Όπως γράφει ο Ναυπλιώτης τενόρος Ντίνος Καλύβας, κάθε Λαμπρή, μου έρχονται στο μυαλό οι τελευταίες ημέρες που ζήσαμε με τον παππού μου τον Γιάννη όταν είχε έρθει να μείνει μαζί μας στο Ναύπλιο κάποιο “μακρινό” Πάσχα. Τότε ήταν που μου είχε πει περί “Αγίου Φωτός” τα εξής:
«Ξέρεις παιδί μου ότι εγώ δεν έχω φοβηθεί σχεδόν ποτέ στην ζωή μου ούτε όταν μας βύθισαν οι Γερμανοί, ούτε στην αιχμαλωσία, ούτε αργότερα όταν δούλεψα στα καράβια. Όταν βρισκόμασταν με το υποβρύχιο (τον Τρίτων) στη Μέση Ανατολή το 42′ , αν και δεν τα είχα καλά με τη θρησκεία και τους παπάδες, είπα να πάω να δω τέλος πάντων μιας και οι ντόπιοι μουσουλμάνοι το πίστευαν ακόμη, τι στο καλό είναι αυτό το Άγιον Φως.
Είχα μπει στον προαύλιο χώρο του Πανάγιου Τάφου κοντά τρεις ημέρες πριν χωρίς φαΐ και νερό ώστε να είμαι μπροστά. Δεν αντελήφθην καμία κούραση, καμία εξάντληση, καμία πείνα ή δίψα, λες και δεν κυλούσε ο χρόνος. Ξαφνικά ακούστηκε ένας εκκωφαντικός θόρυβος σαν να απογειώνεται αεροπλάνο κι άρχισε να σείεται η γη.
Παράλληλα ένα μπλε μπαλάκι άρχισε να γυροφέρνει πάνω από τα κεφάλια μας και να δημιουργεί λάμψεις σαν αστραπές. Μου “κόπηκαν τα πόδια” από το φόβο! Μετά από λίγο κάποια καντήλια άρχισαν να ανάβουν μόνα τους, κι έπειτα βγήκε ο Πατριάρχης λαμπαδιασμένος όλος, ρούχα, γένια, μαλλιά! Και σαν πήραμε από αυτόν το Φως, δεν μας έκαιγε!
Μετά από χρόνια, σκεπτόμενος ότι ίσως ήμουν τότε λόγω πολέμου συναισθηματικά φορτισμένος κι ότι όλο αυτό μπορεί να ήταν κάποιο παιχνίδι του μυαλού μου ξαναπήγα. Πάλι το ίδιο παιδί μου! Γι αυτό άκου να δεις, το “Άγιον Φως” να το πιστεύεις, πήγα και το είδα και το ένοιωσα δυο φορές! Είναι αλήθεια! Και δεν είναι κάτι από αυτόν τον κόσμο!” Δεν είχαμε εμείς το 42 τέτοια τεχνολογία! Πόσο μάλλον τα πολύ παλαιά χρόνια!».
ΑΛΑΡΜΗ, μια άρια από τις Εμπνεύσεις του Ναυπλιώτη τενόρου σχετική με τις ημέρες.
Μουσική κι ερμηνεία Ντίνος Καλύβας
Στίχοι Μαρία Παναγιωτίδου
