Ο καπιταλισμός ιστορικά προέρχεται μέσα από αλλεπάλληλες αιματηρές εξεγέρσεις των λαών της Ευρώπης και κυρίως στην Αγγλία, με την εκτέλεση του βασιλιά Καρόλου 1649, Αμερική, Γαλιά 1789 άρχισαν να ξηλώνονται οι μοναρχικές κυβερνήσεις, επιβάλλοντας τις αρχές του πολιτικού και οικονομικού φιλελευθερισμού με την διακήρυξη των δικαιωμάτων του ανθρώπου και του πολίτη για ισότητα, ελευθερία, δικαιοσύνη, ελεύθερες εκλογές, ελεύθερη οικονομία, ατομική ιδιοκτησία κλπ. Καταργώντας τους τίτλους ευγενείας, την κρατική θρησκεία, την απόλυτη μοναρχία και την εν ελέω θεού βασιλεία.
Ο καπιταλισμός είναι το ακούσιο εργαλείο της εξέλιξης: στην τεχνολογία, στη γνώση, στην οικονομία παντού, γκρεμίζει τις παλιές οπισθοδρομικές συντηρητικές δομές, ανοίγει νέες προοπτικές στην παγκόσμια ανθρωπότητα. Συμβαίνουν όλα αυτά γιατί ο καπιταλισμός σε αντίθεση με τα προηγούμενα απολυταρχικά, στατικά, κοινωνικά συστήματα, δεν μπορεί να υπάρχει δίχως να επαναστατικοποιεί τις παραγωγικές δυνάμεις, οι οποίες αυξάνουν στα μέγιστα την παραγωγή, ενώ ταυτόχρονα βελτιώνουν τις σχέσεις παραγωγής ‘’εργασίας και αμοιβής των εργαζομένων.’’
Ο καπιταλιστής επενδυτής είναι αναγκασμένος να προωθεί την τεχνολογική καινοτομία, να την εκμεταλλεύεται οικονομικά για να αποκτά προβάδισμα έναντι ανταγωνιστών του, ώστε να έχει πρόσθετα κέρδη για ορισμένη χρονική περίοδο, χωρίς να θεωρείται η κερδοφορία μόνιμη. Αυτό όμως το επιδιωκόμενο κέρδος, δημιουργεί την αντίθεση μεταξύ του καπιταλιστή και εργαζόμενου, που οδηγεί συχνά σε περιοδικές οικονομικές κρίσεις. Το όριο του κέρδους είναι κινητό, μετατοπίζεται διαρκώς ανάλογα την παρέμβαση των εργαζομένων και την οικονομική δυνατότητα του επενδυτή που εξαρτάται κυρίως από την δυνατότητα του αυτομετασχηματισμού και ανανέωσης των παραγωγικών του δυνάμεων, διαφορετικά ο επενδυτής θα μείνει εκτός αγοράς. Αυτό όμως δεν είναι καταστροφικό, γιατί μέσα από την αποτυχία ορισμένων, εμφανίζονται νέα αουτσάιντερ στην αγορά, η ίδια η αγορά ‘’σκοτώνει’’ τους ανίκανους, τους δεινόσαυρους και ανοίγει ο δρόμος σε νέους επενδυτές.
Το καπιταλιστικό σύστημα ήταν εκείνο που σάρωσε όλες εκείνες τις προ καπιταλιστικές συντηρητικές δυνάμεις του φεουδαρχισμού, που εμπόδιζαν την ανανέωση των μέσων παραγωγής και των μετασχηματισμό της κοινωνίας. Επίσης στη συνέχεια είδαμε στις μέρες μας, ότι η ίδια καπιταλιστική δύναμη της αγοράς εκτόπισε όλα τα μετά καπιταλιστικά καθεστώτα όπου επικράτησε ο κουμμουνισμός-κρατισμός, γιατί η νέα επικρατούσα τάξη εμπόδιζε τις μεταρρυθμίσεις αλλά και αδυνατούσε να ανανεώσει τα μέσα παραγωγής με αποτέλεσμα να αρχίσει η υστέρηση της παραγωγής γενικών προϊόντων στην αγορά. Οπότε στο τέλος κατέρρευσαν όλα αυτά τα καθεστώτα από μόνα τους και όχι ο καπιταλισμός.
Ο καπιταλισμός τελικά είναι συνώνυμος, οργανικά δεμένος με την νέα τεχνολογία, η δε τεχνολογία είναι ο φορέας της παγκοσμιοποίησης, αφού διαπέρασε βουνά και θάλασσες, έφερε τους ανθρώπους πολύ κοντά τους βοήθησε σημαντικά στις ανάγκες τους.
