ΝΙΟΒΗ ΙΩΑΝΝΟΥΑρχείο
Χαμπάρι
ποτέ δεν σε άκουσα, μητέρα
πάντα μιλούσα σε αγνώστους
όταν στεκόμουν
μπροστά στον καθρέφτη
το ξημέρωμα
τους άφηνα
να εισχωρούν στο δωμάτιο
πατώντας
στις μύτες των ποδιών μου
εσύ στεκόσουν
βραχνή κι απροσπέλαστη
να ραπίζεις μία-μία τις λέξεις
κάτω απ’ τα λουλούδια του προσώπου
ίσια η πλάτη, μητέρα
η φρίκη συσσωρεύεται στα δάχτυλα
η χρόνια θλίψη στους αγκώνες
κάθονταν κι αυτοί στο τραπέζι μας
ανασηκώνοντας ελαφρά
τους κύκλους των ματιών σου
άγνωστοι μεταξύ αγνώστων
τα σερβίτσια τους
έβλεπαν απευθείας στο μουχλιασμένο σοκάκι
δεν διψούσαν
όμως μιλούσαν στον ύπνο τους
διακόπτοντας πού και πού
ο καθένας τον εαυτό του
χαμπάρι δεν έπαιρνες, μητέρα
