Μπορεί να γνωρίζουμε σχετικά καλά την μετά το 1821 ιστορία του Ναυπλίου, όμως ελάχιστα γνωρίζουμε για την ζωή πριν και μετά τους Μυκηναϊκούς χρόνους. Τα χνάρια της ζωής δεν περιορίζονται μόνο στα απομεινάρια της αρχαίας οχύρωσης της Ακροναυπλίας και στα όστρακα στους λόφους της περιοχής, αλλά και στα ταφικά έθιμα και ειδικά στους θολωτούς τάφους, ορισμένοι εκ των οποίων βρίσκονται στην περιοχή της Ευαγγελίστριας. Η διαμόρφωση της περιοχής τους έφερε για πρώτη φορά ευρύτερα στο προσκήνιο, ενώ η ανέγερση του κτηρίου του συσσιτίου της Ευαγγελίστριας έκανε ακόμα πιο επιτακτική την ανάδειξή τους.
Τα χρόνια περνούσαν και οι υποσχέσεις ανάδειξης, όπως και οι μελέτες ανανεώνονταν, επικαιροποιούντο, αλλά το αποτέλεσμα μηδέν, παρόλο που και από πλευράς Εκκλησίας, έχουν γίνει παρεμβάσεις για την ανάδειξή τους. Οι τάφοι συνεχίζουν να είναι αρχαιολογικά σκάμματα, με πρόκες καρφωμένες στους βράχους και υπολείμματα από τα νήματα των όποιων ανασκαφικών μετρήσεων. Εδώ ευτυχώς δεν υπάρχει κανένας «νοικοκύρης» να τους μετατρέψει σε κοτέτσι, γκαράζ ή μπαξέ, όπως έγινε με τους Μυκηναϊκούς τάφους στους πρόποδες της Ασπίδας στο Άργος, όμως και δω κάποιοι θα καλόβλεπαν την «αλλαγή χρήσης τους». Όχι ακόμα, αλλά αν δεν προστατευτούν και αναδειχτούν κινδυνεύουν να μετατραπούν σε χωματερή και τότε ποιος μας σώζει από την κατάρα των νεκρών;
