«Κι ακόμα καρτερώ το σύνθημα της φλόγας
τη λάμψη της φωτιάς, να φέρει απ’ την Τρωάδα
την είδηση πως πάρθηκε»…
…..
«Ω! Ωωω…
Καλώς μας ήρθες φως που μες στη νύχτα δείχνεις
αυγή σα μέρας και μηνάς πολλούς μέσα στο Άργος
χορούς που θα στηθούν γι’ αυτή την καλή τύχη»…
(Αγαμέμνων – μετάφραση Γιάννη Γρυπάρη)
Ο Μαραθώνιος Ναυπλίου αποτελεί ένα εξαιρετικά εμβληματικό γεγονός στην πόλη. Έχουν επιλέξει μια σπειροειδή κίνηση των δρομέων για να περιστρέφονται όλα γύρω από το κέντρο του Ναυπλίου. Γύρω από τον εαυτό τους ουσιαστικά σε μια υπερενδοσκόπηση για φωτογραφικές χαμογελαστές δραστηριότητες. Εδώ και πολλά χρόνια, ήδη από τον πρώτο Μαραθώνιο, είχα εκφράσει την άποψη ότι το Ναύπλιο πρέπει να κοιτάξει έξω από τα στενά του πλαίσια και να συνδεθεί με τα κορυφαία αρχαιολογικά τοπόσημα της Ελλάδας και του κόσμου όλου. Η μια λογική θέλει ένα δρομικό συμβάν να στριφογυρνά γύρω από το Δημαρχείο και τους ενοίκους του. Η άλλη λογική θέλει το άνοιγμα προς τον κόσμο με ένα κορυφαίο ανά την υφήλιο δρομικό γεγονός, στο οποίοι οι διοργανωτές να είναι αόρατοι και ασήμαντοι.
Η μία λογική θέλει τα πάντα (πέρα από τα αθλητικά γεγονότα) να συμβαίνουν γύρω από ένα κτήριο με τους συγκεκριμένους ενοίκους (λησμονώντας ταυτόχρονα ότι το κτήριο αυτό υπήρξε η αφετηρία για την δευτεροβάθμια εκπαίδευση στην χώρα), Η άλλη λογική επιθυμεί τα αισθητήρια όργανα της κοινωνίας να αφουγκράζονται, να γεύονται, να ψηλαφίζουν και να ορούν τις εξελίξεις στο γύρω Ελληνικό και διεθνές περιβάλλον. Να δρουν με τέτοιο τρόπο ώστε τα δύο κορυφαία γύρω μας αρχαιολογικά τοπόσημα (η Επίδαυρος και οι Μυκήνες) που σήμερα είναι το τρίτο και το τέταρτο σε επισκεψιμότητα να ανεβούν ακόμα πιο ψηλά τραβώντας μαζί τους στα ουράνια και τις εγγύς πόλεις. Η άλλη λογική κινητοποιεί με συγκεκριμένες δράσεις τις ζωντανές δυνάμεις του τόπου ώστε να πολλαπλασιαστεί η ακτινοβολία και των υπολοίπων αρχαιολογικών τοποσήμων. Των Κυκλώπειων τειχών και του παλατιού της Τίρυνθας, της Αρχαίας Ασίνης, του Ηραίου, του κάστρου της Μηδέας, της Αρχαίας Λέρνας, των φρυκτωριών των Ιρίων τους Αραχναίου Ορους (μέσω των οποίων σε ελάχιστο χρόνο έγινε γνώστη στις πολύχρυσες Μυκήνες η κατάληψη της Τροίας). Η ανοιχτή προς τον κόσμο λογική επιθυμεί την προβολή του αρχαίου φράγματος της Τίρυνθας, ως ενός από τα πρώτα τεχνολογικά θαύματα του αρχαίου κόσμου. Ομιλούμε για αποστραγγιστικό έργο ηλικίας τριών χιλιάδων τριακοσίων ετών!!!! Η ανοιχτή στους ορίζοντες λογική θέλει την στενή συνεργασία των Δήμων της Αργολίδας και όχι την αντιπαλότητα
Η πόλη με την αρχαιοελληνική έννοια δεν ήταν ένας απλός γεωγραφικός τόπος με καθορισμένα ασφυκτικά σύνορα. Με την λέξη πόλη εννοούσαν την τοπική κοινωνία . Τις δομές οργάνωσης. Ήταν κατά κύριο λόγο ο πολιτισμός του κάθε τόπου με τα υποκείμενά του. Από αρχαίων χρόνων υπήρξαν οι πόλεις με εξωτερική ακτινοβολία, με ανύπαρκτα τείχη τριγύρω της , τουλάχιστον χωρίς πολιτιστική περιτείχιση. Αυτές είναι οι αιώνιες πόλεις. Και υπήρχαν και οι κλειστές κοινωνίες που αργά ή γρήγορα έσβησαν και που ίσως κάποιοι ακόμα τις θυμούνται μόνον για την στρατοκρατική και πολεμική ισχύ τους
