Σε κάθε καλοκαίρι που περνά, ένα κομμάτι του Ταϋγέτου μένει όρθιο χάρη σε ανθρώπους που δεν ζήτησαν ποτέ χειροκρότημα. Οι δασοπυροσβέστες, με τις στολές τους γεμάτες καπνό, με το βλέμμα καρφωμένο στη γραμμή της φωτιάς, στάθηκαν για χρόνια σαν σκιές ανάμεσα στα δέντρα και στις φλόγες. Ήταν εκεί όταν όλοι έφευγαν. Πρώτοι στην είσοδο της πυρκαγιάς, τελευταίοι που εγκατέλειπαν το δάσος.
Στον Ταΰγετο, εκεί που η φύση ανασαίνει ακόμα ελεύθερα, έδωσαν μάχες με ελάχιστα μέσα, πολλές φορές με προσωπικό ρίσκο. Κοιμόντουσαν σε πρόχειρα παρατηρητήρια, μοιράζονταν μια κονσέρβα κι ένα φλιτζάνι νερό, όχι από καθήκον, αλλά από αγάπη για το βουνό. Όχι επειδή τους πλήρωνε κανείς καλά.
Και όμως, κάποια στιγμή, χωρίς πολλές εξηγήσεις, τους είπαν «δεν χρειάζεστε πια». Οι δομές άλλαξαν, οι πολιτικές άλλαξαν. Τα βουνά όμως όχι. Ο κίνδυνος είναι ο ίδιος. Μόνο που τώρα, δεν υπάρχει εκείνη η γνώριμη φιγούρα με το παγούρι και το ασύρματο, να φυλάει σκοπιά στη ράχη του βουνού.
Η κατάργηση των δασοπυροσβεστών ήταν για πολλούς σαν να έσβησε μια φλόγα πριν από τη φωτιά. Ένα κομμάτι της ανθρώπινης ασπίδας απέναντι στον εφιάλτη του καλοκαιριού χάθηκε. Και μαζί του χάθηκε και κάτι άλλο: η εμπειρία, η αγάπη, η σχέση με το τοπίο.
Δεν ξέρουμε αν ο Ταΰγετος θα αντέχει για πάντα. Αλλά ξέρουμε ποιοι τον προστάτεψαν για δεκαετίες με τον πιο αθόρυβο και γενναίο τρόπο. Και για αυτούς πρέπει να μιλάμε, να θυμόμαστε. Γιατί η φύση, όπως κι η ιστορία, δεν συγχωρεί τη λησμονιά.
Γιάννης Λάσκαρης
