Το Εκκλησιαστικό Συμβούλιο της Ενορίας Τιμίου Προδρόμου Κιβερίου διοργανώνει ομιλία την Τετάρτη 14 Φεβρουαρίου 2024 με θέμα “Το συναξάρι της Αργυρώς της λεπρής”.
Στις 6:30 μ.μ. στον Ιερό Ναό Κοιμήσεως Θεοτόκου Κιβερίου θα ψαλλεί η ακολουθία του Παρακλητικού κανόνα προς τον Όσιο Νικηφόρο το λεπρό και στην συνέχεια θα ακολουθήσει η ομιλία από τον Πρωτοπρεσβύτερο π. Ευάγγελο Παπανικολάου θεολόγο, ιατρό και ιεραπόστολο.
Ο π. Ευάγγελος Παπανικολάου συνέθεσε την βιογραφία της μακαρίας Αργυρώς Στεφανάκη από τις διηγήσεις που άκουγε από την ίδια.
Με πολύ γλαφυρότητα και με τον μοναδικό του λόγο ο π. Ευάγγελος θα μας παρουσιάσει την Τετάρτη 14 Φεβρουαρίου 2024 τον βίο της μακαρίας και πολύαθλης Αργυρώς Στεφανάκη στον Ι.Ν. Κοιμήσεως Θεοτόκου Κιβερίου.
“Σας περιμένουμε όλους να γνωρίσουμε μία ιδιαίτερη γυναικεία μορφή που δοκιμάστηκε πολύ στη ζωή της ιδιαίτερα από την ασθένεια της λέπρας, ένα ευωδιαστό κομμάτι του παραδείσου που έζησε με εδραία πίστη στο Θεό, δύναμη και γενναιότητα στη ζωή, στολισμένη και με άλλες πολλές αρετές, με θυσιαστική αγάπη, ιεραποστολικό πνεύμα, με άσκηση και προσευχή, ευαρεστώντας το Θεό και διακονώντας τους πονεμένους και εμπερίστατους ανθρώπους“, αναφέρει το κάλεσμα.
Ο π. Ευάγγελος Παπανικολάου σημειώνει:
“Γνώρισε τον Άγιο Νικηφόρο το λεπρό και τον Άγιο Ευμένιο το Σαριδάκη.
Οι άνθρωποι σαν την Αργυρώ αγιάζουν τον τόπο, αγιάζουν τον χρόνο, αφήνουν ευωδία Χριστού στο πέρασμά τους, γίνονται για όλους μας φως και άλας και νοστιμιά της ζωής μας και αφορμή και κίνητρο πνευματικού αγώνα. Και φέρνουν σ’ αυτήν την ταλαίπωρη πραγματικότητά μας, που βογγάει απ’ τις κακίες και την ιδιοτέλεια των ανθρώπων, ένα ευωδιαστό κομμάτι του Παραδείσου!
Η μακαρία Αργυρώ Στεφανάκη γεννήθηκε στις Βάσιλιες Ηρακλείου Κρήτης στις 7 Δεκεμβρίου 1924. Οι γονείς της ήταν ευλαβείς. Ζούσαν πτωχικά αλλά όχι στερημένα. Απέκτησαν πέντε παιδιά: Την Αργυρώ, τον Αριστείδη, την Ιωάννα, την Γεωργία και ένα μικρό Βενιζελάκι, που εκοιμήθη νήπιο. Η ζωή ήταν ατάραχη. Είχαν λευτερωθεί από τον Τούρκο, είχαν ενωθή με την Ελλάδα.
Η Αργυρώ ήταν έξυπνη, εύστροφη, όμορφη – έφερε πάντα την μακρομαλλούσα κώμη της σε πλεξίδες –, μεγαλομάτα, ευσεβής, χαρούμενη, σεμνή, και το κυριώτερο αγαπούσε την Εκκλησία και τις Ακολουθίες. Όταν έφθασε σε ηλικία γάμου, αρραβωνιάστηκε έναν παλλήκαρο από το χωριό της.
Αμέσως μετά τον γάμο της κηρύχτηκε ο Ελληνο-Ιταλικός πόλεμος και ο άνδρας της έφυγε νιόπαντρος για το μέτωπο. Εκείνη σαν την Αρετούσα τον περίμενε, συμμετέχουσα σε οποιαδήποτε προσπάθεια συμπαραστάσεως στο δοκιμαζόμενο γένος, με ρούχα, δέματα κλπ.
Μετά την κατάρρευση του μετώπου, τον Μάιο του ’41 επέστρεψε και ο άνδρας της στην Κρήτη. Οι Γερμανοί κατακτητές, επειδή στην Κρήτη ξεκληρίστηκαν οι αλεξιπτωτιστές τους, φέρθηκαν στο νησί και στους κατοίκους απάνθρωπα. Έκαψαν χωριά και έκαναν εκτελέσεις. Για έναν Γερμανό σκοτωμένο εκτελούσαν δέκα αθώους Έλληνες.
Σε ένα μπλόκο στην Χανιόπορτα του Ηρακλείου συνέλαβαν και τον άνδρα της Αργυρώς. Όταν δε έμαθαν ότι είχε πολεμήσει στο μέτωπο, τον αποφάσισαν για θάνατο. Τότε η Αργυρώ φόρεσε τα καλά της, πήρε καλούδια για τους άλλους κρατουμένους και σαν την Ιουδήθ πήγε στο στρατόπεδο των Γερμανών και στις φυλακές και πέτυχε με την θωριά της και τον Χριστό της να εξασφαλίσει άδεια, να παρηγορήσει τον άνδρα της και να μεταφέρει άπειρα μηνύματα προς τους άλλους φυλακισμένους με κίνδυνο της ζωής της.
Έφθασε η ώρα της εκτελέσεως· ήρθε το απόσπασμα. Οι στρατιώτες άλλοι είχαν σφαίρες και άλλοι όχι, ώστε το έγκλημα να είναι συλλογικό αλλά κανείς να μην ξέρη, εάν αυτός σκότωσε. Τους έστησαν στον τοίχο, ετοιμάστηκαν.
Και ξαφνικά, προβάλλει η Αργυρώ μαυρομαλλούσα, ευθυτενής, λάμπουσα με τα φορέματα του Πάσχα. Πέρασε μπροστά από τα προτεταμένα όπλα, έπιανε με το δεξί χέρι τις κάννες και τις έστρεφε προς την γη.
Έκπληκτος ο Γερμανός αξιωματικός έβλεπε το φαινόμενο. Αμέσως την κάλεσε μπροστά του. Διέκοψε την εκτέλεση.
– Ποια είσαι;
– Είμαι η γυναίκα του τάδε.
– Πάρε τον άντρα σου και φύγε.
– Όχι, λέει αυτή, όλους.
– Τον άντρα σου μόνο.
– Όχι, όλους ή να μείνει ο άντρας μου κι εγώ μαζί με όλους….”.
Περισσότερα την Τετάρτη 14 Φεβρουαρίου 2024 στον Ι.Ν. Κοιμήσεως Θεοτόκου Κιβερίου από τον π. Ευάγγελο Παπανικολάου.