Ας φέρουμε στο μυαλό μας την πρώτη βιομηχανική επανάσταση 1770-1870με την ανακάλυψη της ατμομηχανής. Τα ατμόπλοια άρχισαν να διασχίζουν τους ωκεανούς μεταφέροντας προϊόντα από χώρα σε χώρα και όχι μόνο. Η ατμομηχανή λοιπόν γίνεται σημαντική αιτία στο πέρασμα της παγκόσμιας αγοράς. Κάθε κύμα τεχνολογικής επίτευξης φέρνει ένα νέο κύμα παγκοσμιοποίησης.
Το δεύτερο κύμα της βιομηχανικής επανάστασης 1870-1969: Ο σιδηρόδρομος, η ηλεκτρική ενέργεια- ηλεκτρικό φως, το πετρέλαιο, μηχανή-μηχανές εσωτερικής καύσης έδωσαν φτερά στη παραγωγή και στις μεταφορές γενικά.
Η Τρίτη βιομηχανική επανάσταση 1969-2009: Τρανζίστορ, μικροτσίπ, ΤV, πληροφορική, υπολογιστές, λογισμικά, τηλεπικοινωνίες, ίντερνετ, ψηφιακή αυτοματοποίηση, ρομποτική εφαρμογή στη παραγωγή.
Τέταρτη βιομηχανική επανάσταση 2009: Ανάπτυξη των αλγόριθμων, ψηφιακών δεδομένων, ίντερνετ, γενετική μηχανική, βιοτεχνολογία, τεχνητή νοημοσύνη, εξελιγμένη ρομποτική, νεύρο τεχνολογία, νάνο τεχνολογία, drown, και πολλά άλλα επιτεύγματα που στη συνέχεια της εξέλιξής των και την εφαρμογή αυτών, θα αλλάξει ολόκληρη η δομή της παραγωγής και ριζικά της κοινωνίας. Η νέα τεχνολογία είναι από τη φύση της έτσι και αλλιώς παγκόσμια, επιταχύνει τη την διάχυση της γνώσης και του κεφαλαίου. Παρατηρούμε λοιπόν πως ο καπιταλισμός με τις τεχνολογικές του καινοτομίες, τα τελευταία διακόσια χρόνια έγιναν κοσμογονικές αλλαγές παγκόσμια αποδεκτές, αλλάζοντας ριζικά τη ζωή μας. Βλέπουμε πως όλες οι βιομηχανικές επαναστάσεις στο παρελθόν όσο και οι σημερινές πληροφορική, ίντερνετ, ψηφιακά δεδομένα…. Είναι αυτά κυρίως που επιταχύνουν την παγκοσμιοποίηση, δημιουργώντας μια σύγχρονη παγκόσμια αγορά.
Η παγκοσμιοποίηση ωφελεί μεν τις πλούσιες χώρες, ενώ βελτιώνει και το επίπεδο ζωής των φτωχών χωρών. Σύμφωνα με τους οικονομικούς δείκτες βλέπουμε τις παρακάτω φτωχές χώρες: Σιγκαπούρη, Νότια Κορέα, Μαλαισία, Μεξικό, Κίνα, Ταϊλάνδη, Φιλιππίνες, Χόνγκ Κόνγκ, Βραζιλία, Ινδίες ΚΑΙ άλλες, οι οποίες συναγωνίζονται ακόμα και την Ευρώπη στις εξαγωγές προϊόντων νέας τεχνολογίας. Η παγκοσμιοποίηση σαφώς κα ι δεν έχει λύσει όλα τα προβλήματα αλλά σε καμία περίπτωση δεν λύνονται κάνοντας βήματα πίσω για την αντιμετώπιση τους. Μόνο με βήματα μπροστά και περίσκεψη θα αντιμετωπισθούν οι όποιες αδυναμίες έχουν δημιουργηθεί. Ένα σοβαρό ζήτημα που έχει προκύψει, είναι οι δεσμευτικές αποφάσεις που έχει πάρει ο Π.Ο.Ε ( Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου) το 1995 στην Ουρουγουάη και αποτελούν τη συνέχεια των αποφάσεων της G.A.T.T( έτος ίδρυσης 1947).
Ο Π.Ο.Ε αποτελείται από 164 χώρες με έδρα τη Γενεύη. Οι αποφάσεις αυτές βασίζονται κυρίως στην απελευθέρωση του εμπορίου και στη κατάργηση των δασμών και επιδοτήσεων από χώρα σε χώρα, με στόχο την πλήρη απελευθέρωση του διακρατικού εμπορίου, που θα ενισχύσει σημαντικά την παγκόσμια οικονομία. Στη πράξη όμως οι αποφάσεις αυτές παραβιάζονται κυρίως από τις ανεπτυγμένες χώρες οι οποίες επιδοτούν τα δικά τους αγροτικά προϊόντα με ένα δισεκατομμύριο δολάρια την ημέρα. Με αποτέλεσμα 2,7 δισεκατομμύρια συνάνθρωποι των φτωχών χορών δεν μπορούν να διαθέσουν την αγροτική τους παραγωγή οδηγούμενοι στη φτώχεια και την εξαθλίωση.
