Μια παράσταση που δεν άφησε περιθώριο αναπνοής στο κοινό. Η «Αντιγόνη» του Ulrich Rasche, που παρουσιάστηκε στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου, το βράδυ του Σαββάτου στο κατάμεστο Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου, μετατράπηκε σε ένα υπερθέαμα σκηνικής έντασης και ηχητικής δύναμης.
Το κινούμενο σκηνικό, ένα τεράστιο περιστρεφόμενο μεταλλικό σύστημα, λειτούργησε όχι μόνο ως χώρος αλλά και ως συμβολισμός της αέναης σύγκρουσης μεταξύ εξουσίας και ηθικής. Πάνω του κινήθηκαν οι πρωταγωνιστές και ο χορός, άλλοτε απειλητικά, άλλοτε λυρικά, παρασύροντας το κοινό σε μια εμπειρία βαθιάς θεατρικής σύνδεσης.
Η ζωντανή μουσική δεν συνόδευε απλώς – συνέθετε το έργο. Με κοντραμπάσα και βαριά κρουστά, η μουσική έστησε ένα ηχητικό τοπίο που θύμιζε κινηματογραφική αφήγηση, ενισχύοντας τη δραματική ένταση σε κάθε σκηνή. Η μουσική δεν χαλάρωνε ποτέ, όπως και το ίδιο το έργο.
Δύσκολο έργο, μα καθήλωσε
Η ερμηνεία της Κόρας Καρβούνη στον ρόλο της Αντιγόνης κινήθηκε ανάμεσα στην εσωτερικότητα και την κραυγή. Η Αντιγόνη της ήταν συγκλονιστική. Ο Γιώργος Γάλλος ως Κρέων παρέδωσε μια ψυχρή, σχεδόν μηχανική εκδοχή της εξουσίας, που όσο προχωρούσε το έργο, έλιωνε αργά από το ίδιο της το βάρος.
Η Φιλαρέτη Κομνηνού ως Τειρεσίας ανέβηκε στη σκηνή σαν προφήτισσα που δεν έβλεπε αλλά διέλυε με τη φωνή της. Η ερμηνεία της –οριακή, μεταφυσική, κυριολεκτικά ανατριχιαστική– προκάλεσε σιγή στο κοινό. Κανείς δεν μιλούσε. Κανείς δεν ανέπνεε άσκοπα.
Ο Χορός δεν λειτουργούσε απλώς ως σχολιαστής. Ήταν σώμα και ήχος μαζί. Με απόλυτο συγχρονισμό, οι χορευτές παρέδωσαν μία σπάνια επίδειξη σωματικού θεάτρου – κάτι ανάμεσα σε τελετουργία και πορεία προς το μοιραίο. Ήταν η φωνή της συλλογικής συνείδησης που αντιστέκεται και υποτάσσεται ταυτόχρονα.
Το κοινό βίωσε – όχι μόνο παρακολούθησε
Η σιωπή του κοινού ήταν ηχηρή. Κατά τη διάρκεια της παράστασης δεν ακούστηκε κιχ. Οι θεατές παρακολουθούσαν με απόλυτη προσήλωση, σαν να είχαν εισέλθει οι ίδιοι μέσα στο αρχαίο δράμα. Όταν έπεσε η αυλαία, ακολούθησε παρατεταμένο χειροκρότημα και συγκίνηση – κάποιοι δεν σηκώθηκαν αμέσως από τις θέσεις τους, σαν να ήθελαν λίγο ακόμα να μείνουν εκεί.
Το anagnostis.org βρέθηκε στην παράσταση του Σαββάτου και κατέγραψε το συγκλονιστικό φινάλε σε βίντεο, με τους ηθοποιούς να αποθεώνονται και το κοινό να ξεσπά σε χειροκροτήματα που κράτησαν σχεδόν πέντε λεπτά.
Η «Αντιγόνη» του Ulrich Rasche δεν ήταν μια ακόμη εκδοχή του Σοφοκλή. Ήταν μια θεατρική εμπειρία που δεν απλώς είδες – αλλά πέρασε από το σώμα σου. Σε ένα θέατρο που έζησε τραγωδίες χιλιάδες χρόνια πριν, το Σάββατο που πέρασε, το δράμα πήρε ξανά σάρκα και οστά – όχι σαν αναπαράσταση, αλλά σαν επιτακτική υπενθύμιση ότι ο λόγος του Σοφοκλή είναι ακόμα εδώ.
