Η Ελλάδα δεν φημίζεται μόνο για τα αρχαία της μνημεία και το φως του ήλιου της, αλλά και για το φως της ψυχής της. Αυτό το φως άναψε το βράδυ της Τρίτης 8 Ιουλίου στο Λυγουριό, όταν η τοπική ομάδα του Εργαστηρίου Αρχαίου Δράματος, με ευαισθησία και αυθεντικότητα, καλωσόρισε τους ηθοποιούς και σπουδαστές του Εθνικού Θεάτρου στην αυλή της Παναγίτσας, ενός μικρού βυζαντινού εκκλησιδίου του 15ου αιώνα.
Με τρόπο που δεν προϋπέθετε σκηνικά, αλλά βασιζόταν αποκλειστικά στο συναίσθημα και τη μνήμη, η φιλοξενία μετατράπηκε σε τελετουργία. Ψαλμοί, χορικά αποσπάσματα από την Αντιγόνη του Σοφοκλή, ανοιχτές καρδιές και βλέμματα γεμάτα ευγνωμοσύνη συνέθεσαν μια από τις πιο χαρακτηριστικές στιγμές που μόνο η ελληνική ύπαιθρος μπορεί να γεννήσει.
Αμαλία Μουτούση και Εθνικό Θέατρο: Επιστροφή στις ρίζες του δράματος
Η ομάδα που επισκέφθηκε το χωριό αποτελείται από νέους καλλιτέχνες και σπουδαστές του Εθνικού Θεάτρου, οι οποίοι συμμετέχουν σε εκπαιδευτικό πρόγραμμα με αντικείμενο την εμβάθυνση στο αρχαίο δράμα. Υπό την καθοδήγηση της καταξιωμένης ηθοποιού Αμαλίας Μουτούση, το πρόγραμμα φιλοδοξεί να επανασυνδέσει τους νέους δημιουργούς με το πνεύμα του αρχαιοελληνικού θεάτρου μέσα από τη βιωματική εμπειρία και τη φυσική εγγύτητα με τον τόπο.
Η επιλογή του Λυγουριού, λίγα μόλις χιλιόμετρα από το αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου, δεν είναι τυχαία. Το χωριό διαθέτει μια ιδιαίτερη σχέση με το αρχαίο δράμα και διατηρεί ζωντανή τη φλόγα της συμμετοχής σε θεατρικά και πολιτιστικά δρώμενα που αγγίζουν βαθύτερα στρώματα της συλλογικής μνήμης.
Φιλοξενία ως πολιτιστική πράξη
Η βραδινή συνάντηση στην Παναγίτσα δεν ήταν απλώς μια “υποδοχή”. Ήταν μια έμπρακτη απόδειξη ότι η φιλοξενία στην Ελλάδα παραμένει μια πράξη πολιτισμού. Από τον Οδυσσέα του Ομήρου μέχρι τους σημερινούς κατοίκους του Λυγουριού, η τιμή στον ξένο δεν έχει χαθεί. Αντίθετα, προσαρμόζεται, εμπλουτίζεται και αποκτά νέα σημασία σε έναν κόσμο που διψά για γνήσιες ανθρώπινες σχέσεις.
Η αποδοχή των επισκεπτών δεν έγινε με λόγια εντυπωσιασμού ή χορηγικά πανηγύρια, αλλά με ευγένεια, ψυχική γενναιοδωρία και συμμετοχή σε κάτι που υπερέβαινε το ατομικό: τη συγκίνηση της κοινής πολιτισμικής ρίζας.
Συγκίνηση, μνήμη και μια υπόσχεση για το μέλλον
Όσοι παρευρέθηκαν στη λιτή τελετή ένιωσαν κάτι περισσότερο από ευγνωμοσύνη. Μίλησαν για επιστροφή στα παιδικά τους χρόνια, για αίσθημα οικειότητας που δεν εξηγείται λογικά, για μια βραδιά “που θα θυμόμαστε καιρό”. Ίσως αυτή να είναι η βαθύτερη λειτουργία του θεάτρου και της φιλοξενίας: να λειτουργούν ως αντίδοτο στη μοναξιά του σύγχρονου κόσμου.
