Με τη Δήμητρα Σωτηριάδου γνωριστήκαμε σε μια άλλη εποχή. Στο παλιό MEGA, τότε που η τηλεόραση είχε ακόμη αίγλη και οι δημοσιογράφοι έτρεχαν με το χρονόμετρο στα χέρια. Ήταν τα χρόνια των ατελείωτων ντεντλάινς, των απανωτών ρεπορτάζ, του άγχους που δεν έφευγε ούτε με τον πρώτο καφέ της ημέρας. Μια ζωή γρήγορη, εξαντλητική, σχεδόν ανελέητη.
Η Δήμητρα, όμως, τόλμησε εκεί που πολλοί απλώς ονειρεύονται: άφησε πίσω της τον θόρυβο της πόλης και πήρε τον δρόμο για την Κρήτη. Δεν το έκανε τυχαία. Είχε ρίζες εκεί – στο χωριό Ασώματος, τόπος καταγωγής της μητέρας της. Ένα κομμάτι γης δίπλα στο φαράγγι του Κουρταλιώτη στην Κρήτη, έγινε το νέο της σπίτι. Ένα κοντέινερ μεταμορφώθηκε σε «παλάτι», με όλες τις ανέσεις αλλά και με μια ουσιαστική διαφορά: χωρίς κλειδιά. «Δεν έχω τι να κλειδώσω», λέει χαμογελώντας, κι αυτό τα λέει όλα.
Το σπίτι χωρίς κλειδιά και η αυτάρκεια
Το Chariclo – όπως ονόμασε το καταφύγιό της – δεν είναι απλώς ένα σπίτι. Είναι μια στάση ζωής. Η Δήμητρα ζει με φωτοβολταϊκά, χωρίς να εξαρτάται από το δίκτυο της ΔΕΗ. Για νερό χρησιμοποιεί ένα διπλανό δίκτυο, ενώ σύντομα σκοπεύει να ανοίξει ξανά το παλιό μπαζωμένο πηγάδι της γης της. «Το σπίτι χτίστηκε για να αναπνέει με τη φύση, όχι για να φυλακίζεται σε τοίχους και σύρματα», μας εξηγεί.
Για το επόμενο διάστημα ετοιμάζει τον κήπο της σε πλήρη ανάπτυξη, αλλά και το κοτέτσι που θα συμπληρώσει την αυτάρκειά της. Κι όμως, όλα αυτά δεν τα κάνει μια αγρότισσα μεγαλωμένη στα χωράφια, αλλά ένα «παιδί της πόλης», που έμαθε στην τηλεόραση, στις μηχανές λήψης και στις αίθουσες σύνταξης.
Ένας κήπος σαν παραμύθι
Όταν φτάσαμε, ο σκύλος Φρότο – ο φύλακας και σύντροφος της Δήμητρας – μας υποδέχτηκε στον χωματόδρομο. Περπατούσε μπροστά μας, λες και μας έδειχνε τον δρόμο για το κρυφό βασίλειο.
Ο κήπος απλώνεται ανάμεσα σε ξερολιθιές, όπου μπλέκονται ελιές, λεμονιές, χαρουπιές και πολύχρωμα λουλούδια. Δύο πέτρινα τραπέζια στέκουν στη μέση, με χτιστά καθίσματα που μπορούν να γίνουν και κρεβάτια κάτω από τον ουρανό. Εκεί, μετά από μια ρακί, μπορείς να ξαπλώσεις και να κοιμηθείς με θέα τα αστέρια.
Λίγο πιο δίπλα, μια αιώρα κρέμεται κάτω από τη σκιά μιας ελιάς που έχει ενωθεί με μια χαρουπιά. Το τοπίο θυμίζει εικόνες από τις κοινότητες των χίπις, ένα μείγμα ελευθερίας, αυθεντικότητας και απλότητας.
Και απέναντι; Το βουνό υψώνεται επιβλητικό, ενώ μόλις έξι χιλιόμετρα μακριά, η θάλασσα της Πρέβελης απλώνεται σαν υπόσχεση δροσιάς.
