Η Ελαφόνησος το καλοκαίρι μυρίζει θυμάρι, θαλασσινό αλάτι και ανεξόφλητες υποσχέσεις. Για τη Μαρίνα, όμως, το νησί δεν ήταν απλώς ένας προορισμός διακοπών. Ήταν το παρελθόν της — ένα παρελθόν που είχε θαφτεί κάτω από στρώματα σιωπής, οικογενειακών σκανδάλων και ανεκπλήρωτων επιθυμιών. Όταν επιστρέφει για να πουλήσει το πατρικό της, δεν υποψιάζεται ότι θα συναντήσει εκείνον. Τον Άρη. Τον γιο του άντρα που διέλυσε τη μητέρα της — και τώρα απειλεί να διαλύσει την ίδια.
Στην άμμο της σιωπής, το σώμα μιλά εκεί που το στόμα σωπαίνει. Και η φωτιά της επιθυμίας δεν σβήνει εύκολα.
Η επιστροφή στην Ελαφόνησο
Μια γυναίκα, ένα παρελθόν, μια παραλία που θυμάται…
Η Μαρίνα έφτασε στο λιμάνι της Πούντας λίγο μετά τις εννέα το πρωί. Ο ήλιος είχε ήδη σηκωθεί ψηλά, χύνοντας χρυσαφένιο φως στο πρόσωπό της. Είχε να έρθει στην Ελαφόνησο πάνω από δώδεκα χρόνια. Από τότε που πέθανε η μητέρα της. Τώρα επέστρεφε μόνο για να κλείσει λογαριασμούς.
Το πατρικό σπίτι — ένας παλιός ξενώνας — στεκόταν ακόμα στο πίσω μέρος του οικισμού. Οι τοίχοι του φαγωμένοι από τον καιρό. Κι όμως, η θάλασσα απέναντι παρέμενε η ίδια: καθαρή, ανυποψίαστη, προκλητική.
«Θα μείνω λίγες μέρες. Όσο χρειάζεται για να τακτοποιηθούν τα χαρτιά και να βρω αγοραστή», μουρμούρισε στον εαυτό της, πεισμένη πως τίποτα δεν μπορούσε να τη συγκινήσει πια.
Μέχρι που είδε εκείνον.
Ο Άρης και η πρώτη σπίθα
Ένας άντρας 11 χρόνια νεότερος. Μια παλιά πληγή. Μια νέα φωτιά
Ο Άρης στεκόταν πάνω στη βάρκα του πατέρα του. Κι όμως, έμοιαζε δικός της. Η μορφή του γνώριμη και άγνωστη μαζί. Μαύρα μαλλιά, μαυρισμένο κορμί, αλάτι πάνω στους ώμους. Είχε στα μάτια του κάτι το ανεξήγητα οικείο.
«Μαρίνα; Εσύ είσαι;»
Η φωνή του βαθιά, με βραχνάδα που της έφερε ανατριχίλα.
«Άρης… Ο Θεός να με φυλάει… Πόσο έχεις αλλάξει…»
Το χαμόγελό του ήταν ελαφρώς ειρωνικό.
«Δώδεκα χρόνια είναι. Κάποτε έλεγες ότι δεν θα ξαναπατήσεις στο νησί.»
«Πολλά αλλάζουν όταν ωριμάζεις. Ή όταν νομίζεις πως ωρίμασες», του απάντησε χαμηλόφωνα.
Ο Άρης την κοίταξε, έντονα. Ο τρόπος που την κοιτούσε δεν ταίριαζε με τις λέξεις του. Ήταν το βλέμμα κάποιου που ήξερε ήδη πολύ περισσότερα. Ίσως γιατί την είχε θυμηθεί για χρόνια. Ίσως γιατί το αίμα του ήξερε εκείνη πριν το μυαλό του καταλάβει το γιατί.
Ερωτικά βράδια στην παραλία του Σίμου
Αισθησιακή ένταση στην καρδιά της Ελαφονήσου
Το πρώτο φιλί ήρθε αναπάντεχα, σχεδόν βίαια, στο τέλος ενός καυτού απογεύματος, κάτω από τα αρμυρίκια. Η θάλασσα έσκαγε υπομονετικά πίσω τους.
«Δεν πρέπει…» ψιθύρισε η Μαρίνα, αλλά δεν τραβήχτηκε.
