Η Αργολίδα και η Πελοπόννησος μπήκαν στη μάχη των μπλόκων, με τους αγρότες να βρίσκονται στους δρόμους. Η εικόνα που διαμορφώνεται δεν θυμίζει τίποτα από όσα ακούστηκαν κατά καιρούς για «υποκινούμενους» ή για «κομματικούς μηχανισμούς» που κινητοποιούν τον πρωτογενή τομέα. Εδώ πρόκειται για ανθρώπους που βλέπουν το κόστος να καλπάζει, τις τιμές να μην καλύπτουν ούτε τα βασικά και μια πολιτική που τους ξεχνά.
του Άκη Γκάτζιου
Οι αγρότες μιλούν για καθημερινότητα που δεν τους επιτρέπει να συνεχίσουν την παραγωγή. Δεν ζητούν κάποια προνομιακή μεταχείριση ούτε μια υπερβολική στήριξη. Ζητούν κάτι που ακούγεται πλέον σκληρά ρεαλιστικό: την επιβίωσή τους. Κυριολεκτικά. «Βρισκόμαστε στο στάδιο της επιβίωσης», δηλώνουν, εξηγώντας γιατί δεν μπορούν πια να καταστρέφονται. Η εικόνα αυτή συνοψίζει τη συνολική κατάσταση. Η παραγωγή καταρρέει, το μέλλον του τόπου κινδυνεύει, και η καθημερινή προσπάθεια δεν αντανακλάται σε οικονομικό αποτέλεσμα.
Οι αγρότες βλέπουν πως οι τιμές παραμένουν εξευτελιστικές. Στο χωράφι δεν καλύπτονται ούτε τα στοιχειώδη. Στο ράφι όμως, η ακρίβεια στέκεται ακίνητη, σχεδόν προκλητικά. Μια χώρα που εισάγει τα πάντα για να τραφεί, γίνεται ευάλωτη. Η πραγματικότητα αυτή δημιουργεί ένα διπλό αδιέξοδο: από τη μία ο παραγωγός που δεν μπορεί να ζήσει από τη δουλειά του, από την άλλη ο καταναλωτής που πληρώνει ακριβά για προϊόντα που η Ελλάδα γνωρίζει να παράγει.
Την ίδια στιγμή, η ύπαιθρος στην Αργολίδα αγωνίζεται για το πιο αυτονόητο εργαλείο παραγωγής: το νερό. Η συζήτηση για την επέκταση του δικτύου Αναβάλου σε νέες περιοχές δεν είναι τεχνική λεπτομέρεια, αλλά υπαρξιακό ζήτημα. Χωρίς πρόσβαση στο νερό, ολόκληρες ζώνες της Αργολίδας δεν μπορούν να στηρίξουν την αγροτική τους παραγωγή. Και ενώ αυτό συμβαίνει, η Ευρώπη αλλάζει προτεραιότητες. Το μήνυμα που φτάνει μέχρι εδώ είναι ωμό και λαϊκό: λεφτά για άμυνα υπάρχουν – για την παραγωγή δεν υπάρχουν.
Αυτό το μήνυμα λειτουργεί σαν μία ακόμη ρωγμή στην ήδη διαβρωμένη εμπιστοσύνη των παραγωγών. Η έλλειψη εμπιστοσύνης μεγαλώνει καθημερινά. Πώς να πιστέψουν οι αγρότες; Η απαίτηση για εξιχνίαση του σκανδάλου του ΟΠΕΚΕΠΕ και την επιστροφή των χρημάτων είναι χαρακτηριστική. Οι παραγωγοί δεν ζητούν απλώς εξηγήσεις. Ζητούν δικαιοσύνη. Όλη η κοινωνία πλέον ξέρει ότι μεγάλο μέρος των ευρωπαϊκών επιδοτήσεων πήγε σε «δικά μας παιδιά» που δεν είχαν σχέση με την αγροτιά. Όπως λένε οι ίδιοι, τα χρήματα που προορίζονταν για την παραγωγή χάθηκαν σε πρόσωπα που δεν γνώριζαν την πραγματικότητα της υπαίθρου, ούτε είχαν σχέση με τη γεωργία.
Απέναντι σε αυτήν την εικόνα, ακούμε τον Πρωθυπουργό να καλεί σε διάλογο, λέγοντας πως οι λύσεις δεν έρχονται από τα μπλόκα. Πολύ ωραία. Η πρόσκληση αυτή όμως συναντά μια πραγματικότητα που είναι ξεκάθαρη. Οι αγρότες βλέπουν την παραγωγή τους να καταρρέει και το μέλλον του τόπου να κινδυνεύει. Η δική τους επιμονή δεν πηγάζει από πολιτικές επιδιώξεις, αλλά από την ανάγκη να σώσουν ό,τι έχει απομείνει.
Η Αργολίδα δεν είναι απλώς μια αγροτική περιοχή. Είναι ένας καθρέφτης της κρίσης που τινάζει στον αέρα ολόκληρη τη χώρα. Η κατάσταση που διαμορφώνεται εδώ αποτυπώνει τον πυρήνα ενός προβλήματος που δεν αφορά μόνο την Πελοπόννησο, αλλά την Ελλάδα συνολικά. Αν η χώρα δεν στηρίξει την παραγωγή της, χάνει την αυτάρκειά της. Αν δεν υπάρξει μια επαναφορά των προτεραιοτήτων, η ύπαιθρος θα συνεχίσει να αδειάζει και η εξάρτηση από τις εισαγωγές θα μεγαλώνει.
Μέσα από τα μπλόκα της Αργολίδας αναδεικνύεται μια απλή αλήθεια. Η γεωργία δεν είναι ένα περιφερειακό ζήτημα, αλλά ένα ζήτημα που συνδέεται με την επιβίωση της κοινωνίας. Η μάχη που δίνουν οι παραγωγοί είναι μάχη για τον τόπο, για το μέλλον της παραγωγής και για τη θέση της Ελλάδας στην καθημερινή διατροφή των πολιτών της. Και σε αυτή τη μάχη, οι φωνές που ακούγονται από τους δρόμους της Πελοποννήσου έχουν βαρύτητα. Δεν είναι φωνές αντίδρασης, αλλά προειδοποίησης.
