Οι πρόσφατες κινητοποιήσεις, γεωπόνων, αγροτών και άλλων δυνάμεων, όπως θα λέγαμε παλιά, ανέδειξαν για μια ακόμα φορά το πρόβλημα λειψυδρίας της Αργολίδας.
Γράφει ο Άκης Ντάνος
Αν και το πρόβλημα δεν είναι καινούργιο, ο «Αναγνώστης Πελοποννήσου» με πάμπολες δημοσιεύσεις του το επισημάνει εδώ και χρόνια, εν τούτοις οι κινητοποιήσεις αυτές άρχισαν να συγκεντρώνουν κάποιο κόσμο και η παρουσία του να κάνει να αχνοφαίνεται η αγωνία των αγροτών. Όμως είναι περίεργο γιατί οι χιλιάδες αγρότες του νομού δεν συμμετέχουν σε τέτοιου είδους διαμαρτυρίες. Οι 200 περίπου αγρότες που συγκεντρώθηκαν την Δευτέρα το απόγευμα στην πλατεία Δημητρίου Πλαπούτα, δεν μπορούν να αντιπροσωπεύουν το σύνολο των αγροτών, οι οποίοι προφανώς επέλεξαν την βόλτα του σε κάποιο παραλιακό μέρος ή έμειναν στον καναπέ τους μπρος από την τηλεόραση.
Σε αυτό το σημείο, οι διοργανωτές φορείς απέτυχαν κι ήταν αναμενόμενο. Για να βγει ο άλλος από το βόλεμά του θα πρέπει να υπάρχουν απόψεις που να τον συμπαρασείρουν και να τον γεμίζουν ελπίδα, αλλιώς θα επέλθει «η κρατική θεία πρόνοια» να τα επιλύσει. Κοινό σημείο και με τους «κινητοποιημένους» που βρήκαν μια ακόμα ευκαιρία να απαιτήσουν επίλυση από το κράτος. Μια άκρως δεξιά πολιτική του ζητάμε και παίρνουμε αλλά δεν ανατρέπουμε τις καταστάσεις. Αλλά ακόμα και τα αιτήματα ήταν τέτοια που ενισχύουν τον ρόλο του καπιταλισμού στην λειτουργία της αγροτικής οικονομίας σε αυτή την περίπτωση. «Θέλουμε καθαρό και φτηνό νερό», ένα αίτημα το οποίο είναι αρεστό στα αυτιά του κάθε σκλάβου, όπως και στα αυτιά του κάθε «αφεντικού» (διάβαζε κράτος). Η στάση τους θύμισε τις αντιδράσεις των σκλάβων κατά την κατασκευή των Πυραμίδων οι οποίοι αντί για την απελευθέρωσή τους, ζήτησαν λίγες περισσότερες φακές στο γεύμα τους.
Μπορεί κάποιος από τους ομιλητές, ο Δημήτρης Κοδέλας ακροθιγώς αναφέρθηκε σε κάποια μέτρα τα οποία λαμβάνονται από τους αγρότες για εξοικονόμηση νερού, όμως το πρόβλημα δεν είναι το τι κάνουν κάποιοι αγρότες, αλλά το σύνολο των αγροτών. Δεν είναι δυνατό να μιλά κανείς για την άρδευση των εσπεριδοειδών και συνάμα να μην κατακρίνει εκείνους που φυτεύουν εσπεριδοειδή σε πλαγιές βουνών με αποτέλεσμα το νερό να κατρακυλάει στα βράχια αντί για τα δέντρα.
Ωραίες και οι διαπιστώσεις που θυμίζουν την λαϊκή έκφραση «φέρνει πεπόνια στο Άργος», ότι τα νερά μας είναι δανικά από την Αρκαδία και την Κορινθία και να μην ορθώνεται μια φωνή για την αποξήρανση της Κανδύλας και το άρμεγμα της Στυμφαλίας από εταιρία εμφιάλωσης! Το ίδιο και η προχειρότητα με την οποία ο αγροτικός κόσμος βλέπει την διαχείριση των πηγών. Ποιος να διαχειριστεί τα νερά της Λέρνης, εκείνος που υποστηρίζει ότι το περίσσευμα «αντί να χάνεται στην θάλασσα, να χρησιμοποιηθεί για εμπλουτισμό»; Μήπως αγνοούμε ότι η ροή των χειμάρρων και των ποταμών προς την θάλασσα δεν είναι μόνο τυχαία λόγω της υψομετρικής διαφοράς, πηγής και θαλάσσιας επιφάνειας, αλλά χρησιμεύει στο να μην υπερθερμαίνονται τα νερά, να μην αυξάνεται αλατότητα της θάλασσας και να μην μειώνεται ο αριθμός των ψαριών. Η Φύση έχει τους μοναδικούς αλάνθαστους νόμους και όποιος τους παρακάμπτει γίνεται απόβλητος από την Ζωή. Όμως όλα αυτά που περιγράφω δεν θα ήταν παρά μόνο μια απλή ένδειξη μιας άλλης σκέψης προς τα όσα ακούστηκαν μέχρι σήμερα, αν δεν υπήρχε στον αντίποδα το θέμα του κέρδους. Σε καμιά έως τώρα πρόταση δεν ακούστηκε τίποτα που να αφορά αλλαγές καλλιεργειών με λιγότερες υδροβόρρες. Δεν ακούστηκε για διαχείριση των πηγών και αποθεμάτων νερού του αργολικού πεδίου από επιτροπές πολίτων, Όχι ΓΟΕΒ, ΤΟΕΒ και κουραφέξαλα. Να θυμίσουμε το παράδειγμα των αγροτών της Λέρνας, που αρνήθηκαν να σταματήσουν να μαστίζουν την πηγή των Μύλων, αφαιρώντας καλό πόσιμο νερό από τους κατοίκους του Άργους για να ποτίζουν τις πορτοκαλιές τους. Μια ακόμα ένδειξη ότι μπροστά στο ατομικό κέρδος, ας χαθεί ο άνθρωπος. Τι διαφορετικό σκοπό έχει πλέον ο καπιταλισμός από τις προτάσεις που ακούστηκαν. Κανέναν παρά μόνο το κέρδος. Για να μπορέσει να υπάρξη μια καθαρά φιλική προς τον άνθρωπο την φύση και την παραγωγή λύση θα πρέπει να αναζητήσει κανείς τα αίτια της λυψυδρίας, ακόμα και στα βουνά του Αρτεμισίου και της Λυρκείας, η αποψήλωση των οποίων, σύμφωνα με τους Ρωμαίους, ετέτρεψε τον Ίναχο και τον Χάρανδρο σε Χειμάρρους. Να ξαναδεί κανείς το θέμα των φραγμάτων και των «πατουλιών» που είχε προτείνει για την Αργολίδα ο Μανώλης Γλέζος και να αφήσει στην άκρη το θέμα της συντήρησης του Αναβάλου, ενός έργου που την εποχή που σχεδιάστηκε η αλοτότητα του νερού έφτανε στις 300 μονάδες και τις χιλιαπλάσιες σήμερα, και είχε χαρακτηριστεί τότε! Ως ακατάλληλο για άρδευση.
