Κάθε κοινωνία γράφει τη δική της Ιστορία, αλλά η δική μας, φαίνεται πως την αντιγράφει από μεσαιωνικά χειρόγραφα. Το 2025, στην καρδιά της Ευρωπαϊκής Ένωσης, συζητάμε αν ένας αριθμός – ο Προσωπικός Αριθμός – είναι το «χάραγμα του Αντιχρίστου»….
του Άκη Γκάτζιου
…Αν είναι μέσο παγκόσμιας παρακολούθησης. Αν πίσω του κρύβονται οι «ελίτ», οι Μασόνοι ή κάποια υπόγεια κυβέρνηση παγκόσμιου ελέγχου. Αντί να προχωράμε μπροστά, τραβάμε χειρόφρενο μες στην ευρωπαϊκή λωρίδα ταχείας κυκλοφορίας.
Αν αυτό δεν είναι εθνική παράκρουση, τότε τι είναι;
Ο Π.Α. δεν είναι άλλο από μια διοικητική ενοποίηση. Αντικαθιστά πολλούς αριθμούς με έναν. Αντιμετωπίζει τη γραφειοκρατία, συνδέει υπηρεσίες, κάνει τη ζωή του πολίτη πιο απλή. Δεν είναι μικροτσίπ, δεν είναι κάμερα στο σαλόνι σου, δεν είναι άγγελος εξ αποκαλύψεως ούτε ο δαίμονας από τη Silicon Valley.
Και όμως. Χιλιάδες συμπολίτες μας, τρομοκρατημένοι από άρθρα αμφίβολης προέλευσης και κακομονταρισμένα YouTube βίντεο, φωνάζουν «Δεν θα παραδώσουμε την ψυχή μας!» ή «Όχι στον αριθμό του θηρίου!». Πού; Στο Facebook. Που έχει καταγράψει τι φάγατε το 2017, με ποιον τσακωθήκατε το 2020 και σε ποια παραλία ήσασταν εκείνη την όμορφη αυγουστιάτικη βραδιά του 2023.
Δεν πιστεύουμε κανέναν «επίσημο φορέα» αλλά θα δώσουμε όλα μας τα προσωπικά στοιχεία για να κατεβάσουμε μια εφαρμογή που υπόσχεται να μας πει «ποιος μας έκανε unfollow». Δεν εμπιστευόμαστε την Αρχή Προστασίας Προσωπικών Δεδομένων, αλλά δίνουμε ΑΦΜ, τηλέφωνο, ημερομηνία γέννησης και κωδικό Taxis για να μπούμε σε e-shop με ρούχα.
Και τώρα, ξαφνικά, θυμηθήκαμε να φοβηθούμε τον αριθμό. Τον Π.Α. Τον αριθμό που δεν είναι δημόσιος, δεν αποκαλύπτει τίποτα ευαίσθητο, και δεν αφορά την καθημερινή σου ζωή πέρα από την εξυπηρέτησή σου στο ΚΕΠ.
Η ερώτηση λοιπόν είναι: Μήπως δεν μας ενοχλεί ο αριθμός; Μήπως μας ενοχλεί η αλλαγή; Μήπως, βαθύτερα, έχουμε μια συλλογική απέχθεια για οτιδήποτε μοιάζει σύγχρονο, τεχνολογικό και οργανωμένο;
Μια χώρα που ακόμα πιστεύει ότι «το κράτος μας παρακολουθεί» γιατί ζητήθηκε ένα login
Πόσες φορές ακούσαμε «Μας φακελώνουν!» όταν πρωτομπήκε το gov.gr; Πόσες υστερικές φωνές κραύγαζαν για το Εμβολιαστικό Πιστοποιητικό ως «μέσο υποδούλωσης»; Πόσοι έβγαιναν και έλεγαν ότι με τον ΑΜΚΑ «θα μας παρακολουθούν για να μας ελέγχουν την υγεία»;
Και όμως, όταν ήρθε η ώρα να μπούμε στο Τaxisnet για να πάρουμε επίδομα, τα ξεχάσαμε όλα. Ξαφνικά το σύστημα έγινε φίλος μας.
