Πέρασαν ήδη έξι ολόκληρα χρόνια χωρίς την Κατερίνα Παπαδριανού μετά το τελευταίο φιλί στο Δρέπανο στις 9-11-2019. Τον Απρίλιο του 2023 τελείωνε η επανέκδοση του «1715. Το τελευταίο φιλί στ’ Ανάπλι» με μια εισαγωγή που έγραφα για το έργο της. Είχε εκφραστεί ήδη η πρόθεση της μετάφρασης του μυθιστορήματος στη γαλλική γλώσσα και να που σήμερα, έξι χρόνια μετά την αποχώρησή της για τους κόσμους του ονείρου, παρουσιάζεται η γαλλική έκδοση σε μετάφραση της Cécile Sotitiou από τις εκδόσεις L΄Harmattan.
Η συγκίνηση είναι μεγάλη όχι μόνο σε όσες/όσους την γνώρισαν και την έζησαν, αλλά και σε ένα ευρύτερο κοινό που είχε την ευκαιρία να διαβάσει τα μυθιστορήματά της και να αποκτήσει μέσα από τα κείμενα μια πνευματική επαφή με τη συγγραφέα. To «1715. Το τελευταίο φιλί στ’ Ανάπλι» αποτελούσε την πρώτη της προσπάθεια στη συγγραφή ιστορικού μυθιστορήματος, το οποίο γνώρισε μεγάλη επιτυχία για να συνεχίσει με τα επίσης επιτυχημένα «Ψωροκώσταινα. Η Πανώρια Χατζηκώστα Αϊβαλιώτη και ο Βενιαμίν Λέσβιος», «Οι νάρκες» και τα «99 χαϊκού της ψυχής μου» με εικονογράφηση της κόρης της Αναστασίας Κόρδαρη. Πρόσφατα «Οι νάρκες» συμπεριλήφθηκαν στην μελέτη του Βασίλη Τσιλιμίγκρα για την τοπική λογοτεχνία και τον πόλεμο του 40.
Τέτοιες μέρες κανονίζαμε τις παρουσιάσεις, τις εκδηλώσεις, μιλάγαμε για τα προγράμματα και το μέλλον της Ένωσης Συγγραφέων και Λογοτεχνών Αργολίδας, που την ξεκίνησε η ίδια και πάλεψε για να ωριμάσει η ιδέα και να αποτελέσει ένα σημείο αναφοράς για τον λογοτεχνικό και συγγραφικό πλούτο της Αργολίδας. Τι κρίμα να χάνονται οι άνθρωποι την στιγμή που βρίσκονται στην καλύτερη, την πιο δημιουργική φάση της ζωής τους! Πόσο άδικος φαίνεται ο χαμός τους, όταν γύρω μας καταστρέφουμε με απίστευτη ευκολία χωρίς να δημιουργούμε το παραμικρό! Δεν ήταν μόνο η συγγραφική δράση της Κατερίνας που υπογραμμίζει την απουσία της. Είναι η ενεργητικότητά της, ο σαματάς, τα πειράγματα, «η φωτιά στα τόπια» που βάζουν οι άνθρωποι με θέληση να κάνουν οι ίδιοι και οι κοινωνίες τους βήματα μπροστά, να δημιουργούν, να αλλάζουν. Αυτό λείπει κυρίως με την απουσία της Κατερίνας. Έτσι, μένει το έργο της για να το μνημονεύουμε ως μια από τις σημαντικότερες προσπάθειες ανάδειξης της τοπικής ιστορίας και των ανθρώπων της. Τα ιστορικά μυθιστορήματα της Κατερίνας και ιδιαίτερα οι τελευταίες «Νάρκες», αποτελούν μια πλούσια παρακαταθήκη εικόνων ενός κόσμου που αγωνίστηκε για μια καλύτερη ζωή, δίνοντας τρομερές μάχες με την ίδια τη ζωή και με τις αντιξοότητες που δημιουργούσαν οι ιστορικές συγκυρίες. Με τα μυθιστορήματα αυτά πάντρεψε την αγάπη της για τον τόπο και τους ανθρώπους του μ’ εκείνη για την έρευνα σημαντικών ιστορικών στιγμών που καταγράφονταν μέσα από πρόσωπα και γεγονότα. Κι αυτή η αγάπη εκφράστηκε με την εργασία της στην εκπαίδευση και με τη συμμετοχή της σε συλλόγους και σε διάφορες ομάδες δημιουργικής κοινωνικής προσφοράς.
Από τις σελίδες των βιβλίων της, ακόμη και από τις δύσκολες στιγμές που περιγράφει, ξεχειλίζει η ευαισθησία ενός συγγραφέα που δύσκολα σε άφηνε να το διαπιστώσεις με τη διαπροσωπική σχέση. Ήταν χαρακτήρας ντόμπρος και αψύς και έδινε στον καθημερινό της λόγο εκείνη την σπάνια καθαρότητα που μπορεί να ξενίζει αλλά δεν προδίδει ποτέ! Κι έπειτα μοιραζόταν, ένιωθε την ανάγκη να μοιράζεται, τις καλές της στιγμές με ένα τραγούδι, ένα χορό, ένα τσίπουρο, το χταπόδι που είχε πιάσει με τη βάρκα της κάπου στην περιοχή. Ήταν ενεργή πολίτης της Αργολίδας και γυναίκα που στάθηκε πάντα απλή και μετρημένη κοντά στους ανθρώπους, κοντά στους συμπολίτες της.
Το μικρό αφιέρωμα στη μνήμη της αποσκοπεί στο να κρατήσουμε ζωντανή την εικόνα ενός ανθρώπου που δεν φοβήθηκε ούτε μια στιγμή τη ζωή αλλά ούτε και το θάνατο. Δημιούργησε προκαλώντας και τους δυο!
Η Κατερίνα Παπαδριανού ήταν εκπαιδευτικός. Γεννήθηκε το 1951, σπούδασε στην Ελλάδα και τη Γαλλία και έδωσε τον καλύτερό της εαυτό στην ελληνική εκπαίδευση. Τα τελευταία χρόνια είχε μέσα της ωριμάσει η δυνατότητα της έρευνας και συγγραφής με τη μορφή του ιστορικού μυθιστορήματος. Μετά από διάφορες παρουσιάσεις σε περιοδικά και στον τύπο, φτάνει η στιγμή της πρώτης συγγραφικής επιτυχίας (2010) με το «1715. Το τελευταίο φιλί στ’ Ανάπλι», ένα μυθιστόρημα για τους καθημερινούς ανθρώπους του ενετοκρατούμενου Αναπλιού, τους αγώνες και τους έρωτές τους, τις συνήθειες και τις σχέσεις τους. Η επιτυχία διπλασιάστηκε (2014) με την έκδοση της Ψωροκώσταινας (Η Πανώρια Χατζηκώστα – Αϊβαλιώτη και ο Βενιαμίν Λέσβιος), ένα συγκινητικό μυθιστόρημα που κινητοποίησε ένα μεγάλο ακροατήριο μέσα και έξω από την Αργολίδα. Τέλος, ήρθε η συνέχεια της επιτυχίας (2018) με τις «Νάρκες 1940-1949», ένα ιστορικό μυθιστόρημα που ανέδειξε άγνωστε πτυχές της Κατοχής και του Εμφυλίου στο Δρέπανο και την ευρύτερη περιοχή της Ναυπλίας.
(Γιώργος Κόνδης)
