Στις πιο σκοτεινές στιγμές της ελληνικής ιστορίας, υπήρξαν και εκείνοι που, αν και εχθροί στα χαρτιά, στάθηκαν στο πλευρό των Ελλήνων. Ένας από αυτούς ήταν ο Ιωσήφ Μπλέχινγκερ, ο Γερμανός στρατιώτης που έσωσε τη Λαμία από τη βέβαιη καταστροφή και επέλεξε να ζήσει στην Ελλάδα ως Ηλίας Κόκκινος.
Από τη Δρέσδη στη Λαμία – Ο Γερμανός που αρνήθηκε τον ναζισμό
Ο Ιωσήφ Μπλέχινγκερ γεννήθηκε το 1911, κοντά στη Δρέσδη της Γερμανίας. Με καταγωγή από αυστριακή και τσεχική οικογένεια, βρέθηκε στο πλευρό του γερμανικού στρατού όταν ξέσπασε ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος.
Τοποθετήθηκε στην κατεχόμενη Ελλάδα και ανέλαβε καθήκοντα κλειδούχου στον σιδηροδρομικό σταθμό της Λαμίας. Παρά τη θέση του, δεν υπηρέτησε τον ναζισμό· αντιθέτως, βοηθούσε κρυφά τους κατοίκους, άφηνε τρόφιμα να φτάνουν σε πεινασμένους Λαμιώτες και απελευθέρωνε Έλληνες που προορίζονταν για εκτέλεση.
Ο ήρωας που έσωσε τη Λαμία από την ανατίναξη
Τον Οκτώβριο του 1944, λίγο πριν αποχωρήσουν οι Γερμανοί από τη Λαμία, είχαν σχεδιάσει να ανατινάξουν τις αποθήκες πυρομαχικών και να καταστρέψουν την πόλη. Ο Μπλέχινγκερ, μαθαίνοντας το σχέδιο, έδρασε τη νύχτα της 17ης Οκτωβρίου μαζί με έναν Ιταλό, τον Μάριο.
Με κίνδυνο της ζωής του, μπήκε στο στρατόπεδο και έκοψε τα καλώδια των εκρηκτικών, αποτρέποντας μια ανείπωτη τραγωδία. Την επόμενη μέρα, 18 Οκτωβρίου 1944, η Λαμία γιόρτασε την απελευθέρωσή της από τους Γερμανούς — χάρη στο θάρρος ενός ανθρώπου που θεωρητικά ήταν “εχθρός”.
Ο Ηλίας Κόκκινος – Ένας Γερμανός που έγινε Έλληνας
Μετά τον πόλεμο, ο Ιωσήφ Μπλέχινγκερ δεν έφυγε ποτέ από την Ελλάδα. Βαφτίστηκε χριστιανός ορθόδοξος, πήρε το όνομα Ηλίας Κόκκινος (από τον πρώτο Λαμιώτη που σκοτώθηκε στο αλβανικό μέτωπο), παντρεύτηκε την Αγγελική Καρακώστα και απέκτησε έναν γιο.
Αφιέρωσε τη ζωή του στη βυζαντινή αγιογραφία, ζώντας ταπεινά στη Λαμία μέχρι τον θάνατό του το 1995. Ποτέ δεν ζήτησε δόξα ή αναγνώριση. Όταν τον ρωτούσαν ποιος είναι, απαντούσε μόνο:
“Γράψτε πως είμαι Έλληνας δημοκράτης. Τίποτε άλλο.”
Ο Ηλίας Κόκκινος έμεινε στην ιστορία όχι απλώς ως Γερμανός στρατιώτης που έσωσε μια ελληνική πόλη, αλλά ως σύμβολο ανθρωπιάς και ειρήνης. Η πράξη του θυμίζει ότι ακόμη και μέσα στον πόλεμο, η ανθρωπιά μπορεί να νικήσει το μίσος.
