Στη σιωπή της νύχτας, το Κάστρο Άργους στέκει επιβλητικό, λουσμένο σε μωβ και μπλε φως. Πάνω στη μικρή σκηνή, τρεις φιγούρες μοιάζουν σαν να αιωρούνται πάνω από τη γη, περιτριγυρισμένες από πέτρες που κουβαλούν αιώνες ιστορίας. Στο βάθος, το φεγγάρι, γεμάτο και φωτεινό, στέλνει το ασημένιο του χάδι πάνω στα πρόσωπα των μουσικών και του κοινού. Κι εκεί, ανάμεσα στα αρχαία τείχη, η μουσική γίνεται γέφυρα ανάμεσα στο χθες και το σήμερα.
Η Εφορεία Αρχαιοτήτων Αργολίδας επέτρεψε την παρουσία έως 300 θεατών, μετατρέποντας τη συναυλία σε μια εκδήλωση σπάνιας οικειότητας. Ο Δήμος Άργους – Μυκηνών, στο πλαίσιο του Πολιτιστικού Καλοκαιριού, προετοίμασε τον χώρο με σεβασμό και φροντίδα, ώστε κάθε γωνιά του κάστρου να αποπνέει την ατμόσφαιρα μιας μεγάλης γιορτής πολιτισμού. Οι φωτισμοί αγκάλιασαν το κάστρο, αναδεικνύοντας τις υφές τους, και η σκηνή στήθηκε με τέτοιο τρόπο ώστε να μοιάζει προέκταση του ίδιου του μνημείου.
Η στιγμή – «Σαν να παίζουμε πάνω σε αεροπλάνο»
Η Ανδριάνα Μπάμπαλη, με την ιδιαίτερη και ζεστή φωνή της, κοίταξε γύρω της και μοιράστηκε με το κοινό μια εικόνα που μόνο οι παρόντες μπορούσαν να βιώσουν:
«Είναι σαν να παίζουμε πάνω σε αεροπλάνο από εδώ…».
Δίπλα της, ο δεξιοτέχνης του ακορντεόν Θάνος Σταυρίδης και η λυρική τσελίστρια Στέλλα Τέμπρελη, συμπλήρωναν ένα ηχητικό τοπίο που έμοιαζε να αγκαλιάζει τον νυχτερινό ουρανό.
Το ρεπερτόριο ήταν ένα ταξίδι στον χώρο και τον χρόνο: από το «Δεν είναι αργά για θαύματα» του Νίκου Πορτοκάλογλου και τα τραγούδια της Αρλέτας, μέχρι τις ρυθμικές καρδιές της Βραζιλίας και της Αργεντινής, τις μελωδίες του Ξαρχάκου και του Πλέσσα, αλλά και μουσικές που έχουν ντύσει εμβληματικές ταινίες.
Οι καλλιτέχνες το περιέγραψαν απλά: «Αναδρομή από την παιδική μας ηλικία μέχρι σήμερα» — και πράγματι, κάθε τραγούδι ήταν σαν σελίδα από ένα κοινό, συλλογικό ημερολόγιο αναμνήσεων.
Όσοι βρέθηκαν εκεί, ένιωσαν ότι δεν συμμετείχαν απλώς σε μια συναυλία, αλλά σε μια στιγμή που ανήκει ήδη στην ιστορία του τόπου. Οι νότες αντηχούσαν στα τείχη, το φεγγάρι έριχνε το φως του πάνω στις χορδές και τα πλήκτρα, και η νύχτα έμοιαζε να κρατά την αναπνοή της για να μην σπάσει η μαγεία.
