Τα αιτήματα πάνω κάτω τα ίδια, λες και δεν πέρασαν 49 χρόνια από τον Νοέμβρη του 1973. Αυτό το επιβεβαιώνουν τα τότε συνθήματα, «Ψωμί-Παιδεία-Ελευθερία», «Απεργία Γενική», «Λαέ πείνας-Μην τους προσκυνάς», «Ζήτω οι εργατικές επιτροπές πάλης φοιτητών και εργαζομένων», «Απόψε πεθαίνει ο φασισμός», «Πανεπιστημιακό Άσυλο» τα οποία θα μπορούσαν κάλλιστα να είναι και σημερινά.
Η οικονομική και κοινωνική κρίση, το ενεργειακό κόστος, ο πληθωρισμός, έχουν οδηγήσει σε εξαθλίωση εκατομμύρια πολίτες. Η “παιδεία” στενάζει κάτω από τους πειραματισμούς της εκάστοτε κυβέρνησης στρέφοντας ξανά χιλιάδες νέους επιστήμονες στο εξωτερικό.
Οι πλειστηριασμοί κατοικιών, η επιβολή φόρων κυρίως στα φτωχότερα στρώματα της κοινωνίας, ο τρομονόμος για να κάμπτονται οι δίκαιες αντιδράσεις των πολιτών, η κατάλυση του Πανεπιστημιακού ασύλου, οι τηλεφωνικές παρακολουθήσεις και η επιβολή ακραίας κρατικής βίας, έχουν περιορίσει ακόμα περισσότερο τις ελευθερίες του πολίτη
Οι υπαίτιοι της κρίσης μένουν όπως πάντα ατιμώρητοι, ενώ μεγάλο μέρος των μέσων ενημέρωσης έχουν αντικαταστήσει την ενημέρωση με έναν βομβαρδισμό φοβικών ειδήσεων του συστήματος. Αποτέλεσμα όλης αυτής της πολιτικής συμπαιγνίας, είναι το τάισμα του τέρατος της μισαλλοδοξίας, του ρατσισμού, της ομοφοβίας, του φασισμού. Τα ερπετά του Ναζισμού αλωνίζουν την “αστική δημοκρατία” στρωμένη με πατριδοκαπηλία, φανατισμό, υποδούλωση στον κάθε Φύρερ. Απέναντι σε όλα αυτά το μοναδικό όπλο μας είναι η αλληλεγγύη και η αυτοοργάνωση στους χώρους δουλειάς και μόρφωσης.
Πως βλέπει σήμερα το Δίκτυο Κοινωνικής Δράσης το Πολυτεχνείο.
Το χαρακτηρίζει ως οδηγό για όλους εκείνους που παραμένουν με τον τρόπο τους μαχητές, δεν εφησυχάζουν, ούτε συμβιβάζονται. Αντιθέτως, ελπίζουν – ή, πιο σωστά, έχουν πίστη, και γι’ αυτό και αγωνίζονται.
Είναι οδηγός για όσους ξέρουν πως, όλοι εκείνοι που πάλεψαν απέναντι στο απολυταρχικό καθεστώς της στρατοκρατούμενης δικτατορίας, διψούν για έμπρακτη δικαίωση μέσα από την προάσπιση των κοινωνικών κεκτημένων και τον διαρκή αγώνα για την πρόοδο της κοινωνίας.
Πόσο επίκαιρο μπορεί να είναι το “Πολυτεχνείο του 1973” το 2022;
Σύμφωνα πάντα με το Δίκτυο, την επικαιρότητα μπορεί να το δει κανείς μέσα από τα τότε συνθήματα, «Ψωμί-Παιδεία-Ελευθερία», «Απεργία Γενική», «Λαέ πείνας-Μην τους προσκυνάς», «Ζήτω οι εργατικές επιτροπές πάλης φοιτητών και εργαζομένων», “Απόψε πεθαίνει ο φασισμός” τα οποία θα μπορούσαν κάλλιστα να είναι και σημερινά.
Η οικονομική και κοινωνική κρίση έχει οδηγήσει σε εξαθλίωση εκατομμύρια πολίτες. Η “παιδεία” στενάζει κάτω από τους πειραματισμούς της εκάστοτε κυβέρνησης στρέφοντας ξανά χιλιάδες νέους επιστήμονες στο εξωτερικό.
Οι πλειστηριασμοί κατοικιών, η επιβολή φόρων κυρίως στα φτωχότερα στρώματα της κοινωνίας, ο τρομονόμος για να κάμπτονται οι δίκαιες αντιδράσεις των πολιτών και η επιβολή ακραίας κρατικής βίας, έχουν περιορίσει ακόμα περισσότερο τις ελευθερίες του πολίτη.
Όπως υποστήριξαν οι διοργανωτές της εκδήλωσης, το Πολυτεχνείο ΖΕΙ σε πείσμα των καιρών. Με όχημα το Δίκτυο Κοινωνικής Δράσης, στοχεύουν στην αφύπνιση του πολίτη, από τον παθητικό ρόλο, που του έχει επιβάλει η σημερινή κοινωνία. Το Δίκτυο στηρίζεται στην οργανωτική δομή του Πολυτεχνείου του 1973. Με συντονιστική επιτροπή, η οποία αλλάζει από συνέλευση σε συνέλευση, αλλά κυρίως τις συνελεύσεις οι οποίες καθορίζουν την πορεία του και στον ακηδεμόνευτο χαρακτήρα του.
Η εκδήλωση έκλεισε με συναυλία αφιερωμένη στην εποχή και το πνεύμα του Πολυτεχνείου με τον κόσμο να σιγοτραγουδά ενθουσιασμένος. Έπαιξαν οι Μουσικοί: Φώντας Δαγρές, Δημοσθένης Τσάμης (τραγούδι), Κωνσταντίνος Κουμάκης και ο Άλεξ Τιάμ.
Θα πρέπει να τονιστεί ότι το δίκτυο συγκροτήθηκε πριν τρείς μόλις εβδομάδες.
