Η καθιερωμένη γιορτή του Πόρτο Χελίου που «ακουμπά γερά» στην παράδοση, τα ήθη και τα έθιμα ενός τόπου που αγαπά την θάλασσα και τιμά τους ψαράδες!
Αν είσαι λάτρης της παράδοσης, έλα να γυρίσουμε τον χρόνο και να σε μεταφέρουμε μισό αιώνα πίσω, τότε που στήνονταν γιορτή, την μέρα που γύριζαν οι ψαράδες μας από το ψάρεμα με την Τσέτα, ύστερα από πολύμηνη απουσία. Η Τσέτα ήταν ένας πλωτός συνεταιρισμός που τον αποτελούσαν πολλές βάρκες (12-17) και ένα μηχανοκίνητο καΐκι ,η ψαροπούλα (συνήθως τύπου τρεχαντήρι) . Η ψαροπούλα ήταν το μεγάλο σκάφος, που τραβούσε τις υπόλοιπες βάρκες στο ταξίδι , με ένα ιδιαίτερο τρόπο και σχηματισμό ,το λεγόμενο “Ψαροκόκαλο”. Κάθε Τσέτα αποτελούνταν περίπου από 25-35ατομα. Όλες οι βάρκες ήταν χωρίς μηχανή ,μόνο με κουπιά . Μέσα σε κάθε βάρκα υπήρχαν δυο άτομα τα οποία ήταν τα ίδια και κατά το ψάρεμα της Τσέτας .
Το «αφεντικό» και ο «σύντροφος». Το αφεντικό είχε στην εποπτεία του την σωστή και καλή πλοήγηση της βάρκας κατά την διάρκεια όλης της διαδρομής -προς και από- τα μέρη της Ελλάδας που κατευθυνόταν η Τσέτα. Αυτός που τραβούσε κουπί, δηλαδή το «αφεντικό» ήταν συνήθως από το Πορτοχέλι και ο «σύντροφος», ήταν από το Κρανίδι. Και τα δύο άτομα είχαν μια πολύ δύσκολη εργασία να πραγματοποιήσουν και έπρεπε να είναι συντονισμένοι με τις υπόλοιπες βάρκες κατά την διάρκεια του ψαρέματος.
Έφευγαν μετά του Αϊ-Γιάννη στις 10 Ιανουαρίου και επέστρεφαν των Αγίων Αποστόλων στις 30 Ιουνίου. Αυτό γίνονταν μεταπολεμικά μέχρι το 1958. Μετά το καλοκαίρι πήγαιναν από τις 30 Αυγούστου και ερχόντουσαν παραμονές Χριστουγέννων ή του Αγ. Ανδρέα. Απαραίτητος ήταν ο αγιασμός των καϊκιών και των πληρωμάτων όταν φεύγαμε για ταξίδι .Τα μέρη που πηγαίναμε συνήθως ήταν οι Κυκλάδες . Αλλά και σε όλη την Ελλάδα από το Άγιον-Όρος μέχρι την Κρήτη και από τα Επτάνησα μέχρι τα Δωδεκάνησα.