Το να υπάρχουν συνωμοσιολόγοι είναι δυστυχώς αναμενόμενο. Υπήρχαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν. Το σοβαρό πρόβλημα όμως είναι ότι οι υπόλοιποι – οι σιωπηλοί, οι λογικοί – δεν μιλάνε. Αφήνουν το πεδίο στους ψεκασμένους και τους παρανοϊκούς. Και αυτοί, επειδή είναι φωνακλάδες, δημιουργούν την ψευδαίσθηση πλειοψηφίας. Γεμίζουν τα σχόλια, κάνουν share, διοργανώνουν live. Δημιουργούν ένα βουητό που τρομάζει την κοινωνία.
Και κάπως έτσι, η συλλογική αφωνία γίνεται συνένοχη
Μήπως δεν μας φταίει ο Π.Α. αλλά η ανάγκη μας για δράμα;
Ο Έλληνας έχει μια εγγενή απέχθεια στη σταθερότητα. Αν κάτι λειτουργεί, του φαίνεται ύποπτο. Αν κάτι προχωράει ομαλά, νιώθει ότι «κάτι δεν πάει καλά». Θέλει πάντα να φωνάζει, να κατηγορεί, να βρίσκει σκοτεινά σχέδια. Ζει μέσα από το «κάτι παίζεται». Κι ας μη γνωρίζει ούτε ποιοι παίζουν ούτε ποιο είναι το παιχνίδι.
Ο Προσωπικός Αριθμός δεν είναι τίποτα άλλο από αυτό που ζητούσαμε δεκαετίες τώρα: λιγότερη γραφειοκρατία, λιγότερες ουρές, πιο γρήγορη εξυπηρέτηση.
Το ότι κάποιοι τον δαιμονοποιούν, δεν λέει κάτι για τον αριθμό. Λέει τα πάντα για εμάς.
Οι άλλες χώρες μπροστά, εμείς με το κομποσκοίνι
Αντί να μιλάμε για κυβερνοασφάλεια, για τεχνητή νοημοσύνη στη δημόσια διοίκηση, για προστασία ευαίσθητων δεδομένων με real-time auditing, εμείς τσακωνόμαστε για το αν ο αριθμός «έχει μέσα του τρία εξάρια».
Η Ευρώπη συζητάει το eIDAS 2.0, ένα κοινό ευρωπαϊκό ψηφιακό πορτοφόλι για ταυτότητα, δίπλωμα, ιατρικό φάκελο. Και εμείς εδώ, βυθισμένοι στο «πνευματικό σκότος», ψάχνουμε στα πατερικά κείμενα αν το «666» συνδέεται με τον κωδικό πρόσβασης στην ΕΡΓΑΝΗ.
Η τεχνολογική πρόοδος δεν είναι επιλογή, είναι επιβίωση. Οι δημόσιες υπηρεσίες δεν μπορούν να λειτουργούν με φακέλους σε ντουλάπια και υπαλλήλους που “χάσανε τον φάκελό σας”. Ο Προσωπικός Αριθμός είναι ένα ελάχιστο, στοιχειώδες βήμα προς την οργάνωση.
Αν η κοινωνία επιμένει να το βλέπει σαν απειλή, τότε φοβάμαι ότι δεν είναι έτοιμη ούτε για τα επόμενα βήματα, ούτε για την ίδια την εποχή της.
Κάθε φορά που ακούμε μια κραυγή συνωμοσίας και σιωπούμε, τους αφήνουμε χώρο. Κάθε φορά που γελάμε ειρωνικά χωρίς να απαντάμε, τους δίνουμε εξουσία. Κάθε φορά που λέμε «άσε, μωρέ, δεν αλλάζει τίποτα», τους χαρίζουμε το μέλλον.
Ο Προσωπικός Αριθμός δεν είναι η μάχη. Είναι το πεδίο. Η μάχη είναι αν θέλουμε να ζήσουμε σε μια κοινωνία οργανωμένη, σοβαρή και ενημερωμένη – ή σε μια χώρα έρμαιο της αγραμματοσύνης και του φόβου.
Ώρα να πάρουμε θέση. Με τη λογική, όχι με το λιβάνι.
