Στην καρδιά της Μεσσηνίας, ανάμεσα σε ελαιώνες, χαμηλούς λόφους και ξερολιθιές, βρίσκονται τα Ζερμπίσια – ένα χωριό που μοιάζει να αναπνέει στο ρυθμό της γης και των ανθρώπων της.
Δεν είναι γνωστό σε πολλούς, γι’ αυτό και παραμένει αυθεντικό. Εδώ, το καλημέρα λέγεται ακόμα με χειραψία και ο χρόνος μετριέται με τον ήλιο και τα τζιτζίκια.
Εκεί που ο καφές έχει γεύση ιστορίας
Το καφενείο του χωριού, στη μικρή του πλατεία, δεν είναι απλώς χώρος. Είναι σκηνικό, είναι ρυθμός. Οι ντόπιοι μαζεύονται κάθε απόγευμα – άλλοι με τάβλι, άλλοι με εφημερίδες, όλοι όμως με ιστορίες.
Αν ρωτήσεις κάποιον, θα σου πει πότε γεννήθηκε η ελιά που στέκει απέναντι.
Η γεύση της γης
Η ταβέρνα του χωριού δεν έχει μενού – ή μάλλον έχει, αλλά το απαγγέλει ο ιδιοκτήτης.
Τοπικά πιάτα, μαγειρεμένα με ό,τι προσφέρει ο τόπος: λαλάγγια, χοιρινό με πορτοκάλι, καγιανάς με σύγκλινο και κρασί δικό τους.
Περπάτημα ανάμεσα σε μυστικά
Από τα Ζερμπίσια ξεκινούν παλιά μονοπάτια, που οδηγούν σε ελαιώνες, ρεματιές και ξεχασμένα ξωκλήσια. Η φύση σε τυλίγει χωρίς θόρυβο. Το περπάτημα εδώ δεν είναι άσκηση – είναι επιστροφή.
Επιστροφή στον εαυτό σου, στη γη, στον ήχο των βημάτων σου πάνω στη σκόνη και το φύλλωμα.
Αν ψάχνεις ένα μέρος να σταθείς, να κοιτάξεις, να ακούσεις, τότε τα Ζερμπίσια δεν είναι απλώς μια επιλογή. Είναι προορισμός. Είναι επιστροφή.