«Ξέρω. Ούτε εγώ πρέπει. Αλλά θες, το βλέπω», απάντησε εκείνος και τη φίλησε ξανά, βαθιά.
Τα χέρια της πήγαν πίσω από το σβέρκο του. Το σώμα της ξυπνούσε. Η επιθυμία που τόσα χρόνια ήταν κοιμισμένη, ξύπνησε με οργή και λαχτάρα.
Αργότερα, κάτω απ’ το φως του φεγγαριού, τα κορμιά τους γυμνά μπλέκονταν πάνω στην ψιλή άμμο. Η Μαρίνα τον ένιωθε μέσα της, αλλά και γύρω της. Έγδυνε με τα χείλη του κάθε αντίσταση, κάθε ταμπού.
«Με κάνεις να ξεχνάω ποια είμαι…» του είπε, και εκείνος απάντησε:
«Όχι. Σου θυμίζω ποια ήσουν πριν σε σβήσουν.»
Η αποκάλυψη του παρελθόντος
Ο έρωτας γίνεται καθρέφτης παλιών αμαρτιών
Η Μαρίνα έμαθε την αλήθεια ένα απόγευμα που έψαχνε παλιές φωτογραφίες. Ένα γράμμα της μητέρας της αποκάλυπτε πως ο Άρης μπορεί να ήταν ετεροθαλής αδερφός της.
Το σοκ την χτύπησε σαν παλιρροϊκό κύμα. Έτρεξε στον Άρη. Του το είπε με δάκρυα και πανικό.
«Δεν ξέρω τι να κάνω. Αν είναι αλήθεια, αυτό που έχουμε είναι λάθος. Εγκληματικό.»
«Η μάνα σου πίστευε πράγματα. Ο πατέρας μου όμως… δεν είναι σίγουρο. Δεν υπάρχουν αποδείξεις. Μαρίνα, εγώ ξέρω μόνο αυτό: όταν σε αγγίζω, όλα αποκτούν νόημα.»
Η Μαρίνα τον χτύπησε στο στήθος, έκλαψε στην αγκαλιά του και του είπε:
«Αν δεν μπορώ να σε αγαπήσω, τότε δεν θέλω να αγαπήσω κανέναν.»
Η άφιξη του συζύγου
Ανάμεσα στη φωτιά και τον πάγο
Ο Πέτρος, ο άντρας της Μαρίνας, έφτασε απροειδοποίητα στην Ελαφόνησο. Την ήθελε πίσω. Της είπε πως όλα αυτά ήταν μια κρίση μέσης ηλικίας. Της υποσχέθηκε ξανά πολυτελείς διακοπές, νέα διαμέρισμα στην Κηφισιά, επανεκκίνηση.
Η Μαρίνα ένιωθε παγιδευμένη.
«Σου αξίζει κάποιος σαν εμένα, όχι αυτό το αγροτόπαιδο», της είπε.
Εκείνη τον κοίταξε ψυχρά.
«Το αγροτόπαιδο, όπως λες, με κοίταξε όπως δεν με κοίταξες ποτέ. Μου μίλησε με τα χέρια, με τη σιωπή. Με έκανε να νιώσω γυναίκα. Όχι τρόπαιο.»
Η θύελλα και η λύτρωση
Το τέλος της σιωπής, η αρχή της ζωής
Τη νύχτα που ο Πέτρος προσπάθησε να τη σύρει με το ζόρι στο αυτοκίνητο, ο Άρης εμφανίστηκε. Η σύγκρουση ήταν αναπόφευκτη. Ένα χτύπημα, μια πτώση, αίμα στην άσφαλτο. Ο Πέτρος τραυματίστηκε, αλλά όχι σοβαρά.
Η Μαρίνα έμεινε. Δεν έφυγε. Δεν έπαιξε τον ρόλο της συζύγου που φεύγει με κατεβασμένο κεφάλι.
Ερωτικό καλοκαίρι για πάντα
Η Ελαφόνησος, ο έρωτας και η ελευθερία
Την επόμενη χρονιά, ο παλιός ξενώνας έγινε μικρός ξενώνας ευεξίας και τέχνης. Η Μαρίνα άρχισε να γράφει. Ο Άρης είχε τις βάρκες και τις σιωπές του.
Τη νύχτα, όμως, όταν έκλειναν τα φώτα του νησιού, οι ανάσες τους μιλούσαν ακόμα τη γλώσσα της πρώτης εκείνης νύχτας.
Μυρτώ
