Για να σωθούμε

για να σωθούμε

κρυβόμαστε κάτω απ’ το μεγάλο τραπέζι

ο ορίζοντας πλεγμένος με ψιλό βελονάκι

επαναλάμβανε την ίδια εκρού ανεμώνη ξανά και ξανά

ώσπου κατέληγε στο πάτωμα

μέσα από μια οπτική σφαιρικής εχεμύθειας

να σέρνεται πάνω σε καλογυαλισμένα παπούτσια

-ήτανε σίγουρο πως ποτέ δε θα ’φταναν στο χείλος του γκρεμού-

 η Μαρία δεν ήθελε να σωθεί

βάδιζε κάθε μέρα ξυπόλυτη ως εκεί που τελείωνε το δωμάτιο

ύστερα πάλι πίσω

στο ενδιάμεσο σταματούσε να χαϊδέψει το σκύλο

 ή μάλλον το ήρεμο πουλί που κρατούσε στα δόντια του

όποτε είχε κέφια γονάτιζε στα τέσσερα και γαύγιζε μαζί του

κάθε μέρα η ίδια διαδρομή

ούτε την έβλεπε κανείς

εμείς μετρούσαμε τις εκρού ανεμώνες

που σκαρφάλωναν με τη βία στις ανάσες μας