Στην Ελλάδα του σήμερα, είναι πλέον καθημερινό φαινόμενο να ακούγονται ανησυχίες για «επικίνδυνους σκύλους». Οι δήμοι, οι εθελοντές και οι φιλόζωοι επαγγελματίες κατακλύζονται από παράπονα και αιτήματα για απομάκρυνσή τους από τους δρόμους. Όμως, με πάνω από 1.000.000 αδέσποτα ζώα στη χώρα και κάθε καταφύγιο να είναι ήδη υπερπλήρες, η απομάκρυνση τους δεν είναι ούτε ρεαλιστική ούτε ηθικά σωστή.
Αντί να αντιδρούμε με φόβο, έχουμε τη δυνατότητα να απαντήσουμε με γνώση, λογική και ενσυναίσθηση. Μαθαίνοντας περισσότερα για τη συμπεριφορά των σκύλων, μπορούμε να δημιουργήσουμε ασφαλέστερες γειτονιές για όλους – ανθρώπους και ζώα.
Τι ορίζει ο νόμος ως «επικίνδυνο ζώο συντροφιάς»;
Ευτυχώς, η ελληνική νομοθεσία μας δίνει έναν σαφή ορισμό:
Επικίνδυνο ζώο συντροφιάς: Το ζώο που εκδηλώνει επανειλημμένα, απρόκλητη και αδικαιολόγητη επιθετικότητα προς ανθρώπους ή άλλα ζώα χωρίς να απειληθεί, καθώς και αυτό που πάσχει ή είναι φορέας σοβαρής, μη θεραπεύσιμης ασθένειας, μεταδοτικής στον άνθρωπο ή άλλα ζώα.
Άρα, για να θεωρηθεί ένας σκύλος «επικίνδυνος», πρέπει να έχει επανειλημμένη, απρόκλητη επιθετικότητα ή να είναι φορέας σοβαρής και ανίατης ασθένειας.
Και μόνο εξειδικευμένος επαγγελματίας, όπως κτηνίατρος ή εκπαιδευτής, μπορεί να κάνει αυτή την αξιολόγηση.
Πέρα από τον νόμο: ας είμαστε έξυπνοι και ανθρώπινοι
Αντί να καταδικάζουμε ή να διώχνουμε σκύλους, ας αναρωτηθούμε:
Γιατί υπάρχουν τόσα πολλά αδέσποτα στη χώρα μας;
Η απάντηση είναι απλή: επειδή εμείς τα εγκαταλείψαμε, δεν τα στειρώσαμε, δεν τα φροντίσαμε.
Τώρα, έχουμε την ευκαιρία — και την ευθύνη — να διαλέξουμε διαφορετικά. Να προτάξουμε την εκπαίδευση, τον διάλογο και τη συνύπαρξη.
Τα σκυλιά μιλούν. Απλώς δεν τα καταλαβαίνουμε πάντα
Το γάβγισμα ή το γρύλισμα δεν σημαίνει επίθεση. Είναι ο τρόπος που ένας σκύλος εκφράζει ότι νιώθει φόβο, άγχος ή δυσφορία. Αν μάθουμε να ακούμε αυτά τα σημάδια, μπορούμε να αποφύγουμε τα πραγματικά περιστατικά.
Στην πραγματικότητα, ένας σκύλος που γρυλίζει για να μας προειδοποιήσει είναι πιο ασφαλής από έναν που δεν εκφράζεται καθόλου.
Η φράση «επιθετικός σκύλος» είναι παραπλανητική.
Όπως κάθε ζώο – κι εμείς οι ίδιοι – έτσι και οι σκύλοι εκφράζουν φόβο, πόνο ή στρες με διάφορους τρόπους.
Δεν υπάρχουν «σκύλοι που δαγκώνουν» και «σκύλοι που δεν δαγκώνουν» – υπάρχουν καταστάσεις που τους οδηγούν σε αυτή τη συμπεριφορά.
Τέσσερις μικρές κινήσεις για να ζούμε όλοι πιο ήρεμα
- Κινούμαστε ήρεμα και σε καμπύλη τροχιά όταν περπατάμε, οδηγούμε ή κάνουμε ποδήλατο κοντά σε σκυλιά.
- Δεν τα πλησιάζουμε. Αν θέλουν, θα μας πλησιάσουν εκείνα.
- Τα αφήνουμε να κοιμούνται, να τρώνε και να ξεκουράζονται χωρίς ενόχληση.
- Δεν πετάμε πέτρες, δεν φωνάζουμε, δεν κουνάμε ξύλα. Αυτές οι ενέργειες
ενισχύουν τον φόβο – και ο φόβος είναι η κύρια αιτία που ένας σκύλος μπορεί να δαγκώσει.
Ας αφήσουμε χώρο για τις πραγματικά σοβαρές περιπτώσεις
Σίγουρα, υπάρχουν περιπτώσεις σκύλων με σοβαρά προβλήματα συμπεριφοράς ή υγείας που δεν μπορούν να ζουν ελεύθεροι. Γι’ αυτό είναι σημαντικό να κρατάμε χώρους φιλοξενίας διαθέσιμους γι’ αυτούς – και όχι να γεμίζουμε τα καταφύγια με ζώα που απλώς παρεξηγούνται.
Ας επιλέξουμε τη συνύπαρξη, όχι τον φόβο
Ο φόβος είναι φυσικός, αλλά η ενσυναίσθηση είναι επιλογή.
Αντί να καταδικάζουμε τα ζώα με βάση την άγνοια, μπορούμε να τα προστατεύσουμε με βάση τη γνώση.
Ας δείξουμε τι είδους κοινωνία θέλουμε να είμαστε:
μια κοινωνία που κατανοεί, που σέβεται και που προστατεύει όλα τα πλάσματα που ζουν δίπλα μας.
Σταυρούλα Γαρωνίδου
Λιζ Ντρούρη
Ethos Dog
