Το γιγαντιαίο έργο του Χαρίλαου Τρικούπη για την κατασκευή του σιδηροδρόμου στην Πελοπόννησο τις δυο τελευταίες δεκαετίες του 19ου αιώνα βρισκόταν σε εξέλιξη. Ήταν η χρονιά των Ολυμπιακών αγώνων (1896), όταν τον Οκτώβρη ολοκληρωνόταν το μεγαλεπήβολο έργο της οχτάτοξης πετρόχτιστης γέφυρας του Μάναρη (ή Μάναρι) Αρκαδίας 17 χιλιόμετρα στα νότια της Τρίπολης σε υψόμετρο 708 μ..
Πριν από αυτό το έργο λίγα χιλιόμετρα βορειότερα προς την Τρίπολη ήδη είχαν κατασκευαστεί στην περιοχή του χωριού Μπολέτα (Μάκρη) κάποιες μικρές σήραγγες και άλλες δυο εντυπωσιακές πετρόχτιστες γέφυρες, για να ανηφορίσει η γραμμή στα 814 μέτρα πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας, το υψηλότερο υψομετρικό σημείο του σιδηροδρόμου στην Ελλάδα.
Κι ενώ η γραμμή μετά από αυτή την ανάβαση στα βουνά της Αρκαδίας άρχιζε να ξανακατεβαίνει, οι κάτοικοι της γύρω περιοχής συνηθισμένοι μόνο σε μουλαρόδρομους και γιδόστρατες, βλέπανε να ορθώνεται μέρα με τη μέρα ένα επιβλητικό, κολοσσιαίο για τα δεδομένα της εποχής, γεφύρι που θα ένωνε το χάσμα μέσα στο οποίο κυλάει χαμηλά το ρέμα του Μάναρη προς την κοιλάδα της Ασέας που τροφοδοτεί τις πηγές του Αλφειού ποταμού.
Όλα τα κτίρια, ακόμα και στα πιο απόμερα σημεία, χαρακτηρίζονται από υψηλή αισθητική απόλυτα εναρμονισμένη με το περιβάλλον, απόδειξη πνεύματος μεγάλης λεπτότητας της εποχής.
