότητας των ΡΟΜΑ και όχι φυσικά μόνο. Η αντικοινωνική δράση κάποιων μελών αυτής της ομάδας και γενικά η περιθωριοποίησή της αποδεικνύει την κραυγαλέα απουσία κρατικής στρατηγικής για την κοινωνική τους ένταξη, τα τελευταία 30 χρόνια. Η εξαγορά των ψήφων τους, οι ιδιοτελείς κουμπαριές από πολιτικάντηδες, η ανεξέλεγκτη επιδοματική πολιτική, η ανοχή στην παρανομία και κυρίως οι δυσκολίες επιβίωσής τους οδήγησαν τα πράγματα μέχρι εδώ.
Προφανώς, η αστυνομία ως κατασταλτικός μηχανισμός δεν μπορεί να εξαλείψει την αιτία του προβλήματος. Θα μπορούσε όμως στο Μνημόνιο να υπάρξει τουλάχιστον πρόβλεψη για τον έλεγχο των λυμάτων και τη δημοσίευση των αποτελεσμάτων, ώστε να εξάγονται πολύτιμα συμπεράσματα για το είδος των ναρκωτικών, το μέγεθος του προβλήματος στην περιοχή, αλλά και την αξιολόγηση των προσπαθειών της αστυνομίας για την αντιμετώπισή τους. Η αναφορά στα ναρκωτικά ως το μείζον πρόβλημα, προφανώς δεν υποβαθμίζει άλλες και μάλιστα πολλές εγκληματικές πράξεις και παραβατικές συμπεριφορές, που κι αυτές μπορεί να συνδέονται ή να «φορτώνονται» συλλήβδην σε μέλη της κοινότητας των ΡΟΜΑ ως τον εύκολο στόχο.
Ως προς την ενδοοικογενειακή βία, είναι απολύτως βέβαιο πως χρειάζεται ουσιαστική και οργανωμένη δράση, με πολιτικές στήριξης της οικογένειας. Πρέπει να μας συγκλονίζει το γεγονός πως το ¼ των νέων ζευγαριών «χωρίζει» και μάλιστα συχνά μέσα σε καταστάσεις βίας και καταπάτησης ατομικών δικαιωμάτων. Αυτό αποτελεί απόδειξη απουσίας ουσιαστικών κοινωνικών δομών για τη στήριξη της οικογένειας και προστασίας των παιδιών ,που αποτελούν και τα πιο ευάλωτα μέλη. Οι αποτελεσματικές κοινωνικές δομές αποτελούν υποχρέωση κάθε οργανωμένης κοινωνίας και η εκτεταμένη ενδοοικογενειακή βία δείχνει αποτυχία της κοινωνίας. Όταν η κατάσταση φθάνει στην αστυνομία και την εισαγγελία, η οικογενειακή τραγωδία έχει μάλλον ολοκληρωθεί.
Και κάτι ακόμα. Δεν είμαστε, ευτυχώς, στην εποχή των μνημονίων, όπου οι Δήμοι από το υστέρημά τους συνέβαλαν στην κάλυψη αναγκών της Αστυνομίας αλλά και άλλων κρατικών δομών. Ούτε θεωρώ ότι υπάρχει ανάγκη χορηγιών από εταιρίες, με αντίδωρο μάλιστα την έμμεση προβολή τους σε εκδηλώσεις. Να το σταματήσω εδώ αυτό.
Συμπεραίνοντας, τα κοινωνικά προβλήματα αμβλύνονται ή και αντιμετωπίζονται με κοινωνική στρατηγική, που θα στοχεύει στην πρόληψη και την εξάλειψη των αιτίων που τα δημιουργούν. Η πατρίδα μας έχει ανάγκη από οργανωμένες κοινωνικές δομές, στελεχωμένες από ευαίσθητους και άξιους ανθρώπους. Η ένταση των κοινωνικών προβλημάτων, όπως η βία, η παραβατικότητα και τα ναρκωτικά, αποτελούν απόδειξη κοινωνικής αποτυχίας και ποτέ Αστυνομία και Δικαιοσύνη, από μόνες τους, δεν αποτελούν τη λύση. Οι αιτίες πρέπει να εντοπίζονται και να αντιμετωπίζονται σοβαρά από την πολιτεία. Ας τα έχουμε υπόψη μας!
Παναγιώτης Ε. Νίκας
