Το θερμόμετρο αγγίζει τους 36 βαθμούς Κελσίου, την περασμένη Κυριακή. Στην παραλία του Τολού, κάτω από τις ψάθινες ομπρέλες και τα θαλασσινά αρώματα, ο χρόνος κυλά αργά, όπως σε κάθε καλοκαιρινή στιγμή χαλάρωσης στην Αργολίδα. Όμως, ανάμεσα στους λουόμενους, ένα γνώριμο πρόσωπο κεντρίζει τα βλέμματα. Ο Άρης Μουγκοπέτρος, ο άνθρωπος που έχει συνδέσει το όνομά του με το σύγχρονο κλαρίνο, κάνει την πρώτη του δημόσια εμφάνιση μετά την περιπέτεια της υγείας του, απολαμβάνοντας στιγμές ξεκούρασης με την οικογένεια και αγαπημένους φίλους.
Η παρουσία του εκεί, χωρίς φανφάρες, χωρίς ανακοινώσεις, μα αυθεντική και ήρεμη, φορτίζει συναισθηματικά όσους τον αναγνωρίζουν. Το Τολό δεν είναι απλώς ένα καλοκαιρινό καταφύγιο. Σήμερα γίνεται το σκηνικό για μια σιωπηλή αλλά ηχηρή επιστροφή στη ζωή.
Ένα σπάνιο χαμόγελο πίσω από τη σκληρή δοκιμασία
Η ζωή του Άρη Μουγκοπέτρου άλλαξε δραματικά όταν, κατά τη διάρκεια γιορτής, μια κροτίδα εξερράγη στα χέρια του, προκαλώντας σοβαρούς τραυματισμούς. Ο δεξιοτέχνης του κλαρίνου υπέστη ακρωτηριασμό δαχτύλων και σοβαρή βλάβη στο ένα του μάτι. Για έναν μουσικό που βασίζεται στο σώμα του, στα δάχτυλά του, στην όρασή του, ένα τέτοιο χτύπημα δεν είναι απλώς σωματικό. Είναι ψυχικό, επαγγελματικό, υπαρξιακό.
Και όμως, λίγους μήνες μετά, ο Άρης αποδεικνύει πως ούτε η μουσική, ούτε η δύναμη της ψυχής του κάμφθηκαν. Μετά από πολύμηνη αποκατάσταση, φυσικοθεραπείες και δύο χειρουργικές επεμβάσεις –η δεύτερη μόλις πριν λίγες μέρες– αποφασίζει να μην απομονωθεί. Αντίθετα, βγαίνει στο φως. Κυριολεκτικά.
Η εικόνα του –με τατουάζ στο κορμί του, τα μακριά μαλλιά βρεγμένα από το νερό, τα μάτια του γεμάτα ζωή παρά τις πληγές– αποτυπώνει έναν άνθρωπο που δεν νικήθηκε.
Ανάμεσα σε φίλους και οικογένεια
Ο Άρης δεν ήταν μόνος. Πλάι του η οικογένειά του, ο σταθερός πυλώνας στήριξής του σε κάθε δύσκολη καμπή. Συζητούσαν, γελούσαν, απολάμβαναν μικρές καθημερινές στιγμές που για άλλους μοιάζουν αυτονόητες, αλλά για εκείνον είναι ξανά κερδισμένες. Ο φακός του anagnostis.org τον συνέλαβε να σκύβει πάνω από την πετσέτα της συντρόφου του, να χαμογελά, να συμμετέχει ενεργά στην παρέα. Όχι από απόσταση, όχι ως “τραυματισμένος” – αλλά ως παρών.
Λίγο παραπέρα, κόσμος τον αναγνώρισε και πλησίασε ευγενικά. Άνθρωποι όλων των ηλικιών τού ευχήθηκαν δύναμη, υγεία, και πάνω απ’ όλα… να ξαναπάρει το κλαρίνο στα χέρια του.
Δεν είναι τυχαίο ότι επέλεξε το Τολό. Η παραλία αυτή, με την ήρεμη θάλασσα, τη θέα προς το νησάκι της Ρόμβης και την απλότητα που αποπνέει, έχει γίνει τα τελευταία χρόνια αγαπημένο σημείο αναψυχής για όσους αναζητούν ηρεμία – όχι κοσμικότητα. Είναι ο ιδανικός χώρος για κάποιον που επιθυμεί να αποσυρθεί από τη φασαρία, αλλά όχι από τη ζωή.
Εκεί, ανάμεσα στους λουόμενους και τα παιδικά γέλια που αντηχούσαν στην ακτή, ο Άρης φαινόταν απλός, ευγνώμων και συνειδητά παρών. Η εικόνα του δημιουργούσε αίσθηση και σε όσους δεν τον αναγνώρισαν. Υπήρχε κάτι στο βλέμμα του – κάτι που μαρτυρούσε ότι πίσω από αυτόν τον άντρα υπήρχε μια βαθιά ιστορία.
Η δημόσια παρουσία του στο Τολό λειτουργεί όχι μόνο ως προσωπική ανάσα, αλλά και ως κοινωνικό μήνυμα. Σε μια εποχή που οι άνθρωποι, ειδικά οι καλλιτέχνες, παλεύουν με τη φθορά και την επισφάλεια, ο Μουγκοπέτρος βγαίνει μπροστά. Όχι με συνεντεύξεις. Όχι με posts. Αλλά με την ίδια του την ύπαρξη.
Η αλήθεια είναι ότι ο ήχος του κλαρίνου του έχει λείψει από τη σκηνή. Οι φήμες λένε ότι ήδη εργάζεται με ειδικούς για να προσαρμόσει την τεχνική του στα νέα δεδομένα. Ίσως δούμε τον Άρη να επανέρχεται όχι μόνο σωματικά, αλλά και μουσικά, με έναν τρόπο που θα σηματοδοτεί τη μετάβαση, την αναγέννηση και την υπέρβαση.
Από το σκοτάδι στο φως
Η διαδρομή του Μουγκοπέτρου τον τελευταίο καιρό δεν ήταν εύκολη. Έκρηξη, ακρωτηριασμός, απώλεια λειτουργικότητας, δάκρυα, νύχτες αμφιβολίας. Και όμως, να τον τώρα, κάτω από τον ήλιο του Ιουλίου, να χαμογελά. Η σκιά του τραυματισμού δεν έχει εξαφανιστεί, αλλά έχει μετατραπεί σε σύμβολο. Ένα αποτύπωμα ζωής, όχι ήττας.
Το πρόσωπό του, που έχει αλλάξει, παραμένει εκφραστικό. Τα μάτια του, είναι ακόμα ζωντανά. Το σώμα του φέρει τα σημάδια της δοκιμασίας, μα και τατουάζ που λειτουργούν ως αναφορές σε στιγμές, πρόσωπα, ιδέες. Κάθε του εμφάνιση είναι πλέον πολιτική πράξη: ο άνθρωπος που «χτυπήθηκε» από την ίδια του τη μοίρα, στέκεται ξανά όρθιος.
Μπορεί να μην γνωρίζουμε ακόμη πότε και πού θα ξανακούσουμε live το κλαρίνο του. Μπορεί να περάσουν μήνες μέχρι να εμφανιστεί επί σκηνής. Αλλά το πρώτο και σημαντικότερο βήμα έγινε: ο Άρης Μουγκοπέτρος δεν εγκατέλειψε τον εαυτό του.
Και για όσους τον αγαπούν, αυτό είναι το μεγαλύτερο δώρο. Όχι η νότα, ούτε το χειροκρότημα. Αλλά το ότι συνεχίζει. Ότι είναι εδώ.