Ουτοπία και πραγματικότητα
Η Δήμητρα δεν σταμάτησε ποτέ να δημιουργεί. Στον ξυλόφουρνο ψήνει ψωμί και φαγητά για φίλους, πλένει ρούχα στο χέρι, ποτίζει με υπομονή τον κήπο της. Σαν να έχει αφήσει πίσω της όλα όσα την κρατούσαν σε έναν φαύλο κύκλο πίεσης.
Κάποια στιγμή ξαπλώσαμε στα πέτρινα καθίσματα. Πάνω από το κεφάλι μας, ο ουρανός ξεχείλιζε αστέρια. Στην αιώρα, κάτω από τη σκιά μιας ελιάς που είχε δέσει με μια χαρουπιά, καταλάβαμε τι σημαίνει απόλυτη σιωπή: μόνο το θρόισμα των φύλλων και η ανάσα της νύχτας.
«Να είστε σίγουροι, όταν έρθει κάτι αυθεντικό στη ζωή μας, θα το καταλάβουμε και θα σπεύσουμε με χίλια», μας λέει, με το γνώριμο ύφος της δημοσιογράφου που έμαθε να μιλά χωρίς φιοριτούρες. «Τα αυθεντικά μας κρατάνε. Είπαμε, λίγοι και καλοί. Αυθεντικοί και της εμπιστοσύνης άνθρωποι».
Και κάπως έτσι, αντί για τα τηλεοπτικά στούντιο και τις πολιτικές ίντριγκες, σήμερα μαγειρεύει μαλαμούδι και κρεατάκι με χαρούπια από τη δική της χαρουπιά. «Εξάλλου ποτέ δεν ήμουν της μάζας», συμπληρώνει με χαμόγελο.
Μια επίσκεψη που μένει
Η εμπειρία της φιλοξενίας στο Chariclo δεν είναι απλώς μια επίσκεψη. Είναι βίωμα. Αύρα, έμπνευση, ξεκούραση – φύγαμε από εκεί γεμάτοι. Κι όμως, το συναίσθημα ήταν πως δεν θέλαμε να φύγουμε. Στον παράδεισο της Δήμητρας, νιώθεις ότι μπορείς να ξεχειμωνιάσεις, να αφήσεις πίσω σου τα πάντα και να ξεκινήσεις ξανά.
Κάθε γωνιά εδώ μιλάει για έναν τρόπο ζωής που δεν κυνηγάει την εικόνα, αλλά την ουσία. Δεν υπάρχει τίποτα περιττό, όλα είναι αυθεντικά. Και σε κερδίζει.
Παράδεισος, τελικά, δεν είναι μέρος. Είναι στιγμή. Και στον μικρόκοσμο που έπλασε η Δήμητρα Σωτηριάδου, κάθε στιγμή γίνεται γιορτή της φύσης, της αυθεντικότητας και της ανθρώπινης επαφής.
Στο σπίτι της Δήμητρας μάθαμε ξανά να ζούμε αργά:
Να αφήνουμε το βλέμμα να ταξιδεύει στον ουρανό, να ακούμε το θρόισμα των φύλλων, να νιώθουμε την απλότητα σαν προνόμιο. Κάθε γεύμα είχε τη γεύση του κοινόβιου. Το ψωμί μοιραζόταν, το λάδι έλαμπε στο φως του ήλιου, και η κουβέντα κυλούσε όπως η ρακί στα ποτήρια.
Από τα τηλεοπτικά πλατό στη γη της Κρήτης
Η Δήμητρα, ήταν σαν να μας πήρε από το χέρι και να μας έβαλε σε μια άλλη παράσταση – αυτή τη φορά χωρίς κάμερες, χωρίς σκηνοθεσία, χωρίς χειροκροτήματα. Μια παράσταση όπου πρωταγωνιστής είναι η ίδια η ζωή, γυμνή και αυθεντική.
Και καθώς φεύγαμε, συνειδητοποιήσαμε πως αυτό που μας χάρισε δεν ήταν απλώς φιλοξενία. Ήταν μια υπενθύμιση: ότι υπάρχει κι ένας άλλος τρόπος να ζεις. Ένας τρόπος που μυρίζει χώμα μετά τη βροχή, που ακούγεται σαν κιθάρα δίπλα στη φωτιά, που σε γεμίζει ελευθερία.
Αυτόν τον παράδεισο βρήκαμε κοντά στη Δήμητρα. Και για λίγο, τον ζήσαμε κι εμείς.
