Ο Πολιτιστικός Σύλλογος Νέας Κίου και ο Δήμος Άργους-Μυκηνών παρουσιάζουν τη Δευτέρα 4 και την Τετάρτη 6 Αυγούστου (ώρα 9μμ) στο προαύλιο του Δημοτικού Σχολείου Νέας Κίου την παράσταση “Θεσμοφοριάζουσες” του Αριστοφάνη.
Oι “Θεσμοφοριάζουσες” του Αριστοφάνη, σε μετάφραση Παντελή Μπουκάλα, ζωντανεύουν σε μια παράσταση που συναντά το αρχαίο με το μεταμοντέρνο, τη φάρσα με τη ρήξη, το σώμα με τη φωνή.
Με εφαλτήριο τη δεκαετία του ’80 και τα camp, queer και drag αισθητικά στοιχεία, η σκηνοθεσία αντιμετωπίζει τους άνδρες ως εύθραυστα κοινωνικά κατασκευάσματα και τις γυναίκες ως σώματα πολιτικής μνήμης.
Μέσα από το χιούμορ, την απογύμνωση και τη μουσική (Carrà, Garbage, Enigma, Abba), η παράσταση μετατρέπει τις Θεσμοφοριάζουσες σε τελετουργία αποδόμησης της έμφυλης ταυτότητας και αποκατάστασης της φωνής.
Ένα αρχαίο έργο – ένα σύγχρονο κάλεσμα: να ξαναμιλήσουμε με τα σώματά μας. Και να ξαναγελάσουμε με τα πρόσωπα που μας φόρεσαν.
Συντελεστές
ΘΕΣΜΟΦΟΡΙΑΖΟΥΣΕΣ 2025
του Αριστοφάνη – Μετάφραση: Παντελής Μπουκάλας
- Σκηνοθεσία – Δραματουργία: Γιάννης Σαρηγιάννης
- Χορογραφίες-Κίνηση: Ειρήνη Αλεξίου
- Σκηνογραφία-Ενδυματολογία: Άση Δημητρολοπούλου
- Μουσική ενορχήστρωση-Διασκευές: Μιχάλης Τετώρος
- Βοηθός Σκηνοθέτη: Δήμητρα Δέδε
- Τραγούδι-φωνητικά: Ελένη Νόνη
- ΗλεκτρικόΜπάσο-φωνή: Βασίλης Καλαγιάς
- Πιάνο: Αντρέας Μπογάς
- Σαξόφωνο: Θάνος Δήμου
- Τρομπέτα: Μιχάλης Τετώρος
- Κρουστά: Αλέξανδρος Μαραγκός
- Video art-Μοντάζ: Σεραφείμ Ζίου
- Φωτισμοί-Ήχος: Βαγγέλης Μαλακός
- Αφίσα: Νίκος Ρουμπάκης
- Κατασκευές: Αχιλλέας Μπαντανάς, Ηλίας Μπαντανάς
- Κατασκευές κουστουμιών: Νεκταρία Σπινοπούλου
- Οργάνωση Παραγωγής: Πολιτιστικός Σύλλογος Νέας Κίου
Παραγωγή: ΔΗΜΟΣ ΑΡΓΟΥΣ-ΜΥΚΗΝΩΝ
Ερμηνείες: από την Θεατρική Ομάδα του Πολιτιστικού Συλλόγου Νέας Κίου.
Δευτέρα 4 και Τετάρτη 6 Αυγούστου, ώρα 9μμ, στο Προαύλιο Δημοτικού Σχολείου Νέας Κίου.
Γεν. Είσοδος: 5€.
Σημείωμα Σκηνοθέτη – Δραματουργική Προσέγγιση
Ξεκινήσαμε από τη δεκαετία του ’80. Όχι τυχαία. Τότε που το σώμα γινόταν θέαμα, το φύλο γινόταν υπαινιγμός, και η επιτήδευση – το camp, το drag, η υπερβολή – φώναζαν την αλήθεια με ψεύτικες βλεφαρίδες. Ήταν η εποχή που οι φωνές έσπαγαν, που τα σώματα τσακίζονταν για να γίνουν ορατά.
Σε μια παράσταση που στήνεται πάνω στον λόγο του Παντελή Μπουκάλα, που είναι συγχρόνως βαθιά πολιτικός και αφοπλιστικά ποιητικός, βρήκαμε έναν κόσμο όπου τα γυναικεία στόματα μιλούν – κι οι αντρικές φωνές λυγίζουν. Η δραματουργία μας ακολουθεί αυτό το ρήγμα: ένας κόσμος πατριαρχικός που καταρρέει μέσα από το ίδιο του το προσωπείο.
Το φύλο είναι ρόλος. Η ταυτότητα είναι πράξη. Το σώμα είναι πεδίο μάχης. Όλα είναι επιτέλεση, αλλά τίποτα δεν είναι αστείο.