Όμως ακόμα και εντός των ορίων των κλειστών και περιτειχισμένων γύρω από τον αρχηγό κοινωνίες μπορούν να συμβούν κάποιες εντυπωσιακές δράσεις. Όμως αυτές παίζουν αποκλειστικά και μόνον τον ρόλο της αυτοσυντήρησης των δομών μέσω των προβολέων που είναι στραμμένοι προς τους ολίγους που άρχουν. Τα σημάδια της παρακμής της μεγάλης και τρανής Ρωμαϊκή αυτοκρατορία εφάνησαν εναργώς όταν πλέον οι εκδηλώσεις αποσκοπούσαν μόνον στον “άρτον και τα θεάματα” για τον λαό που ουσιαστικά αποτελούσαν επιχείρηση δημιουργίας συνθηκών “θριάμβων” των παραπαιόντων αυτοκρατόρων. Στις ημέρες μας ένα καλαμάκι σουβλάκι σε κάθε μαθητή των σχολείων
Εμβληματική ως προς τις προθέσεις για την εσωπροβολή γεγονότων θεωρώ ότι ήταν η, προ ολίγων ημερών, ανάρτηση της υπεύθυνης του ενδοπολιτισμού της πόλης που θεώρησε ότι η, όμορφη κατά τα άλλα, δράση της προβολής την Μεγάλη Παρασκευή σε γιγαντοοθόνη στην κεντρική πλατεία της πόλης σπουδαίων έργων τέχνης με περιεχόμενο τα Θεία Πάθη, υπήρξε δράση εντυπωσιακή. “Όλα εντυπωσιάζουν” έγραψε επί λέξει σε μία λογική απόλυτης ειλικρίνειας. Να “εντυπωσιάσουν” ήταν ο σκοπός ακόμα και τις στιγμές που απαιτούν την απόλυτη ταπεινότητα. Δεν έχω απολύτως τίποτα με τα πρόσωπα . Καμία προσωπική αντιπαλότητα. Με τις λογικές της εξουσίας είμαι τελείως απέναντι
Στις πόλεις που είναι ανοιχτές στον κόσμο δεν υπάρχει απολύτως καμία τέτοια ανάγκη στροφής των προβολέων προς τους τοπικούς αυτοκράτορες. Το χαμήλωμα κάθε φωτός είναι απαραίτητο τις ημέρες της ταπεινότητας, αφού οι κοινωνίες από μόνες τους αλληλεπιδρούν με τον έξω κόσμο, χωρίς να είναι οι “εντυπωσιασμοί” και η απεύθυνση αλληλοευχαριστιών το ζητούμενο
Έτσι μένουν έργα τέχνης να σαπίζουν αφημένα στις αποθήκες. Γεγονότα σημαντικά να περνάνε απαρατήρητα. Το ομορφότερο ανοιχτό θέατρο στον κόσμο πάνω ψηλά στο Κάστρο να μένει έρημο. Το ίδιο αυτό Κάστρο της Ακροναυπλίας,, μοναδικό ως προς την διαχρονικότητά του να παραμένει αναξιοποίητο. Το Ξενία πάνω στο λόφο να υπερκοιτά την πόλη ως σκιάχτρο. Ο μοναδικός στην Ευρώπη υγροβιότοπος να σπαράσσεται με βάναυσες ανθρωπογενείς παρεμβάσεις. Το έμβλημα της πόλης, το Μπούρτζι, να είναι δεκαετίες κλειστό και να περιμένουμε χρόνο με τον χρόνο χωρίς ούτε ακόμα και σήμερα να έχουμε αποφασίσει το τι με αυτό το μνημείο θα πράξουμε. Οι οικίες Τερζάκη και Καρούζου να είναι ερείπια και η Πανεπιστημιακή σχολή να είναι μόνον κατ΄ όνομα τέτοια, αφού λείπουν χρόνια μετά την ίδρυσή της οι βασικές Πανεπιστημιακές δομές (εστία, αμφιθέατρο, συγκεντρωμένες σε ένα κτήριο αίθουσες διδασκαλίας)
Έτσι φτάσαμε στο να θεωρηθεί από τον τοπικό άρχοντα το αίτημα χιλίων πολιτών μεταξύ των οποίων και σπουδαίων ανθρώπων της τέχνης και του πολιτισμού για την δημιουργία ενός αποθεωτικού για τον πολιτισμό πολυχώρου που θα εκπέμπει φως προς τα έξω, ως πράξη μικροπολιτικής και έργο υφαρπαγής υπογραφών. Έτσι φτάσαμε στο να προτείνεται ως απάντηση σε αυτό που θα δώσει ουσία στον πολιτισμό και μεγαλείο στην πόλη μόνον ένα μίζερο πολιτιστικό κέντρο σε μια αστική γειτονιά ως η άλλη λύση. Έτσι θεωρήθηκε ότι η πολιτιστική δραστηριότητα είναι οι “αιγίδες”. Θεώρησαν ότι βοήθησαν στον σημαντικότατο θεσμό του “Λυκείου της Επιδαύρου”, λόγω του ότι κάποιες εκδηλώσεις έγιναν υπό την “αιγίδα…… Αλλά ο θεσμός έσβησε. Και πρέπει να αναβιώσει
Έτσι φτάσαμε στην απίστευτη λογική του πριονιού, ώστε μετά την ισοπέδωση να είναι έτοιμοι οι δημόσιοι χώροι για την εκτέλεση δημοτικών έργων εκατοντάδων χιλιάδων ευρώ. Ενώ το μόνο που έχει ανάγκη η κοινωνία είναι η αντικατάσταση του πράσινου που χάθηκε και ο πολλαπλασιασμός του, κατόπιν μιας μελέτης που θα δει την πόλη ως ένα μεγάλο αστικό βοτανικό μεσογειακό κήπο.
