Την Ηλιάνα Διολίτση την γνωρίζουν όλες οι μαμάδες, οι οποίες πηγαίνουν τα κορίτσια τους για μαθήματα μπαλέτου, στο Ναύπλιο.
Vicky in the city
Χρόνια τώρα στη σχολή της, κοριτσάκια διαφόρων ηλικιών, φοράνε τις αέρινες τούλινες φούστες, τα γυαλιστερά κορμάκια τους και τις πουέντ και στροβιλίζονται ρυθμικά στις πρώτες νότες της κλασσικής μουσικής.
Την Πέμπτη το βράδυ, η σχολή έδωσε την ετήσια παράσταση της και όλοι εμείς που βρεθήκαμε στο υπαίθριο θεατράκι του ΟΣΕ, στο Ναύπλιο, απορροφηθήκαμε από το υπέροχο θέαμα. Οι εντυπωσιακές χορογραφίες, ο μοναδικός συνδυασμός των φυσικών, θεατρικών και κινησιολογικών ικανοτήτων των χορευτριών, ο συντονισμός μικρών και μεγάλων,το κέφι και η ζωντάνια μας μάγεψαν.
Πίσω από κάθε τραγούδι, κάθε θεματική χορογραφία, υποκρύπτεται ένα μήνυμα, το οποίο περνούσε στο κοινό με μεγάλη επιδεξιότητα και τέχνη. Κάθε κίνηση και ένας ύμνος στην ζωή. Όλες οι ομάδες έδειξαν το πως μπορεί κάποιος χορεύοντας να βγαίνει από τον εαυτό του, πιο μεγάλος, πιο όμορφος, πιο δυνατός.
Στο πρώτο μέρος παρουσιάστηκαν χορογραφίες πάνω σε επιλεγμένα έργα κλασικού ρεπερτορίου, ξεκινώντας με ένα χιλιοτραγουδισμένο τραγούδι, ελληνική οπερέτα που πρωτακούστηκε από την μεγάλη ερμηνεύτρια Σοφία Βέμπο, τη δεκαετία του 1940. Ενώ το δεύτερο μέρος ήταν αφιερωμένο στον σύγχρονο χορό.
Τα παιδιά έδωσαν τον καλύτερο εαυτό τους και έδειξαν τι σημαίνει χορεύω. Υπάρχουν παραστάσεις που απλά τις παρακολουθείς και άλλες που χαίρεσαι γιατί ήσουν μέρος του κοινού τους.
