Τον έλεγαν Χρήστο, ήταν συμμαθητής μου και συνεχίσαμε να κάνουμε παρέα για αρκετά χρόνια μετά το σχολείο.
Ήταν ένα πολύ ζωηρό παιδί, με δυο τεράστια γαλάζια μάτια, που ποτέ δεν μπορούσα να καταλάβω αν ήταν θλιμμένα ή χαρούμενα. Παράξενο βλέμμα, ακόμα και τώρα, τόσα χρόνια μετά έχω ακόμα την ίδια απορία.
Είχα παρατηρήσει, ότι η διάθεσή του, είχε πολλά «ανεβοκατεβάσματα», ιδιαίτερα κάπου μετά τη μέση της τρίτης Λυκείου ήταν πια πολύ έντονα. Ο Χρήστος είχε αδυνατίσει υπερβολικά, εκείνα τα τεράστια γαλάζια μάτια, είχαν χάσει τη ζωηράδα τους και είχαν μπει μέσα, βαθιά στις κόγχες τους. Ήταν συνέχεια αφηρημένος, χαμένος και αποκομμένος απ’ τους υπόλοιπους μαθητές. Κυκλοφορούσε ρακένδυτος και ρημαγμένος κουβαλώντας το δικό του σταυρό στους αδύναμους ώμους του.
Ήμουν η καλύτερη φίλη του, είχα πια καταλάβει ότι ο Χρήστος είχε πέσει στην καλοστημένη παγίδα των ναρκωτικών. Τα χάπια, το χασίς κι ύστερα ήρθε ο εφιάλτης της ηρωίνης.
Κάθε μέρα το φιλαράκι μου άλλαζε, απομακρυνόταν, τον ρούφαγε όλο και πιο βαθιά, εκείνη η παράξενη χώρα του ποτέ- ποτέ, ζούσε μεταξύ ονείρου και πραγματικότητας, μεταξύ ύπνου και ξύπνιου, ενός τρομακτικού ύπνου γεμάτου εφιάλτες και κρίσης πανικού.
Η μεγάλη του αγωνία, που στην κυριολεξία τον «γονάτιζε», ήταν αν θα βρει την επόμενη δόση και που.
Τίποτα άλλο, το μυαλό του ένα τεράστιο κενό, μια τεράστια μαύρη τρύπα που τον κατάπινε! Ύστερα ήταν και το οικονομικό, πως θα δικαιολογούσε τέτοια ποσά στον πατέρα του; Οι κακόφημες πιάτσες, η λάθος δόση απ’ τα λάθος χέρια.
Ένα ατέλειωτο πήγαινε – έλα στο θάνατο, μια τραμπάλα με τη ζωή. Ο Χρήστος ακροβάτης, πάνω σε τεντωμένο σχοινί. Δεξιά κι αριστερά το έρεβος.
Εγώ κοιτούσα με κομμένη την ανάσα, τον παρακαλούσα, τον ικέτευα να πάει κάπου, να κάνει κάτι, ήταν πολύ νέος για να πεθάνει μ έναν τόσο ανόητο τρόπο.
Κάθε τόσο τον πήγαιναν μισοπεθαμένο σε νοσοκομεία. Ιπποκράτειο, Ευαγγελισμός, Αρεταίειο, τον θυμάμαι μαζεμένο κουβαράκι, να τινάζεται απ’ τους σπασμούς.
Πιο κάτω δεν γινόταν πια να πάει, είχε «πιάσει πάτο». Έσβηνε, μέρα με τη μέρα, ώσπου μεταξύ της θολούρας του και του χασίματος, μεταξύ της ζωής και του θανάτου, αποφάσισε να επιστρέψει στο φως.
Μπήκε σ ένα πρόγραμμα αποτοξίνωσης στη «στροφή». Η επιστροφή έμοιαζε Γολγοθάς. Δεν θα πλατειάσω περιγράφοντας τις δυσκολίες του, την επιμονή και την υπομονή του.
Ένα θα πω, όσο εύκολα γλιστράς, τόσο πιο δύσκολο ανεβαίνεις.
Ο Χρήστος σήμερα, είναι ένας υγιέστατος άντρας, προγραμματιστής, με μια υπέροχη οικογένεια. Ποτέ δεν ξέχασε τα χρόνια εκείνα. Πιστεύει ότι τον έκαναν πιο δυνατό, πιο αποφασιστικό και περισσότερο…άνθρωπο.
Υπάρχουν πολλές παράπλευροι στο θέμα της εξάρτησης.
