Το Νεραϊδοχώρι Τρικάλων είναι χτισμένο σε υψόμετρο 1.140 μέτρων στις πλαγιές των Κόζιακα και αποτελεί έναν από τους πιο ορεινούς οικισμούς του Ορεινού Όγκου της Πύλης. Διοικητικά υπάγεται στη δημοτική ενότητα Αιθήκων του Δήμου Πύλης της περιφερειακής ενότητας Τρικάλων.
Τα σπίτια του με τις κόκκινες στέγες απλώνονται αμφιθεατρικά στην πλαγιά ατενίζοντας τις κορυφές των βουνών που περιτριγυρίζουν το χωριό. Παλιές εκκλησίες και πέτρινες βρύσες με τρεχούμενο κρυστάλλινο νερό κοσμούν διάφορες γωνιές του. Ο πληθυσμός του είναι 320 κάτοικοι και απέχει 52 χλμ. από τα Τρίκαλα, 44 χλμ. από την Καλαμπάκα και 10 χλμ. από το Χιονοδρομικό Κέντρο Περτουλίου.
Το πανέμορφο χωριό ξεχωρίζει μέσα στα πλατάνια, ενώ φτάνοντας στα εδάφη του σε καλωσορίζει μια υπέροχη λιθόστρωτη πλατεία, η οποία αποτελεί σημείο συνάντησης στο χωριό. Από εκεί μπορείς να θαυμάσεις την αναπαλαιωμένη εκκλησία του Αγίου Νικολάου του Βετερνίκ, η οποία διασώθηκε από την επέλαση των Τουρκαλβανών το 1823 αποκτώντας έτσι ιστορική σημασία.
Ιστορία
Το Νεραϊδοχώρι είναι η γενέτειρα του Χριστόδουλου Χατζηπέτρου, οπλαρχηγού της Πίνδου και μέλους της Φιλικής Εταιρίας. Το πρώτο όνομα του χωριού ήταν Βετερνίκ από τη Σλάβικη λέξη “βετρονίκ” που σημαίνει το μέρος με τις νεράιδες. Μέχρι το 1978 ονομαζόταν Χατζηπέτριο προς τιμή του τοπικού ήρωα.
Επίσης, κατά το παρελθόν, στο χωριό άνθισε το εμπόριο και ιδιαίτερα το εμπόριο μαλλιού λόγω τoυ μεγάλου αριθμού κοπαδιών που εκτρέφονταν στην περιοχή.
Λαϊκή Παράδοση
Το Νεραϊδοχώρι του οποίου μας παραπέμπει σε παραμύθι καθόλου τυχαία γιατί σύμφωνα με έναν θρύλο, κάποτε ζούσαν στο χωριό δυο πολύ όμορφες και πλούσιες κοπέλες, η Μάρω και η Νεραϊδούλα. Μια μέρα εισέβαλαν στο χωριό κλέφτες και προσπάθησαν να αρπάξουν τις κοπέλες οι οποίες κατόρθωσαν να ξεφύγουν σκαρφαλώνοντας η μία στην κορυφή του ενός βουνού και η δεύτερη στην κορυφή του άλλου. Όταν οι κλέφτες αποχώρησαν οι κοπέλες δεν επέστρεψαν στο χωριό αλλά χάθηκαν για πάντα.
Οι γέροι και οι γριές διηγούνταν ότι, πολλές φορές τις φεγγαρόλουστες νύχτες έβλεπαν τις σκιές των κοριτσιών να περιπλανούνται στις πλαγιές ενώ, τις σκοτεινές νύχτες άκουγαν τις λυπητερές φωνές τους. Από τότε τα δυο βουνά ονομάστηκαν Μαρόσα και Νεράιδα και το χωριό Νεραϊδοχώρι.
