Στη δεκαετία του ’60, ένα μικρό χωριό της Αρκαδίας, η Χώρα Γορτυνίας, βρέθηκε στο επίκεντρο της πανελλήνιας δημοσιότητας για έναν λόγο που κανείς δεν περίμενε. Εκεί, η συμβίωση ενός άντρα με τη νόμιμη σύζυγό του και την ερωμένη του, κάτω από την ίδια στέγη, ήταν κάτι που η μικρή κοινωνία όχι μόνο γνώριζε, αλλά και ανεχόταν.
Η μοιχεία, αν και κοινωνικά κατακριτέα, ποτέ δεν αποτέλεσε ποινικό αδίκημα στην Ελλάδα. Ωστόσο, στην περίπτωση της Χώρας Γορτυνίας, η πρακτική είχε πάρει διαστάσεις κοινωνικού θεσμού. Όλα βγήκαν στο φως τον Δεκέμβριο του 1960, όταν ένα ρεπορτάζ για τον τραυματισμό ενός κατοίκου αποκάλυψε τυχαία το μυστικό: η γυναίκα που τον συνόδευε δήλωσε ανοιχτά πως ήταν «η δεύτερη» και μητέρα των παιδιών του, ενώ η σύζυγός του βρισκόταν ακριβώς δίπλα.
Ο τύπος της εποχής έσπευσε να χαρακτηρίσει το μέρος ως «αμαρτωλό χωριό» και να το συγκρίνει με τα Ιψενικά τρίγωνα, που θύμιζαν σκηνές από τα θεατρικά έργα του Νορβηγού δραματουργού.
Σύμφωνα με τις μαρτυρίες, η συνήθεια ξεκίνησε όταν επικράτησε η αντίληψη πως, αν η σύζυγος δεν μπορούσε να κάνει παιδιά, ο άντρας είχε το «δικαίωμα» να αποκτήσει απογόνους με άλλη γυναίκα, διατηρώντας και τις δύο στο ίδιο σπίτι. Αρχικά υπήρξαν αντιδράσεις, αλλά σταδιακά η κατάσταση έγινε αποδεκτή – και μάλιστα βολική για όσους άντρες ήθελαν μια «αναβάθμιση» στην προσωπική τους ζωή, ακόμη κι αν είχαν παιδιά με τη σύζυγο.
Η Εκκλησία και οι αστυνομικές αρχές γνώριζαν, αλλά όπως παραδέχθηκε τότε ο διευθυντής της Χωροφυλακής: «Από τη στιγμή που οι νόμιμες σύζυγοι δεν αντιδρούν, εμείς δεν μπορούμε να παρέμβουμε».
Με τον χρόνο, η πρακτική αυτή έσβησε, και η μικρή κοινωνία γύρισε σε πιο «συντηρητικές» νόρμες, αφήνοντας πίσω ένα παρελθόν που –όπως λένε οι παλιοί– θα έκανε ακόμα και τον Ίψεν να εκπλαγεί.
