Οι αγρότες αναγκάζονται να αφήσουν τα χωράφια τους και να βγουν στους δρόμους. Αντί για χώμα στα χέρια τους κρατούν πανό, και αντί για τον ήλιο εισπνέουν καπνούς και χημικά.
Του Γιάννη Λάσκαρη
Άνθρωποι που ξέρουν μόνο να παράγουν, να ποτίζουν, να σπέρνουν και να περιμένουν με αγωνία τον καρπό, εισπράττουν τώρα ξύλο και προσβολή. Εκείνοι που μας ταΐζουν γίνονται εχθροί μέσα στη χώρα που ταΐζουν.
Η εξουσία σπρώχνει την αστυνομία να σταθεί απέναντι στον πολίτη, ενώ και οι δύο διεκδικούν το ίδιο: μια αξιοπρεπή ζωή. Ο ένας σηκώνει ασπίδα και ο άλλος κραυγή, χωρίς να είναι αντίπαλοι· παιδιά της ίδιας κοινωνίας συνυπάρχουν στην ίδια πραγματικότητα.
Ο παραγωγικός ιστός της Μεσσηνίας γερνάει, όπως γερνούν οι άνθρωποι που τον κρατούν ζωντανό. Ο τόπος κινδυνεύει να φτωχοποιηθεί όχι μόνο στην τσέπη, αλλά και στην ψυχή του.
Παράλληλα, κάποιοι ανακαλύπτουν ξαφνικά τη «φιλαναγνωσία», τον «πολιτισμό», το «πνεύμα» και στήνουν εκθαμβωτικές παρουσιάσεις, την ώρα που άλλοι αγωνίζονται στη λάσπη, στο κρύο, στα διόδια, για να μην χαθεί ο τρόπος ζωής τους.
Μέσα στο υπάρχον πολιτικό σύστημα ο αγώνας αυτός συχνά αντιμετωπίζεται ως ζήτημα προβολής, ευκαιρία ψήφων ή κριτικής, και όχι ως πληγή που αιμορραγεί δεκαετίες τώρα.
Η ανησυχία δεν αφορά μόνο το σήμερα, αλλά κυρίως το αύριο που έρχεται. Ένα αύριο που ίσως δεν έχει πια αγρότες· ένα αύριο που θα τρώει εισαγόμενα προϊόντα και θα εισάγει σιωπή. Ένα αύριο όπου η φωνή της γης – η φωνή της Μεσσηνίας – δεν θα ακούγεται πια.
Κι αν χαθεί αυτή η φωνή, ποια πατρίδα θα υπερασπιζόμαστε χωρίς τους ανθρώπους που την ποτίζουν, που τη σπέρνουν, που τη ζουν;
Η τοπική αυτοδιοίκηση έχει χρέος να σταθεί δίπλα στους αγρότες, να υποστηρίξει τον αγώνα τους και να προασπίσει τον βιώσιμο τρόπο ζωής που διαμορφώνει τον χαρακτήρα και την ταυτότητα της Μεσσηνίας.
