Η Κάθριν Άστριντ Σαλομέ Φρίμαν γεννήθηκε το 1973 στο Κουίνσλαντ της Αυστραλίας, σε μια οικογένεια που γνώρισε από πρώτο χέρι τις πληγές της αποικιοκρατίας.
Γράφει η Ιωάννα Ιωαννίδη
Η γιαγιά της ανήκε στις «Κλεμμένες Γενιές», εκείνα τα παιδιά Αβορίγινων που απομακρύνονταν βίαια από τις οικογένειές τους, στερημένα από την ταυτότητα και τις ρίζες τους. Η πολιτική αυτή έληξε πριν από τη γέννησή της, όμως η σκιά της βρισκόταν πάντα παρούσα. Ο πατέρας της, που είχε ταλέντο στο ράγκμπι, εγκατέλειψε την οικογένεια όταν εκείνη ήταν μόλις πέντε ετών. Η μητέρα της, με πείσμα και αγάπη, φρόντισε τα παιδιά της να έχουν τροφή, εκπαίδευση και ελπίδα.
Από μικρή ηλικία η Κάθι έδειξε ότι είχε μέσα της το χάρισμα της ταχύτητας. Στα οκτώ της κέρδισε τον πρώτο της αγώνα με μάτι δεμένο, εμπειρία που σφράγισε την αγάπη της για το τρέξιμο. Ο πατριός της έγινε ο πρώτος προπονητής και καθοδηγητής της, δίνοντάς της πίστη πως μπορούσε να κυνηγήσει το παιδικό της όνειρο: να φτάσει στους Ολυμπιακούς.
Η πορεία της ήταν γεμάτη νίκες και σκληρή δουλειά. Στα δεκαεπτά της χρόνια ανακηρύχθηκε «Νεαρή Αυστραλή της Χρονιάς», ενώ λίγο αργότερα έγινε η πρώτη γυναίκα Αβορίγινας που κατέκτησε χρυσό μετάλλιο σε διεθνείς αγώνες. Στους Κοινοπολιτειακούς του 1994, στον γύρο του θριάμβου, τύλιξε στους ώμους της τη σημαία των Αβορίγινων. Τα χρώματά της – το κόκκινο της γης, το κίτρινο του ήλιου, το μαύρο του δέρματος – έγιναν δήλωση ταυτότητας και αξιοπρέπειας. Ο Τύπος την επέκρινε και οι αξιωματούχοι την προειδοποίησαν να μη το ξανακάνει. Εκείνη όμως δεν λύγισε· σε κάθε νίκη κρατούσε ξανά τη σημαία, στέλνοντας μήνυμα στον κόσμο πως η ιστορία των Αβορίγινων δεν μπορούσε πια να αγνοηθεί.
Το 2000, στους Ολυμπιακούς του Σίδνεϊ, ολόκληρη η Αυστραλία και ο πλανήτης παρακολούθησαν τη στιγμή που το όνειρο έγινε πραγματικότητα. Η Φρίμαν άναψε την ολυμπιακή φλόγα, κουβαλώντας όχι μόνο τη δική της διαδρομή αλλά και το συλλογικό τραύμα του λαού της. Λίγες μέρες αργότερα, κατέκτησε το χρυσό στα 400 μέτρα. Τερμάτισε με κόκκινα, κίτρινα και μαύρα παπούτσια, κρατώντας στα χέρια της και τις δύο σημαίες – της Αυστραλίας και των Αβορίγινων – ενώ το στάδιο ξέσπασε σε ζητωκραυγές. Για πρώτη φορά ολόκληρη η χώρα αναγνώρισε την αξία και το δικαίωμα των ιθαγενών να στέκονται ισότιμα.
Πίσω από το μεγαλείο υπήρχε και η σκιά του πόνου. Η αδελφή της, Αν-Μαρί, που έπασχε από εγκεφαλική παράλυση, πέθανε λίγο μετά την πρώτη της μεγάλη νίκη. Ο πατέρας της και αργότερα ο αδελφός της χάθηκαν επίσης πρόωρα. Η Φρίμαν αφιέρωσε τις επιτυχίες της στη μνήμη τους, μετατρέποντας το προσωπικό της πένθος σε δύναμη για όλους.
Το 2003 αποσύρθηκε από τους αγώνες, έχοντας κερδίσει τον σεβασμό και την αγάπη όλου του κόσμου. Το 2007 ίδρυσε το Ίδρυμα Κάθι Φρίμαν, με σκοπό να ενθαρρύνει νέους Αβορίγινες να παραμείνουν στο σχολείο και να πιστέψουν στη δική τους αξία. Η ίδια εξηγεί πως το τρέξιμο δεν ήταν μόνο άθλημα· ήταν μια πράξη πνευματική, ένας τρόπος να συνδεθεί με το σύμπαν και να βρει ελευθερία.
Οι γυναίκες του σήμερα μπορούν να δουν στην Κάθι Φρίμαν την απόδειξη πως η ταυτότητα, ακόμη κι όταν είναι φορτωμένη με βάρος, μπορεί να γίνει φτερό. Η ιστορία της δείχνει ότι το θάρρος να σηκώσεις ψηλά τη δική σου σημαία – κυριολεκτικά ή συμβολικά – μπορεί να αλλάξει την κοινωνία. Διδάσκει πως η αντοχή, η αξιοπρέπεια και η αφοσίωση στα όνειρα είναι όπλα που καμιά προκατάληψη δεν μπορεί να καταλύσει. Από την Κάθι Φρίμαν, οι γυναίκες του σήμερα κληρονομούν το δικαίωμα να τρέχουν ελεύθερες, με τη δική τους φλόγα στην καρδιά.
