Η Νουρ-ουν-νίσα Ιναγιάτ Καν γεννήθηκε την πρώτη μέρα του 1914 στη χιονισμένη Μόσχα. Κουβαλούσε ήδη μέσα της μια σπάνια κληρονομιά: κόρη του Ινδού μουσικού και μυστικιστή Χαζράτ Ιναγιάτ Καν, άμεση απόγονος του θρυλικού Σουλτάν, του «Τίγρη του Μισόρ» που αντιστάθηκε γενναία στην αποικιοκρατία, και μητέρας Αμερικανίδας με ρίζες ευρωπαϊκές.
Γράφει η Ιωάννα Ιωαννίδη
Η μικρή Νουρ μεγάλωσε σε οικογένεια που μιλούσε πολλές γλώσσες και ταξίδεψε σε Λονδίνο και Παρίσι, αποκτώντας μια κοσμοπολίτικη παιδεία. Από μικρή έδειξε τρυφερότητα και ευαισθησία, μαζεύοντας σοκολάτες για να τις στείλει σε πεινασμένα παιδιά στη Ρωσία.
Στο Παρίσι έμαθε γαλλικά, συνέχισε τα ινδικά ιδιώματα και βρήκε την πρώτη της δημιουργική διέξοδο στη συγγραφή παραμυθιών. Κυκλοφόρησε το βιβλίο Twenty Jakata Tales, γεμάτο διδακτικές ιστορίες. Όμως η έλευση του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου άλλαξε τη μοίρα της. Παρά τις σουφιστικές αρχές της οικογένειας που κήρυτταν ειρήνη, η Νουρ και τα αδέλφια της ένιωσαν πως δεν μπορούσαν να μείνουν αδρανείς απέναντι στις θηριωδίες των Ναζί. Έτσι, ενώ ο ένας αδελφός εντάχθηκε στη Γαλλική Αντίσταση και ο άλλος κατατάχθηκε στη Βρετανία, η ίδια αποφάσισε να συμβάλει με τον δικό της τρόπο.
Αρχικά μπήκε στη Γυναικεία Βοηθητική Αεροπορική Δύναμη, όπου έμαθε τον κώδικα Μορς. Η άριστη γνώση της αγγλικής και γαλλικής την έκανε ιδανική για τις βρετανικές μυστικές υπηρεσίες. Παρά το γεγονός ότι πίστευε στην ανεξαρτησία της Ινδίας, δέχτηκε να υπηρετήσει μια χώρα που δεν ήταν δική της, επειδή η μάχη ενάντια στον φασισμό ξεπερνούσε εθνικά σύνορα. Έτσι στρατολογήθηκε από την Special Operations Executive και εκπαιδεύτηκε σε ασυρμάτους, εκρηκτικά και μυστικές αποστολές.
Τον Ιούνιο του 1943 στάλθηκε στη Γαλλία, η πρώτη γυναίκα ασυρματίστρια των Συμμάχων. Με κωδικό όνομα «Madeline», έγινε κρίσιμος σύνδεσμος ανάμεσα στο Παρίσι και το Λονδίνο όταν το δίκτυο των Βρετανών κατασκόπων κατέρρεε. Αν και γνώριζε τον θανάσιμο κίνδυνο, αρνήθηκε να επιστρέψει στην Αγγλία· δεν ήθελε να αφήσει τους συντρόφους της δίχως επικοινωνία. Για τρεις μήνες άλλαζε ταυτότητες και συνέχιζε να στέλνει πληροφορίες, ώσπου προδόθηκε και συνελήφθη από τη Γκεστάπο.
Η μοίρα της ήταν σκληρή: φυλακίστηκε για δέκα μήνες, βασανίστηκε ανελέητα, μα ποτέ δεν αποκάλυψε μυστικά. Μεταφέρθηκε στο Νταχάου και στις 13 Σεπτεμβρίου 1944 εκτελέστηκε μαζί με άλλες τρεις γυναίκες. Η τελευταία λέξη που ακούστηκε από τα χείλη της ήταν: «Ελευθερία».
Μετά τον πόλεμο, η θυσία της τιμήθηκε με τον βρετανικό Σταυρό του Αγίου Γεωργίου και τον γαλλικό Πολεμικό Σταυρό. Η Βρετανία προχώρησε αργότερα στην ανέγερση προτομής προς τιμήν της, το πρώτο μνημείο αφιερωμένο σε Ασιάτισσα ή Μουσουλμάνα γυναίκα.
Η Νουρ Ιναγιάτ Καν υπήρξε κάτι περισσότερο από μια πριγκίπισσα-κατάσκοπος. Υπήρξε πολίτης του κόσμου, που διάλεξε να πολεμήσει όχι για αυτοκρατορίες αλλά για έναν σκοπό ανώτερο: την ανθρώπινη ελευθερία.
Οι γυναίκες του σήμερα βλέπουν στη Νουρ Ιναγιάτ Καν ένα παράδειγμα αφοσίωσης και ανιδιοτέλειας. Μαθαίνουν πως η γενναιότητα δεν έγκειται μόνο στη δύναμη των όπλων, αλλά στην αποφασιστικότητα να υπερασπιστείς τις αξίες σου, ακόμη κι αν πληρώσεις το ύστατο τίμημα. Από εκείνη αντλούν το θάρρος να ακολουθήσουν το μονοπάτι της αλήθειας και της αξιοπρέπειας, να αντιστέκονται σε κάθε μορφή καταπίεσης και να γνωρίζουν πως ακόμη και μια φωνή, ακόμη και μια λέξη –«Ελευθερία»– μπορεί να αντηχήσει μέσα στους αιώνες.
