Ο Ιούνιος προχωρά, τα σχολεία έκλεισαν, και οι παραλίες της Πελοποννήσου γεμίζουν με εικόνες… από τα social media. Για χιλιάδες κατοίκους της περιοχής – από την Κορινθία και την Αρκαδία μέχρι τη Λακωνία, τη Μεσσηνία και την Αργολίδα – το φετινό καλοκαίρι δεν φέρνει ανάπαυλα.
Σύμφωνα με πανελλαδική δημοσκόπηση της Alco, μόλις το 49% των πολιτών σκοπεύει να πάει διακοπές, ενώ το 43% απαντά ότι δεν θα τα καταφέρει. Το 50% όσων πάνε διακοπές, θα μείνουν σε δικό τους σπίτι ή σε συγγενικό. Και πίσω από αυτό το ψυχρό ποσοστό, κρύβονται πρόσωπα: ηλικιωμένοι που δεν αντέχουν το κόστος, οικογένειες με παιδιά που μετρούν κάθε ευρώ, νέοι που εργάζονται χωρίς άδεια ή με συμβάσεις των 700 ευρώ.
«Δεν μας βγαίνουν τα νούμερα» – Η φωνή του κόσμου
Η καθημερινότητα στην Πελοπόννησο γίνεται όλο και πιο απαιτητική – ειδικά για τα νοικοκυριά που δεν έχουν σταθερό τουριστικό εισόδημα. Πολλοί πολίτες που μίλησαν στο anagnostis.org περιγράφουν μια πραγματικότητα που δεν έχει χώρο για «αποδράσεις»:
«Δουλεύουμε όλο το χρόνο για να καλύψουμε λογαριασμούς και ψώνια. Διακοπές; Ούτε για σκηνή στο κάμπινγκ δεν περισσεύουν», λέει η Μαρία, εργαζόμενη μητέρα από τα Φιλιατρά.
«Όταν στο βενζινάδικο ανεβαίνει συνεχώς η τιμή της βενζίνης, ακόμα και μια αυθημερόν βόλτα στη θάλασσα γίνεται υπολογισμός», προσθέτει ο Αντώνης από τη Σπάρτη.
Μεγάλο ποσοστό όσων δεν θα κάνουν διακοπές, δηλώνουν πως δεν αντέχουν το οικονομικό βάρος.
Άλλοι αναφέρουν πως δεν έχουν άδεια ή χρόνο, κυρίως εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα.
Μερικοί επικαλούνται προσωπικούς ή οικογενειακούς λόγους.
Συγκεκριμένα, το κόστος διαμονής (81%) να είναι στην κορυφή, με την κάλυψη άλλων προτεραιοτήτων (80%) να ακολουθεί. Το κόστος εισιτηρίων (62%) και το κόστος φαγητού (50%) να συγκεντρώνουν υψηλό ποσοστό.
Πρόκειται για ένα μείγμα αιτιών που δημιουργεί ένα νέο κοινωνικό φαινόμενο: την «σιωπηλή παραίτηση» από το καλοκαίρι. Η ξεκούραση μετατρέπεται σε πολυτέλεια.
Η ψυχολογία του κόσμου: «Μένουμε πίσω και φέτος»
Πολλοί εναποθέτουν τις ελπίδες τους στα προγράμματα κοινωνικού τουρισμού, ωστόσο οι διαθέσιμες θέσεις είναι περιορισμένες και η ζήτηση ιδιαίτερα αυξημένη, ειδικά σε δημοφιλείς παραλιακές περιοχές όπως η Ελαφόνησος, η Κυνουρία και το Τολό.
«Έκανα αίτηση αλλά δεν εγκρίθηκα. Πέρυσι τουλάχιστον πήγαμε για 3 μέρες στη Μάνη με κοινωνικό. Φέτος, τίποτα», λέει η Δήμητρα από την Τρίπολη.
Η αίσθηση αδικίας είναι διάχυτη, ειδικά στους ανθρώπους που εργάζονται σκληρά αλλά δεν μπορούν να απολαύσουν βασικά δικαιώματα όπως η ξεκούραση. Η λέξη «καλοκαίρι» πλέον σημαίνει δουλειά, έξοδα, θερμοκρασίες 40 βαθμών – αλλά όχι ανανέωση.
«Ακόμα και αν είχαμε λεφτά, δεν έχουμε κουράγιο. Όλο τον χρόνο κάτι μας ρίχνει», μας λέει ο Κώστας, 63 ετών, συνταξιούχος από τη Νεμέα.
Η Ελλάδα του ήλιου και της θάλασσας δεν είναι ίδια για όλους. Στην Αργολίδα, τη Λακωνία, την Ηλεία, τη Μεσσηνία, χιλιάδες συμπολίτες μας βλέπουν φέτος το καλοκαίρι από το παράθυρο. Το δικαίωμα στη διακοπή, στην ανάσα, στη χαλάρωση, δεν είναι καθολικό. Είναι, για ακόμη μια φορά, ζήτημα ταξικό.
