Η δημόσια επιστολή του άμισθου Αντιδημάρχου Αθλητισμού Θανάση Πανουτσόπουλου για την καταστροφή του φυσικού χλοοτάπητα στο γήπεδο ποδοσφαίρου του ΔΑΚ Ναυπλίου έχει προκαλέσει αίσθηση – όχι μόνο για το περιεχόμενό της, αλλά κυρίως για το μήνυμα που στέλνει προς τη διοίκηση του Δήμου.
Σε έναν πολιτικό χώρο όπου τα εσωτερικά ζητήματα κατά κανόνα “λύνονται εσωτερικά”, η δημόσια ρήξη με τη γραφειοκρατία και την απραξία εντός του Δήμου παίρνει διαστάσεις πολιτικής παρέμβασης. Και η ουσία δεν είναι μόνο η κακή εικόνα του γηπέδου, αλλά η αδυναμία ή απροθυμία των υπηρεσιών να κινηθούν, παρά τις επανειλημμένες έγγραφες ειδοποιήσεις.
Χλοοτάπητας υπό διάλυση, ευθύνες χωρίς απόκριση
Η υπόθεση ξεκινά με την ολική καταστροφή της αντλίας ποτίσματος στο ΔΑΚ Ναυπλίου, που άφησε το γήπεδο εκτεθειμένο στη θερινή ξηρασία. Ο Αντιδήμαρχος Αθλητισμού τεκμηριώνει τρεις επανειλημμένες ενέργειες του Τμήματος, με ακριβείς ημερομηνίες και αριθμούς πρωτοκόλλου:
- 20 Ιουνίου 2025: Πρώτο έγγραφο προς Δήμαρχο και αρμόδιες Διευθύνσεις, χαρακτηρίζοντας το θέμα επείγον.
- 2 Ιουλίου 2025: Επανάληψη λόγω σιωπής.
- 4 Αυγούστου 2025: Τρίτη επιστολή με πλήρες αίτημα: άμεση αντικατάσταση της αντλίας, αυτοψία γεωπόνου, τεχνική μελέτη, προσωρινή λύση ποτίσματος.
Αποτέλεσμα: Καμία απάντηση. Ο χλοοτάπητας καταστράφηκε.
Η εικόνα του γηπέδου, τεκμήριο εγκατάλειψης
Η σημερινή εικόνα του γηπέδου προκαλεί απογοήτευση: ο άλλοτε ζωντανός χλοοτάπητας έχει πλέον μετατραπεί σε ξεραμένο καμβά, με μόνο λίγες νησίδες πράσινου να υποδεικνύουν πού ήταν κάποτε το γήπεδο. Ο κύκλος της σέντρας και οι περιοχές των τερμάτων είναι εντελώς καμένες, ενώ ενδιάμεσα ξεχωρίζουν καφέ αποχρώσεις, ίχνη από αποψίλωση και εμφανής ανισοκατανομή νερού ή ποτίσματος. Τα δίχτυα, οι γραμμές και η γενική αίσθηση παραπέμπουν περισσότερο σε εγκαταλελειμμένο χώρο παρά σε γήπεδο ενεργό για χρήση από σωματεία ή τη νεολαία της πόλης.
Ο Πανουτσόπουλος δηλώνει ότι δεν αποποιείται των ευθυνών του, αλλά τονίζει με νόημα πως:
– «Στην Αυτοδιοίκηση το «θέλω» δεν αρκεί. Πρέπει να συνοδεύεται από το «μπορώ» – και κυρίως, να υπάρχει η πολιτική και διοικητική βούληση».
Η δημόσια τοποθέτησή του δεν στοχεύει την αντιπολίτευση, αλλά την απουσία πράξης από τις υπηρεσίες του Δήμου. Το γεγονός ότι παραμένει στην ίδια διοικητική ομάδα, αλλά επιλέγει τη δημοσιότητα, δείχνει εσωτερική σύγκρουση, πολιτική κόπωση ή / και ρήξη με τον τρόπο που ασκείται η εξουσία.
Πιθανές πολιτικές αντιδράσεις – Σιωπή ή επίπληξη;
Η κίνηση αυτή δεν είναι τυχαία. Η δημοσιοποίηση ενός εσωτερικού ζητήματος που θα μπορούσε – θεωρητικά – να έχει διευθετηθεί με υπηρεσιακή συνεννόηση, φανερώνει πως ο κόμπος έφτασε στο χτένι.
Σε περιβάλλον όπου η σιωπή επιβραβεύεται, η φωνή αντίστασης συνήθως έχει κόστος. Όταν όμως η εικόνα του γηπέδου είναι δημοσίως ντροπιαστική, όπως διαπίστωσαν και οι παρευρισκόμενοι σε πρόσφατη συναυλία στο ΔΑΚ, τότε η σιωπή μετατρέπεται σε συνενοχή. Και αυτό ακριβώς θέλησε να αποφύγει ο Αντιδήμαρχος Αθλητισμού.
Η μπάλα πλέον περνάει στην πλευρά του Δημάρχου Δημήτρη Ορφανού. Θα επιλέξει να:
- στηρίξει δημόσια τον συνεργάτη του και να δρομολογήσει άμεσες λύσεις,
- αποδοκιμάσει τη δημοσιοποίηση και να τον «παραγκωνίσει» πολιτικά,
- ή να προσπαθήσει να σβήσει τη φωτιά «δια της αφωνίας»;
Σε κάθε περίπτωση, πρόκειται για μια εσωτερική κρίση που πλέον δεν μπορεί να αγνοηθεί. Το πρόβλημα δεν είναι πια «τεχνικό». Είναι πολιτικό. Και θα έχει συνέπειες – είτε με κινήσεις επί της ουσίας είτε με παραπολιτικά ξεκαθαρίσματα.
Όταν ο αθλητισμός γίνεται καθρέφτης της διοίκησης
Ο αθλητισμός δεν είναι πολυτέλεια. Είναι καθρέφτης της κοινωνίας και, ενίοτε, και του δήμου. Όταν ένα γήπεδο μαραζώνει, δεν φταίνε μόνο οι τεχνικές βλάβες. Φταίνε κυρίως οι βλάβες στη λειτουργία της αυτοδιοίκησης.
Ο Θανάσης Πανουτσόπουλος δεν έκρουσε απλώς τον κώδωνα του κινδύνου για έναν χλοοτάπητα – έθεσε ζήτημα πολιτικής ευθύνης. Και αυτό δεν σβήνει με ένα ποτιστικό μηχάνημα. Θέλει αποφάσεις.
