Υπάρχουν πόλεις που δεν φωνάζουν, δεν διεκδικούν, δεν επιβάλλονται. Στέκουν ήρεμες, κρατώντας την αρχοντιά τους σαν μυστικό φυλαχτό. Μια τέτοια είναι η Μεσσήνη· η αρχόντισσα του κάμπου και της θάλασσας, η πολιτεία που σε καλεί να την ανακαλύψεις με βήμα αργό, σχεδόν τελετουργικό.
Όπως κυλά ο Πάμισος, πότε γαλήνιος και πότε ορμητικός, έτσι κυλά και η ζωή εδώ. Με τη γλυκιά θαλπωρή της καθημερινότητας, αλλά και με τις μεγάλες στιγμές που συγκλονίζουν. Μια από αυτές είναι το πανηγύρι της, που κάθε Σεπτέμβρη πλημμυρίζει τις πλατείες και τα στενά με ήχους, μυρωδιές και φώτα. Εκεί, στο αντάμωμα των εμπόρων, των μουσικών και των ανθρώπων, η Μεσσήνη στήνει γιορτή ζωής· μια γιορτή που μοιάζει να έρχεται από τα βάθη των αιώνων.
Στις πλατείες της, μικρή και μεγάλη, συναντιέται το παρελθόν με το παρόν. Ιστορικά καφενεία όπου ο χρόνος κυλάει αργά, νεανικά καφέ με γέλια και φωνές, ζαχαροπλαστεία που μοσχοβολούν μνήμες. Κι ανάμεσα στα στενά, καταστήματα με παλιά ονόματα, βιτρίνες που μιλούν για γενιές ολόκληρες και νεοκλασικά κτίρια που στέκουν σαν φύλακες της ιστορίας.
Η Μεσσήνη είναι και οι εκκλησίες της, διάσπαρτες σαν μικρές προσευχές στον χάρτη. Είναι τα κτίρια του ΟΣΕ, η Εθνική Τράπεζα, το παλαιό Δημαρχείο· σημάδια που θυμίζουν πως κάθε πέτρα έχει τη δική της ιστορία. Είναι και οι αυλές με τους ανθρώπους που σου χαμογελούν, σε καλησπερίζουν, σε κερνούν κουβέντα, όπως σε ταινίες που νομίζεις πως δεν γυρίζονται πια.
Κι’ αν θελήσεις να ανασάνεις φύση, θα την βρεις σε απόσταση αναπνοής. Ο υδροβιότοπος του Παμίσου, γεμάτος πουλιά και ήχους ζωής, σε καλεί σε περίπατο που θυμίζει ταξίδι σε άλλον κόσμο. Και λίγο πιο κάτω, η παραλία της Μπούκας με το αλσύλλιό της, εκεί όπου η θάλασσα συναντά το δάσος· ένα σπάνιο αντάμωμα που μόνο εδώ θα συναντήσεις.
Η Μεσσήνη δεν είναι τόπος να τον προσπεράσεις. Είναι τόπος να τον περπατήσεις, να τον ακούσεις, να τον γευτείς. Είναι τόπος να αφήσεις την ψυχή σου να ηρεμήσει και να θυμηθεί. Γιατί κάθε της γωνιά ψιθυρίζει μια ιστορία, κάθε της στιγμή σε καλεί να γίνεις κομμάτι της.
Γιάννης Λασκαρης
