Όλα είναι περίεργα στη σχέση έπειτα από έναν καυγά. Δάκρυα κυλούν στα μάγουλα σου και το άτομο που τα σκουπίζει είναι εκείνο που τα προκάλεσε. Μα όταν τα λέμε τα βρήκαμε, εννοούμε ότι βάζουμε τα πρόβλημα στην άκρη ή ότι βρήκαμε τη λύση. Μήπως το φιλί είναι η γυναικεία μορφή της πιπίλας που βάζουν στα μωρά για να μη κλαίνε;
Άραγε συγχωρέθηκαμε ή απλά κουραστήκαμε να συζητάμε; Αν το πρόβλημα ήταν πχ ότι δε ξέρω να μαγειρεύω δεν λύθηκε ούτε βελτιώθηκαν οι μαγειρικές μου ικανότητες, τότε, μάλλον βαρεθήκαμε και οι δύο να τσακωνόμαστε. Τι θα κάνουμε από εκεί και πέρα;
Είμαστε ξανά κοντά ή απλώς πάλι μαζί; Άραγε είναι ποτέ ένα ζευγάρι μαζί όταν έχει μιλήσει τόσο άσχημα ο ένας στον άλλο; Πως γίνεται να θάβουμε τόσες άσχημες κουβέντες κάτω από το χαλί και να πέφτουμε πάλι ο ένας στα χέρια του άλλου; Αυτά είναι κάποια ερωτήματα τα οποία δε μπορώ να βγάλω από το μυαλό μου. Και ενώ η αγάπη μου για το αγόρι μου είναι τεράστια, δε μπορώ να σταματήσω να σκέφτομαι πότε θα ξανά εκραγεί η βόμβα και θα ανταλλάξουμε πίκρες κουβέντες. Αυτό είναι κάτι που με γεμίζει με φόβο. Δε θέλω να μαλώνω και όχι μόνο επειδή είμαι Ζυγός. Δε θέλω να μαλώνω γιατί θεωρώ ότι είναι σπατάλη χρόνου. Μαλώνω με ένα σωρό άλλα άτομα στη ζωή μου, από οικογένεια μέχρι και συμφοιτητές, γιατί να μαλώσω με το ένα άτομο με το οποίο θέλω να είμαστε συνεχώς μαζί;
Η αγάπη μπορεί να συνεχίσει χωρίς να λύνονται τα προβλήματα; Εξαρτάται το μέγεθος του προβλήματος. Εάν πρόκειται για μικρά προβλήματα όπως το ότι δεν κατέβασες το καπάκι της τουαλέτας ή τον αφήνεις να κεράσει πολλές φορές, οκ. Αλλά αν πρόκειται για απιστία, τότε λυπάμαι, η πόρτα είναι ανοιχτή και τα σκυλιά δεμένα.
Πόσες φορές άραγε μπορείς να κολλήσεις ένα ποτήρι πριν γίνει διακοσμητικό; Βλέπω παντρεμένα ζευγάρια τα οποία έχουν βαρεθεί να τσακώνονται και στη παραμικρή διαφωνία, απλά κοιμούνται ξεχωριστά. Μήπως ο λεκτικός τσακωμός είναι ένδειξη πάθους;
Και ίσως τελικά εκεί κρύβεται η αλήθεια: δεν φοβόμαστε τον καβγά. Φοβόμαστε τη σιωπή μετά. Εκείνη την περίεργη, κρύα ησυχία που δεν έχει ούτε αγκαλιά ούτε βλέμμα ούτε ανάσα. Εκεί που όλα είναι “οκ” αλλά τίποτα δεν είναι το ίδιο. Εκεί που περπατάς ξυπόλυτη πάνω σε γυαλιά από προηγούμενους διαλόγους και λες “δεν πειράζει, το ξεπεράσαμε”.
Αλλά το ξεπεράσαμε ή το σπρώξαμε λίγο παρακάτω, να μην το πατήσουμε σήμερα;
Εκείνη τη στιγμή, στο κρεβάτι ή στο μετρό ή στο παγκάκι της συμφιλίωσης, με το χέρι του στο δικό σου, αναρωτιέμαι… και ζήσαμε καλά — για πόσο; Για απόψε; Για μια βδομάδα; Ή μέχρι την επόμενη φορά που δε θα σηκώσω το βλέμμα από το κινητό μου, κι εκείνος θα το πάρει προσωπικά;
Δεν έχω όλες τις απαντήσεις. Το μόνο που ξέρω είναι πως, αν είναι να λέμε “είμαστε όλα καλά”, ας είναι επειδή δουλέψαμε για να είναι — όχι επειδή βαρεθήκαμε να παλεύουμε.
Και όσο ακόμα έχουμε φωνή να πούμε “σε θέλω” αντί για “φύγε”, όσο ακόμα πιάνουμε το χέρι του άλλου και όχι το παλτό μας για να φύγουμε, ίσως… ίσως να μην έχει τελειώσει το παραμύθι. Απλώς γράφεται αλλιώς απ’ ό,τι το περιμέναμε.
Φωτεινή Τζουβελέκη, φοιτήτρια φιλοσοφίας