Οι πόλεις στις οποίες οι αρμόδιοι επιδιώκουν όλα να τριγυρνούν σαν κοχλίας γύρω από τον εαυτό τους έχουν σταματημένο τον χρόνο στο σήμερα. Σκοπός τους τους είναι να μην υπάρχει σε αυτές παρελθόν και μέλλον. Δεν τους απασχολεί καν να τιμήσουν τους ανθρώπους που τίμησαν το παρελθόν και έμπρακτα έσωσαν την συλλογική μνήμη, όπως η Ευαγγελία Δεϊλάκη ΄Η, μάλλον, για να το πω καλύτερα, οι πόλεις αυτές λειτουργούν με έναν χρονικό ορίζοντα την ημερομηνία των επόμενων εκλογών. Για την ενδοπαραγωγή της ίδιας εσωτερικής δομής. Σε αυτό πρέπει να υπάρξει η αντιπαράθεση
Οι ανοιχτές κοινωνίες δρουν με βάση το παρελθόν χιλιετιών, αλλά με το βλέμμα στραμμένο στις επόμενες δεκαετίες. Για το Ναύπλιο του 2030, του 2040, του 2050 και ακόμα πάρα πέρα.
Πρέπει να αρχίσουμε να δρούμε με χρονικό ορίζοντα όχι την ημερομηνία των επόμενων εκλογών, αλλά το απώτερο μέλλον. Για την ψηφιακή και ρομποτική εποχή. Για την εποχή που οι υψηλές ταχύτητες θα κάνουν πλέον δυνατή τη τηλεσυνεργασία μηχανών με μηχανές. Όπου οι πολίτες θα μπορούν να απολαμβάνουν περισσότερο ελεύθερο χρόνο. Και εκεί είναι το μεγάλο ζητούμενο για τις δεκαετίες που θα έλθουν. Για το διαφορετικό ψηφιακό σχολείο και πως αυτό θα οργανωθεί ώστε να μην χαθεί η κοινωνικότητα και οι προσωπικές σχέσεις κατά την εφηβεία. Για τον αθλητισμό και το πολιτισμό. Για τον δημόσιο χώρο και τον ελεύθερο διάλογο τόσον μέσω ψηφιακών συστημάτων αλλά και στην πραγματική αγορά της πόλης. Για άλλες πολιτικές για την ενεργειακή πολιτική του μέλλοντος. Για μια πολυεπίπεδα πράσινη πόλη
Η πόλη του Ναυπλίου, με την αρχαιοελληνική παραπάνω σημασία της, μέσα από το διαχρονικό ανά τους αιώνες πέρασμα γενεών και πολιτισμών, πάλλεται πλέον με απίστευτες δυνάμεις . Δεν αντέχει το ασφυκτικό πλαίσιο του κλειστού δοχείου που της έχει επιβληθεί. Η έκρηξη είναι αναπόφευκτο να γίνει.
Θα συμβεί στις επόμενες δημοτικές εκλογές. Το δίλημμα που θα τεθεί έχει μια βασική αφετηρία. Η ανοικτή πόλη του αύριο ή η κοχλιοειδής κίνηση για την αναπαραγωγή της εξουσίας.
Ας τα σκεφτούν όλα αυτά οι ενδιαφερόμενοι για θώκους Η όποια συνεχιζόμενη αδράνεια εγκλωβίζει κάποιους επίδοξους μέσα στο δοχείο της εσωτερικότητας σε έναν αγώνα χαμένο από αυτούς που διαθέτουν την διαχείριση των προβολέων που είναι στραμμένοι στα εσώτερα. Όλοι μαζί μπορούμε να εκμεταλλευθούμε την έκρηξη που έρχεται για να την καταστήσουμε δημιουργική και προωθητική. Και μόνον τότε θα μειωθεί η ανεργία, η φτώχεια, οι ανισότητες, Μόνον τότε θα διασωθεί το ανθρωπογενές και φυσικό περιβάλλον . Μόνον σχεδιάζοντας θα αναδείξουμε το Ναύπλιο του μέλλοντος έχοντας συναίσθηση όλων των πολύπλοκων κοινωνικών διεργασιών. Εμπρός!!!
(Συνεχίζεται…….)
