To 1ο Βραβείο στη μαθητική κατηγορία απέσπασε η θεατρική ομάδα «Carpe Theatro» του Μουσικού Σχολείου Αργολίδας στο διαγωνισμό “Παίζοντας Μήδεια (Playing Medea)”. Διοργανωτές του διαγωνισμού ήταν το Θέατρο Out of Chaos, το Κέντρο Ελληνικών Σπουδών στις Ηνωμένες Πολιτείες, με την υποστήριξη του Κέντρου Ελληνικών Σπουδών στην Ελλάδα και το Τμήμα Θεατρικών Σπουδών της Σχολής Καλών Τεχνών του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου.
Η θεατρική ομάδα του Μουσικού Σχολείου Αργολίδας συμμετείχε με σκηνή από την τραγωδία “Μήδεια” του Ευριπίδη.
Συντελεστές:
Καλλιόπη Καλποδήμου: Φιλόλογος- Θεατρολόγος, υπεύθυνη της θεατρικής ομάδας «Carpe Theatro»Μουσικού Σχολείου Αργολίδας
Σταματοπούλου Ντίνα: Σκηνοθέτης – Ηθοποιός, συνεργάτης Εθνικού θεάτρου, θεατρική εμψύχωση ομάδας
Ηλιόπουλος Δημήτρης, Ντίνη Χριστιάνα, Ρέντα-Βάλβη Έλλη, Σχοινοχωρίτη Μαρκέλλα – Μαρία, Ταραβίρα Στέλλα: μαθητές/τριες ΜΣΑ, ηθοποιοί
Μπάτας Κωσταντίνος: μαθητής ΜΣΑ, Μοντάζ
Νίκας Ιωάννης – Άγγελος: τελειόφοιτος ΜΣΑ, σύνθεση πρωτότυπης μουσικής
Όπως αναφέρουν οι συντελεστές: “Επιλέξαμε τη σκηνή που μας ενέπνευσε …παίξαμε, πειραματιστήκαμε, δημιουργήσαμε και παρουσιάσαμε τη δική μας Μήδεια/Μήδειες ή μάλλον μια σκηνή της, «Μια μέρα μόνο»…”:
https://www.out-of-chaos.co.uk/playingmedea.
Η “Μήδεια” του Ευριπίδη, όπως όλα τα μεγάλα έργα, θέτει ζητήματα που επιδέχονται πολλαπλές ερμηνείες και αναπαραστάσεις. Η αρχετυπική φιγούρα της Μήδειας φέρει εντός της μια οξύμωρα χαώδη ισορροπία ηθικών, συναισθηματικών, πολιτιστικών και άλλων αντιθέσεων: Άρρεν vs Θήλυ, Ξένοςvs Έλληνας, Αγάπη vsΜίσος , ΛογικήvsΈνστικτο, Ιερό vsΑνίερο, Νόσος vs Ίαση, Ανθρώπινο vs Θεϊκό, Βαρβαρότητα vs Πολιτισμός, Δικαιοσύνη vsΑδικία, ΎβριςvsΤίσις, Οίκος vsΠόλη….. Η «έρις»των παραπάνω αντίπαλων πόλων ταλανίζει την Μήδεια, την διχάζει και την οδηγεί στον αναπόφευκτο παιδικό σπαραγμό …….
Ξεκινώντας από τούτη την εγγενή αμφισημία της ευριπίδειας ηρωίδας αποτυπώσαμε δύο θεατρικές Μήδειες. Την μια ως αντικατοπτρισμό της άλλης….Ξετυλίγοντας το κουβάρι από τον μύθο στη τελετουργία νιώσαμε πως η ιστορία της Μήδειας «διαλέγεται»τόσο με το μητρικό ένστικτο όσο και με τον τελετουργικό ρόλο της γυναίκας στο «Άστυ», που αφορά στην διατήρηση της Εστίας και του Οίκου.
Προσπαθήσαμε στην διαδικτυακή «σκηνική» παράσταση του έργου να εγγράψουμε την προσωπική μας «ανάγνωση», η οποία μας ενέπλεκε συναισθηματικά σε ένα κυτταρικό επίπεδο ανθρώπινων σχέσεων…. Ανακαλύψαμε μέσα σε αυτήν την διαδρομή πως, αν και φαινομενικάο μύθοςαποτελεί μια απλή διήγηση/ ιστορία,παρόλα αυτά, είναι μέρος της κοσμικής ιστορίας και ως τέτοια μας περιέχει…. Υπό αυτό το πρίσμα έγινε μέρος της προσωπικής μας ιστορίας, σαν φόβος, πληγή, θλίψη ή νόσος αρχέγονη αλλά και τόσο υπαρκτή! Αντιληφθήκαμε εν τέλει πως η ερμηνεία και η κατανόηση του μύθου εμπεριέχει στοιχεία από το συλλογικό και το ατομικό συνάμα.
Ήταν ένα συναρπαστικό θεατρικό ταξίδισε τόσο δύσκολους καιρούς, που «zoom-αρε» σε δρόμους «εντός» μας αναπάντεχους…
