Η Παλιά Πόλη του Ναυπλίου, τόπος φορτισμένος ιστορικά και αισθητικά, ασφυκτιά πλέον κάτω από το βάρος της κυκλοφοριακής ανομίας, της τουριστικής υπερσυσσώρευσης και της θεσμικής αφωνίας.
Ο παραδοσιακός της χαρακτήρας, όπως κατοχυρώνεται στο Προεδρικό Διάταγμα του 1989, θυσιάζεται καθημερινά στο βωμό της ευκολίας και της αδιαφορίας.
Η αναγκαιότητα λήψης ουσιαστικών μέτρων είναι επιτακτική και μη αναστρέψιμη. Δεν πρόκειται για μια «συναισθηματική» έκκληση ορισμένων ρομαντικών, αλλά για την αυτονόητη υποχρέωση κάθε
οργανωμένης Πολιτείας: να διαφυλάσσει, να ρυθμίζει και να προστατεύει.
Η εμπορευματοποίηση του δημόσιου χώρου και η αποθέωση του αυτοκινήτου έχουν ως αποτέλεσμα τη συνεχή υποβάθμιση της ποιότητας ζωής των κατοίκων, την αλλοίωση του χαρακτήρα της πόλης και, εν τέλει, την αποξένωση του ίδιου του ιστορικού της πυρήνα από το πνεύμα του.
Χρειάζεται πολιτική βούληση, επαναθεμελίωση των προτεραιοτήτων, επιβολή του αυτονόητου. Όχι άλλα ευχολόγια, όχι άλλες «πιλοτικές δράσεις» – η κατάσταση έχει ξεφύγει από κάθε έλεγχο.
Το ιστορικό κέντρο του Ναυπλίου δεν είναι θεματικό πάρκο, ούτε πίστα δοκιμών ανοχής. Είναι ζωντανός ιστός, με ανθρώπους, ανάγκες και δικαιώματα.
Η άμεση λήψη μέτρων είναι υποχρέωση. Η σιωπή είναι συν-ενοχή.
