Το Ναύπλιο, έχει καταφέρει να γίνει ένας από τους ισχυρότερους τουριστικούς προορισμούς της Ελλάδας. Έχει χτίσει ένα ισχυρό brand, βασισμένο στην ιστορία, τον πολιτισμό και την ειδυλλιακή του εικόνα. Όμως, όπως κάθε πόλη, έχει και μια δεύτερη όψη. Μια όψη που δεν είναι οι φωτογραφίες στο Instagram, αλλά η σκληρή καθημερινότητα. Και αυτή η όψη αποκαλύπτει μια επικίνδυνη στρατηγική: το Ναύπλιο επενδύει αποκλειστικά στο τουριστικό του μέλλον, αγνοώντας το πανεπιστημιακό.
Η πρόσφατη δημόσια έκκληση του Κοσμήτορα της Σχολής Καλών Τεχνών του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου Ιωάννη Λεοντάρη, δεν ήταν απλώς μια καταγγελία. Ήταν μια προειδοποίηση.
Ο κίνδυνος της “μονοκαλλιέργειας”
Μια πόλη που βασίζεται αποκλειστικά σε μία οικονομική δραστηριότητα, στην προκειμένη περίπτωση τον τουρισμό, είναι ευάλωτη. Η δυναμική της φοιτητικής κοινότητας – με τις ανάγκες της για στέγαση, μετακινήσεις, εστίαση και πολιτιστικές δραστηριότητες – προσφέρει μια απαραίτητη οικονομική και κοινωνική πολυμορφία. Το Πανεπιστήμιο Πελοποννήσου αποτελεί στρατηγικό κεφάλαιο για το Ναύπλιο. Είναι πηγή γνώσης, καινοτομίας και νέων ανθρώπων που μπορούν να συμβάλουν στην οικονομία και να αναζωογονήσουν την κοινωνία. Η επιλογή να το αγνοείς, είναι επιλογή αυτοκαταστροφική.
Η έλλειψη ασφαλών υποδομών για φοιτητές στο Ναύπλιο δεν είναι τυχαία. Δεν είναι απλώς γραφειοκρατική καθυστέρηση. Η απουσία πεζοδρομίου σε κεντρικούς δρόμους και η ανυπαρξία αστικής συγκοινωνίας δείχνουν τις προτεραιότητες της τοπικής αυτοδιοίκησης.
Είναι σαν να λέει η πόλη: “Δεν πειράζει αν οι φοιτητές διατρέχουν κίνδυνο. Εμείς ασχολούμαστε με τις τουριστικές μας υποδομές“.
Αυτή η προσέγγιση είναι ανεύθυνη και επικίνδυνη, γιατί υπονομεύει το μέλλον της πόλης. Ποιος φοιτητής θα επιλέξει να σπουδάσει σε μια πόλη που τον αντιμετωπίζει ως ξένο; Πώς θα προσελκύσει το Πανεπιστήμιο νέους όταν η ίδια η πόλη δεν μπορεί να τους εξασφαλίσει μια αξιοπρεπή καθημερινότητα;
Το κόστος της αδιαφορίας
Το πρόβλημα της φοιτητικής στέγασης είναι το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτής της αδιαφορίας. Η άνοδος των ενοικίων λόγω τουρισμού έχει φέρει τους φοιτητές στα όρια της απόγνωσης. Η πόλη κινδυνεύει να χάσει τον φοιτητικό της πληθυσμό, στερώντας από τον εαυτό της τη ζωντάνια, τη δημιουργικότητα και την οικονομική ώθηση που αυτοί προσφέρουν.
Το Ναύπλιο βρίσκεται σε ένα σταυροδρόμι. Μπορεί να επιλέξει να παραμείνει ένα εντυπωσιακό αλλά άψυχο μουσείο για τουρίστες, ή μπορεί να γίνει μια ζωντανή, σύγχρονη πόλη που επενδύει στρατηγικά στο μέλλον της. Και αυτό το μέλλον περνά μέσα από την πόρτα του Πανεπιστημίου.
