Πολύς λόγος γίνεται τελευταία για την άρση ή μη της μονιμότητας των Δημοσίων Υπαλλήλων, ενόψει και της προσεχούς αναθεώρησης του Συντάγματος. Υπενθυμίζεται πως στο Σύνταγμα, που ψηφίσθηκε στην αναθεωρητική βουλή του 1911 με εισήγηση Βενιζέλου, κατοχυρώθηκε η μονιμότητα των Δ.Υ. Στόχος ήταν η πολιτική ηρεμία και ο εκσυγχρονισμός της χώρας, με τον έλεγχο του ξέφρενου κομματισμού, την ανασυγκρότηση της Δημόσιας Διοίκησης και την αντιμετώπιση της κοινωνικοπολιτικής τραγωδίας, που συμβόλιζε η πλατεία Κλαυθμώνος.
Γράφει ο Παναγιώτης Ε. Νίκας
Στα πολλά χρόνια που ακολούθησαν έκτοτε, οι εμφύλιες διαμάχες και οι χρόνιες πολιτικές συγκρούσεις, συχνά, οδήγησαν στην αναίρεση αυτής της βασικής συνταγματικής πρόβλεψης, η οποία ισχύει με τον ένα ή τον άλλο τρόπο στα περισσότερα δημοκρατικά συντάγματα.
Σήμερα, η πραγματικότητα στη Δ.Δ είναι απολύτως αρνητική, κάτι που αποτυπώνεται και σε όλες τις δημοσκοπήσεις. Πολλές δημόσιες υπηρεσίες θεωρούνται πως αποτελούν χώρους σκανδάλων και διαφθοράς, πως γενικά η Δ.Δ αποτελεί «πρυτανείο» σίτισης αδιάφορων και ανίκανων και πως είναι ανασταλτικός παράγοντας για την ανάπτυξη της χώρας μας. Για όλα αυτά ως αιτία θεωρείται η μονιμότητα, η κατάργηση της οποίας υποτίθεται πως θα αποτελέσει’’ το φάρμακο’’, που θα εξαλείψει αυτή τη ζοφερή κατάσταση και θα οδηγήσει στον εκσυγχρονισμό της Δ.Δ και συνακόλουθα της χώρας μας.
Ποια όμως είναι η ΑΛΗΘΕΙΑ; Υπάρχουν είκοσι περίπου Νόμοι για τον έλεγχο, την αξιολόγηση, την εξέλιξη, την παραμονή ή την απόλυση των Δ.Υ. Το πρόβλημα είναι η ΕΦΑΡΜΟΓΗ των Νόμων, κυρίως από την εκάστοτε κυβέρνηση, πρόβλημα που αφορά σε κάθε σχεδόν πτυχή του δημόσιου βίου μας.
Από την άλλη, οι ρουσφετολογικές προσλήψεις στο στενό και ευρύτερο Δημόσιο, η καρικατούρα ή η άρνηση αξιολόγησης και επομένως η απουσία αξιοκρατίας, ο διασυρμός της αριστείας, η απουσία της φυσικής ηγεσίας (εδώ και χρόνια ορίζονται αναπληρωτές διευθυντές και όχι μόνιμοι), έχουν οδηγήσει στα γνωστά διαλυτικά φαινόμενα. Επομένως, δεν είναι δύσκολο να εντοπισθούν ο βασικός υπεύθυνος και οι αιτίες. Κι αυτός είναι κυρίως η εκάστοτε κυβέρνηση.
Αναμφίβολα, η Δημόσια Διοίκηση αποτελεί το «λάφυρο» του νικητή των πολιτικών εκλογών. Η κάθε νέα κυβέρνηση θα προωθήσει προσλήψεις εκτός ΑΣΕΠ, θα ορίσει αναπληρωτές διευθυντές, διοικητές και προέδρους σε οργανισμούς κ.ά., με μοναδικό ή κύριο κριτήριο την κομματική προσήλωση και τη διαιώνιση της εξουσίας της. Επιπλέον, στρατιές ειδικών συνεργατών και συμβούλων έχουν εισβάλει στη Δημόσια Διοίκηση και αυτοδιοίκηση, ασκώντας ουσιαστικά ρόλο προϊσταμένων υπηρεσιών, με ευνόητο στόχο. Επομένως, η κύρια ευθύνη για την κατάσταση στη Δ.Δ ανήκει στην εκάστοτε κυβέρνηση και η επίκληση της μονιμότητας ως την αιτία των προβλημάτων της αποτελεί πρόσχημα.
Συμπερασματικά και επειδή η Δ.Δ αποτελεί τον βασικό πυλώνα της δημοκρατικής και αναπτυξιακής πορείας κάθε χώρας, απαιτούνται η πιστή εφαρμογή των Νόμων που τη διέπουν και κυρίως η ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ της λειτουργίας της. Η μονιμότητα των Δ.Υ προφανώς δεν αποτελεί εμπόδιο, αρκεί να υπάρξει η πολιτική Βούληση οργάνωσης, ελέγχου και αξιοποίησης της Δ.Δ κατά το Νόμο και υπέρ του γενικού συμφέροντος. Υπάρχει η πολιτική βούληση;