Έτσι διαβάζουμε τις Θεσμοφοριάζουσες: όχι ως φαρσική παρωδία, αλλά ως επιτελεστική τελετουργία αλλαγής.
Η μουσική, εμπνευσμένη από τη δεκαετία του ’80, δεν είναι διακόσμηση. Είναικάλεσμα. Το «A far l’amore comincia tu», το «The World is Not Enough», το « Enigma-Amanda Lear-», το « Gimme! Gimme! Gimme-ΑΒΒΑ» ή το «όταν πηγαίναμε μαζί σχολείο» και το “πολιτικό” τσιφτετέλι της “ΠΑΡΑΒΑΣΗΣ” είναι τα ηχοτοπία μιας μετάλλαξης. Οι άνδρες χορεύουν γιατί δεν έχουν τι να υπερασπιστούν. Οι γυναίκες μιλούν γιατί δεν έχουν άλλο να χάσουν.
Το θέατρο είναι η στιγμή που το φύλο γίνεται φωνή, και η φωνή γίνεται κρίση. Το σώμα θυμάται. Και γελά. Και αλλάζει.
Από τη γιορτή στη μεταμφίεση. Από το σώμα στη φωνή. Από το 432 π.Χ. στο 1980 και πίσω.
Γιατί επιστρέφουμε στη δεκαετία του ’80;
Γιατί εκείνη η δεκαετία, με όλη της την υπερβολή, την επιτήδευση, το kitsch, το camp και το drag, έγινε ο καθρέφτης της έμφυλης ρευστότητας που δεν τολμούσαμε να πούμε ακόμη με το όνομά της. Ήταν η εποχή που η τηλεόραση έβαλε στα σπίτια τη Raffaella Carrà, που η Amada Lear προ-καλούσε τον κόσμο με το ”Give a Bit Mmh To Me”, που η λαϊκή έκρηξη συναντούσε το νέο κύμα της αντίστασης μέσα από το σώμα, το ύφος και τη μουσική.
Στις Θεσμοφοριάζουσες, το φύλο είναι ρόλος, η εξουσία είναι μίμηση, και η ταυτότητα διαλύεται όταν μπαίνει στη θέση του άλλου.
Ο Ευριπίδης, ο Μνησίλοχος, ο Αγάθωνας, ακόμα και ο Σκύθης Τοξότης, είναι άντρες που παίζουν την αρρενωπότητα. Όπως ακριβώς η δεκαετία του ’80 γιόρτασε το φαίνεσθαι — και μαζί του, αποκάλυψε τις ρωγμές του.
Η παράσταση μας ξεκινά από τις μνήμες του συλλογικού ασυνείδητου του ’80:
μουσικές-είδωλα που ακούστηκαν σαν ερωτικά συνθήματα (Carrà, Enigma, Garbage, Αmanda Lear, Abba),κοστούμια που δανείζονται από το νεοκυματικό λαϊκό, το drag και το camp,έντονων χρωμάτων , αλλά και dark σε συνάντηση με πούλιες και στρας με έντονα αξεσουάρ και διάφορα εκκεντρικά τρικς από την δεκαετία του ‘80,για να επανεφεύρει έναν κόσμο όπου η γυναίκα μιλά και ο άντρας αποδομείται.
Πώς συναντιέται αυτό με τον λόγο του Παντελή Μπουκάλα;
Ο Μπουκάλας φέρνει την αρχαία γλώσσα στο σήμερα χωρίς να τη μοντερνίζει επιφανειακά. Δίνει στις γυναίκες φωνή που θυμίζει ταπεινότητα και σπαραγμό μαζί, και στους άντρες λέξεις που ξεγυμνώνουν το ψέμα της ισχύος.
Η μετάφρασή του δεν είναι «κωμική» – είναι σοβαρή επιθεώρηση φύλου, εξουσίας και παράστασης. Γι’ αυτό και κουμπώνει με το ‘80: τη δεκαετία όπου κάναμε πως διασκεδάζουμε, ενώ καταρρέαμε από μέσα· που φορούσαμε φτερά και νάιλον για να μη φανεί η πληγή.
Και τελικά;
Η παράστασή μας δεν απαντά.
Ανοίγει τη σκηνή ως πεδίο έμφυλης επιβίωσης.
Ο Χορός δεν είναι απλώς γυναικείος – είναι ένα πολλαπλό, πληθυντικό σώμα που διεκδικεί να ακουστεί.
Ο άντρας δεν είναι εχθρός – είναι ρόλος που καταρρέει.
Και το γέλιο δεν είναι λύτρωση – είναι αντίσταση και τελετουργία μαζί.
«Το θέατρο είναι η στιγμή που το φύλο γίνεται φωνή, και η φωνή γίνεται κρίση. Το σώμα θυμάται. Και γελά. Και αλλάζει.»
Γιάννης Σαρηγιάννης
