Σε καθεστώς πρωτοφανούς απαξίωσης εξακολουθεί να λειτουργεί ένας από τους εμβληματικότερους αρχαιολογικούς χώρους της υφηλίου. Σαράντα και πλέον ημέρες μετά τη λήξη της σύμβασης για τις υπηρεσίες εστίασης στο Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου, η ελληνική πολιτεία επιδεικνύει ανεπίτρεπτα αργά αντανακλαστικά, αφήνοντας χιλιάδες επισκέπτες εκτεθειμένους σε συνθήκες που δεν συνάδουν με σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος. Παρά τις έγκαιρες επισημάνσεις του «anagnostis.org» ήδη από τον περασμένο Οκτώβριο, η κατάσταση αντί να εξομαλυνθεί, παγιώνεται, συνθέτοντας ένα σκηνικό διοικητικής ανεπάρκειας που εκθέτει τη χώρα διεθνώς.
Τριτοκοσμικές συνθήκες εν έτει 2025
Παρά το προχωρημένο του φθινοπώρου, οι κλιματολογικές συνθήκες στην Αργολίδα διατηρούν την τουριστική κίνηση σε υψηλά επίπεδα. Ωστόσο, η εμπειρία της επίσκεψης στο λίκνο του πολιτισμού μετατρέπεται σε δοκιμασία.
Από τις 30 Σεπτεμβρίου, ημερομηνία κατά την οποία εξέπνευσε η σύμβαση με τον προηγούμενο μισθωτή, οι εγκαταστάσεις του εστιατορίου και του αναψυκτηρίου παραμένουν σφραγισμένες. Η υπηρεσιακή «λύση» που προκρίθηκε για την εξυπηρέτηση των χιλιάδων επισκεπτών είναι τουλάχιστον προσβλητική: ένας και μοναδικός αυτόματος πωλητής.
Το μηχάνημα, με εμφιαλωμένο νερό, αδυνατεί να καλύψει τη ζήτηση, αφήνοντας συχνά τους επισκέπτες χωρίς πρόσβαση σε βασικά αγαθά μετά την περιήγησή τους στον χώρο. Επιπρόσθετα, η παντελής έλλειψη καθισμάτων δημιουργεί εικόνες συνωστισμού και ταλαιπωρίας, με ηλικιωμένους και οικογένειες να αναζητούν λίγη ξεκούραση όρθιοι ή σε ακατάλληλα σημεία, υπό το φως του μεσημεριανού ήλιου.
Το χρονικό μιας προαναγγελθείσας αποτυχίας
Το ζήτημα δεν είναι συγκυριακό, αλλά βαθιά συστημικό. Η ημερομηνία λήξης της σύμβασης (30/9) ήταν γνωστή στις αρμόδιες υπηρεσίες εδώ και χρόνια. Τίθεται, συνεπώς, το εύλογο ερώτημα προς τους αρμόδιους φορείς:
Γιατί δεν υπήρξε ο απαραίτητος προγραμματισμός ώστε η διαδικασία ανάδειξης νέου αναδόχου να έχει ολοκληρωθεί πριν τη λήξη της προηγούμενης μίσθωσης; Η συνέχεια στη λειτουργία τέτοιων υποδομών σε χώρους παγκόσμιας εμβέλειας θα έπρεπε να είναι αυτονόητη και όχι ζητούμενο. Η γραφειοκρατική αδράνεια και η έλλειψη συντονισμού των – κατά τα άλλα πολυάριθμων – κρατικών υπηρεσιών, έχουν ως αποτέλεσμα αυτό το διοικητικό κενό που πληρώνει η φήμη της χώρας.
Η εγκατάλειψη της αρχιτεκτονικής κληρονομιάς
Δυστυχώς, η εικόνα παρακμής δεν περιορίζεται στις παροχές εστίασης. Σε άμεση γειτνίαση με το Αρχαίο Θέατρο, πίσω από το επίσης κλειστό «Ξενία», συντελείται μια διαρκής απαξίωση της δημόσιας περιουσίας.
Οι ιστορικοί ξενώνες του Άρη Κωνσταντινίδη, κτίρια – ορόσημα της μοντέρνας ελληνικής αρχιτεκτονικής, παραμένουν κλειστοί και ανεκμετάλλευτοι. Η μακροχρόνια αχρησία οδηγεί νομοτελειακά στη φθορά και την καταστροφή τους. Πρόκειται για εγκαταστάσεις που βρίσκονται σε ένα φυσικό περιβάλλον απαράμιλλου κάλλους και οι οποίες, υπό συνθήκες ορθολογικής διαχείρισης, θα αποτελούσαν «κόσμημα» για τον ελληνικό τουρισμό.
Σε οποιαδήποτε άλλη χώρα της Δύσης, τα κτίρια αυτά θα είχαν αξιοποιηθεί ως καταλύματα υψηλών προδιαγραφών, εξασφαλίζοντας σημαντικά έσοδα για το Δημόσιο και αναβαθμίζοντας το τουριστικό προϊόν. Στην Ελλάδα του 2025, επιλέγουμε την αδράνεια.
Η κατάσταση στην Επίδαυρο συνιστά ντροπή. Δεν είναι απλώς θέμα ενός κλειστού αναψυκτηρίου. Είναι η απόδειξη μιας κρατικής μηχανής που αδυνατεί να σεβαστεί τον επισκέπτη, την ιστορία και την περιουσία του ελληνικού λαού.
