Βαθιά στη Μεσσηνιακή γη, στη Φλεσιάδα, ένα ορεινό χωριό καλά κρυμμένο από τον χρόνο και τα βλέμματα, σμιλεμένο από πέτρα, ιστορία και μόχθο, η ζωή επιμένει. Εκεί όπου ο τόπος μάτωσε από τη σθεναρή αντίσταση στον τουρκικό ζυγό, κάποιοι νέοι άνθρωποι επιλέγουν συνειδητά να μείνουν και να συνεχίσουν την κτηνοτροφική παράδοση, δίνοντας ανάσα σε έναν μαρτυρικό αλλά ζωντανό τόπο.
Επαναστάτες μιας άλλης εποχής, νέοι όπως ο Χρήστος και η Κατερίνα δεν παρασύρονται από τις σειρήνες της αστικής ζωής. Αντίθετα, στέκονται στην ύπαιθρο και εργάζονται καθημερινά κάτω από δύσκολες συνθήκες, με ατελείωτες ώρες δουλειάς, οικονομική ανασφάλεια, ελλείψεις σε υποδομές και ελάχιστη κρατική στήριξη. Ο δρόμος της επιστροφής στη γη δεν είναι ρομαντικός· είναι σκληρός, απαιτητικός και συχνά μοναχικός. Κι όμως, δεν τους πτοεί.
Η Φλεσιάδα, παρότι ένα οικιστικό κόσμημα με την πλατεία και την πηγή της, παραμένει αντιμέτωπη με τα μεγάλα προβλήματα της ελληνικής υπαίθρου: πληθυσμιακή συρρίκνωση, γήρανση, περιορισμένη πρόσβαση σε βασικές υπηρεσίες, εγκατάλειψη. Η ομορφιά της δεν αρκεί για να συγκρατήσει τον κόσμο όταν λείπουν οι ευκαιρίες και οι στοιχειώδεις συνθήκες αξιοπρεπούς διαβίωσης.
Κι όμως, το χωριό αντιστέκεται. Δεν έχει ερημώσει. Στέκει όρθιο, φορτωμένο ιστορική μνήμη και ανθρώπινο πείσμα. Είναι ένας τόπος μεγάλης ιστορικής αξίας, ιδανικός για περιήγηση και αναψυχή, αλλά πάνω απ’ όλα ένας τόπος που ζητά ουσιαστική φροντίδα και όχι απλές αναφορές. Γιατί χωρίς στήριξη στους ανθρώπους που επιμένουν να ζουν και να δημιουργούν εκεί, η αντίσταση αυτή κινδυνεύει να μείνει μόνη της.
Γιάννης Λασκαρης
